Maar liefst een driedubbele CD deze keer, geproduceerd in het jaar 2000.

CD1.

Track één.  IO 101 - Imagine. Heel veel ruis in deze opname. Het gaat allemaal iets langzamer dan de bekende versie. De piano klinkt ook iets donkerder, maar de stem van John en de drumpartij zijn helder. De piano galmt na het slotakkoord nog zo ongeveer tien seconden door á la A Day In The Life van Sergeant Pepper’s.

Track twee. IO 103 - Jealous Guy. Even een paar aanslagen op de bas en dan vier tellen vooraf. Het pianospel van John is echt heel anders. De orkestrale achtergrondbegeleiding zit er nog niet bij. Een nummer waar ik altijd het gevoel bij heb dat er iets aan ontbreekt. Maar wat dan? Te traag al met al, misschien? Ook in de Beatlesversie Child Of Nature, zoals het toen nog heette, sleepte het maar voort en  leek het niet vooruit te branden. Toch is het een van de meest gewaardeerde Lennon-songs aller tijden.

Track drie. IO 104 - It’s So Hard.  Ook weer wat tellen vooraf en dan wordt met wat meer snerpende gitaren dan op de elpeeversie het intro zeker zes maten langer uitgesponnen. De zangstem van John is snerpender en de drumpartij is dwingender dan op de elpee. Ook de partij van de sologitaar is anders en het blazersensemble ontbreekt volledig. Een prachtige versie.

Track vier. IO 105 - I Don’t Want To Be A Soldier (Mama I Don’t Wanna Die). De bas zit erg op de voorgrond. Schitterend. De sologitaar is heel dreigend. De zang van John staat veel meer naar achteren en zachter ten opzichte van de elpeeversie. Sowieso is dit nummer mijn persoonlijke favoriet van de elpee Imagine, maar dit is in een woord prachtig. Iets losser en vrijer en vooral belangrijk is dat ook hier weer  de  massale orkestrale begeleiding ontbreekt. Het komt de song zeker ten goede.

Track vijf. IO  106 - Gimme Some Truth. De band wordt gestart en zweeft wat. Even wat slagen vooraf op de drum en iets overleg. Daarna gaat het los en al met al verschilt het heel weinig of niet van de normale elpeeversie. Ik kan er eerlijk gezegd weinig anders aan ontdekken.  O ja, het eind is wat langer uitgesponnen en John zegt nog: ‘This is the truth.’ Het minst sterke nummer van de hele elpee Imagine vind ik, maar dit terzijde.

Track zes. IO 107 - Oh My Love. Vier tellen vooraf en dan een verkeerde aanslag op de sologitaar. Daarna weer vier tellen vooraf en dan wordt het nummer ingezet. John maakt nog even een tsjikketjik-geluid. De stem van John is iets lager dan op de elpeeversie. Dit lieflijke nummer wordt ook iets langzamer gespeeld dan op de elpee. Een song die prima past in de algehele sfeer van Imagine.

Track zeven. IO 108 - How? Ook hier valt het prachtige drumwerk van Ringo Starr op. De pianoakkoorden klinken hier en daar iets zwaarder en somberder dan op de elpeeversie. Weer al met al iets langzamer gespeeld en  de paar maten aan het slot zijn echt heel anders dan op de elpee.

Track acht. IO 109 - Oh Yoko! De opnameband wordt zwevend gestart. Een ‘Okay!’ van John en na tellen vooraf rammelt het lekker bekend door.  Hier en daar wat tekstuele afwijking, maar verder verschilt het weinig, afgezien van wat stemvariatie door John. Wel zitten er hier en daar wat haperingen in de opname en de mondharmonicasolo is echt vele malen langer en gevarieerder. Het duurt nu maar liefst vijf minuten en 44 seconden. Het is geen straf om dit te moeten beluisteren.

Track negen. IO 110 - Just A Little Story. In deze 31 seconden vertelt John dat hij ’s nacht (?)  voetstappen hoorde en dat de wc werd doorgetrokken en dat er iets later een motorfiets werd getart. Slechts een kort verhaaltje…

Track tien. IO 111 - Well (Baby Please Don’t Go). Je denkt dat dit nummer onbekend is, maar waar heb ik het nu eerder gehoord?  Even zoeken en ja hoor… van de box Lennon Anthology, de CD Ascot daarin.

CD2.

Track één.  Image takes 201  – Imagine (take 1). Voor alles valt op dat Ringo nog het juiste drumpatroon moet vinden. De drums zijn hier nog wel erg sobertjes. De stem van John klinkt nogal hees.

Track twee. Image takes  202 – Imagine (take 2). Nu vier tellen vooraf. De piano klinkt iets lichtvoetiger. Op de drums staat nu wat nagalm, het klinkt wat voller.

Track drie. Image takes  203 – Imagine (take 3). Een heel lang gespeeld intro, zeker vier maten meer. Heel af en toe klinkt de stem van John wat trillerig en onzeker. Zenuwen? Verder mankeert er weinig aan. Het slotakkoord wordt wat langer aangehouden.

Track vier. Image takes  204 – Imagine (Alt Vocal). Okee, een lange pauze en een snuif en dan begint het. Hier en daar klinkt de stem van John wat onvast. De drumpartij klinkt wat helderder, maar verder kan ik er eerlijk gezegd weinig anders of nieuws aan ontdekken.

Track vijf. Image takes  205 – Crippled Inside (take 2). De akoestische gitaar pingelt wat vooraf. Heel lieflijk zelfs . Daarna vallen de bas en de rest van de elektrische begeleiding in. Weer een prachtige drumpartij van Ringo natuurlijk. Het klinkt al met al wat ‘heavier’ dan op de elpee. De stem van John is wat hees en dat komt het nummer zeker ten goede.  Heel goede uitvoering; had zo op de elpee gekund.

Track zes. Image takes  206 – Jealous Guy (take 1).  De orkestrale begeleiding is wat zeurderig. Verder verschilt het maar weinig van de elpeeversie.  De zang van John verschilt hier en daar wat in het middengedeelte, maar dat is het dan ook wel. Hoe komt het nu toch dat  ik dit een van de mindere songs van de elpee Imagine vind, terwijl iedereen het de hemel in lijkt  te prijzen..?

Track zeven. Image takes  207 – Jealous Guy (take 7). Heel veel ruis in de opname. John doet vooraf een groet aan alle aandeelhouders en zegt dat er met deze take weer een half miljoen  ‘binnen’ is. Een mooie opname. Ik neem hier en daar een elektrische xylofoon te herkennen. Voor het eerst valt nu ook het gefloten gedeelte  op.

Track acht.  Image takes  208 – Jealous Guy (take 20). Nu is ook de vioolbegeleiding hoorbaar. De drums vallen pas heel laat in en de bas lijkt wel heel erg naar voren te staan ten opzichte van de rest.

Track negen.  Image takes  209 -  I Don’t Wanna Be A Soldier (take 1).Drie tellen vooraf en een heel snerpende gitaar. Prachtig, ook de rest van de begeleiding als de drums en de bas. De orkestrale begeleiding ontbreekt nog. Het is ‘heavier’ dan op de elpee. Dat wil wat zeggen. Had zo op de plaat gezet kunnen worden.  Bij een speelduur van vijf minten en 45 seconden breekt het abrupt af. Deze is grotendeels ook terug te vinden op de CD Ascot uit de box John Lennon Anthology.

Track tien. Image takes  210 -  I Don’t Wanna Be A Soldier (alternate mix). Een alternatieve mix ten opzichte van de vorige track dan waarschijnlijk, maar ik hoor het verschil eerlijk gezegd niet of nauwelijks. Hier en daar misschien, bij heel goed opletten. Oké, de saxofoonsolo  is veel uitgebreider en nadrukkelijker en het breekt nu niet abrupt af, maar dat is het dan ook wel. Wel is het  prettig om gewoon nog een keer naar een van de allerbeste nummers van de elpee Imagine te luisteren. Dat het verschilt van de officiële elpeeversie is natuurlijk evident.

Track elf. Image takes  211 – Oh My Love (alternate take 1 A).  Ook weer veel ruis in de opname. Je hoort iemand okee roepen en het geluid ketsjiek ketsjiek vooraf doen. John klinkt al met al wat trager en lager. Bij een speelduur van één minuut en 30 seconden breekt het abrupt af.

Track twaalf.  Image takes  212 – Oh My Love (alternate take 1 B).   Vrijwel dezelfde track als hiervoor, alleen lijkt het pianospel iets helderder. Ook hier breekt het op één minuut en 30 seconden breekt  abrupt af.

Track dertien. Image takes  213 – How (take 12). John gauw  roept iets over springen en racen en dan doet hij vier tellen vooraf. Hij klinkt erg hees in dit langzame nummer. Soms komt hij adem tekort om een versregel goed uit te kunnen zingen. De zang is hier en daar wat onzeker.

Track veertien. Image takes  214 – How (alternate vocal B).    Eerst vier heel zachte tellen vooraf. Sorry, maar afgezien van af en toe wat wisseling in de toonhoogte in de stem van John merk ik eerlijk gezegd geen verschil.

Track vijftien. Image takes  215 – How (original take 2). Af en toe klinkt de stem van John wat trillerig, het lijkt er op dat hier de hoge tonen met goed door de opnametechnicus zijn ingesteld. Af eb toe haalt John bepaalde hoge noten niet en dat is de enige reden waarom het nog niet geheel klaar is voor de elpee.

Track zestien.  Image takes  216 – Oh Yoko! (take 7). Eerst wat stemmen. En dan gaat het los. Naast de tingeltangelpiano valt vooral het prachtige spel op de basgitaar op. Er mankeert  eigenlijk niets aan. Zou me niet verbazen als deze versie ook werkelijk op de elpee terechtgekomen is. Nee  toch niet: hier en daar hoor je wat gelach van John door de opname heen.

Track zeventien.  Image takes  217 – I’m The Greatest (pianodemo). Het nummer kwam in 193 op de elpee Ringo Ringo Staar, genaamd Ringo. Daar spelen ook George Harrison en Paul McCartney er op mee. Alhoewel Paul zijn basgedeelte thuis heeft ingespeeld en niet in de studio aanwezig was ( bron: Apple To The Core / Apple Tot Op Het Klokhuis, Peter McCabe - Robert D. Schonfeld).  Allang waren er versies op bootlegelpee  bekend, al sinds de vroege jaren tachtig van de vorige eeuw. Maar deze versie heb ik nog nooit eerder gehoord. Het bevat teveel tekstuele veranderingen om op te noemen, ook Yoko wordt genoemd. Er zit een prima drumpartij in en verder klinkt het al behoorlijk compleet. Ik wist niet dat het al uit de Imagine-sessies stamt in zo’n complete versie. Op de bekendere bootlegelpees klinkt het allemaal nog veel meer alsof het in de kinderschoenen staat. Daar is het nog allemaal heel kaal en niet af.

Track achttien. Image takes  218 –  Imagine (rehearsal). De band wordt gestart als het nummer allang begonnen is. John alleen op een piano. Zijn stem klinkt wat trillerig, maar het is duidelijk dat John op deze demo al helmaal in gedachten heeft hoe het moet gaan worden.  Afgezien van de latere orkestrale begeleiding mankeert er eigenlijk weinig aan, behalve dat de zang nog wat onvast is hier en daar.

Track negentien. Image takes  219 –  San Fransisco Bay Blues (improvisatie). Doet een beetje aan een   mengeling tussen Her Majesty en een rocknummertje van Bob Dylan denken. Alleen John op een akoestische gitaar. Het duurt slechts een minuut en vijftien seconden. Leuk, maar zeker niet elpeewaardig. Maar als je eenmaal beroemd bent, is alles wat je in de spreekwoordelijke vuilnisbak gooit interessant, nietwaar?

CD 3.

Track één. Image takes  301 –  How Do You Sleep? (rehearsal 1). Er5g ruw nog. Het wordt onzeker ingezet. Je merkt dat iedereen een beetje aan het zoeken is. Hoe het allemaal moet gaan klinken. Alleen Ringo lijkt het allemaal al heel ontspannen en goed aan te kunnen. George is met zijn sologitaar ook nog helemaal aan het zoeken. Een qua stijl heel afwijkend nummer van de elpee Imagine, maar ook een van de meeste intrigerende, vind ik.

Track twee. Image takes  302 –  Tuning Jam. Een lekker rockend reggae-achtig instrumentaaltje. Het doet enigszins aan de wildere jams van de driedubbelelpee All Things Must Pass van George Harrison denken. Het duurt echter helaas maar kort: slechts 37 seconden.

Track drie. Image takes  303 –  How Do You Sleep? (rehearsal 2). Wat overleg vooraf. John heeft erover om het ritme wat te veranderen.  Hij wil het wat reggae-achtig hebben. Er wordt wat ingezet, maar al weer snel gestopt, omdat John het springeriger wil hebben.  Langzaam maar zeker wordt de basismelodie ingezet en begint iedereen in te vallen. John gebruikt maar wat flarden tekst hier en daar; het is duidelijk concentreren op de  instrumentale basis.

Track vier. Image takes  304 –  How Do You Sleep? (rehearsal 3). Fors aangeslagen drums en een akoestisch gitaartje, dan valt de piano in. John zegt dat het te snel gaat. Na vier tellen vooraf start men echt en je merkt echt dat vooral het drumritme iets trager is. Een versie van ruim zeven en een halve minuut maar liefst.

Track vijf. Image takes  305 –  How Do You Sleep? (version2). De zang is wat bijtender en de hele orkestrale bezetting is nu hoorbaar. Duidelijk klaar nu, om definitief op de elpee te zetten. Vooral de gitaarsolo is hier prachtig.

Track zes. Image takes  306 –  How Do You Sleep? (take 2). Vier tellen vooraf. John zingt de tekst met heel lange uithalen.  John neuriet bepaalde gedeeltes.  Verder  is er weinig verschil ten opzichte van de vorige track. De Sergeant Pepper-achtige opening met de violen ontbreekt nog steeds.  Wel betreft het een uitvoering van maar liefst ruim acht minuten.

Track zeven. Image takes  307 –  How Do You Sleep? (version 3). Een ruwe en hese stem van John. Verder een ietwat tragere versie dan welke we van de officiële elpee kennen. Tevens horen we een lange en dreigend aangehouden partij van de sologitaar. Er is aan het eind een raar snerpend geluid tussen het spel te beluisteren.  Een soort ruis; het kan verkeerd afgestelde apparatuur zijn, óf een van de Moogsynthesizers  welke George Harrison ook al gebruikte op zijn experimentele elpee Electronic Sound en op Abbey Road bij I Want You (She’s So Heavy).

Track acht. Image takes  308 –  How Do You Sleep? (alternate vocal b). Een track met een alternatieve zangpartij dus. De drum- en percussiepartij is mijns inziens, maar de zang? Ik kan het niet ontdekken hoor. Of je moet al Lennonoloog zijn, als er al verschillen zijn, dan zijn ze wel heel miniem: in het middenstukke even een ander uithaaltje... Niettemin weer een prachtige uitvoering.

Track negen. Image takes  309 –  Oh My Love (acoustic demo a ’68). Een akoestische demo uit 1968, blijkbaar.  Het staat echt nog in de kinderschoenen. John  alleen met een akoestische gitaar. John zingt het allemaal wat sneller en is nog aan het zoeken wat de akkoorden betreft. Aan het eind zegt hij nog dat het allemaal nog wat moeilijk gaat. Een opname van rondom de sessies voorde dubbele witte elpee, wellicht. Ik ken het niet uit de Esher-sessies, of zo. Mij tot nu toe volkomen onbekend. Op internet kon ik er wel een vermelding over vinden bij Bootleg Zone. Daar wordt vermeld dat het inderdaad stamt uit de  sessies te Esher…

Track tien. Image takes  310 – Oh My Love (acoustic demo b ’68). Nog eenvoudiger dan de vorige track. De tekst, voor zover te volgen, heeft nog helemaal niet van de bekende elpeeversie. Speelduur is één minuut en 21 seconden.

Track elf. Image takes  311 – How (pianodemo dec ’70).  Doet een beetje denken aan de demo’s die we kennen van Free As A Bird, Grow Old With Me en Real Love. Het is  min of meer hetzelfde pianogeluid; wel leuk om te horen eerlijk gezegd. How herken je, maar het staat echt nog erg in een beginstadium allemaal. Het duurt vier minuten en 30 seconden.

Track twaalf.  Image takes  312 – People Get Ready / How (pianodemo). Een medley van het tot dusverre onbekende People Get Ready en How van de Imagine-elpee. Van People Get Ready is niet veel meer te verstaan dan  het gedeelte People Get Ready, want de rest verdrinkt bijna in het Grow Old With Me-achtige pianogeluid. Het grootste gedeelte van deze track bestaat uit het nummer How, dat nu al wel wat verder gevorderd is dan track elf van deze CD.
In zijn geheel duurt dit drie minuten en één seconde.

Track dertien.   Image takes  313 – Medley How/Child Of Nature/O Yoko! Ook weer dat Grow Old With Me-achtige pianogeluid. How, daar is nu wel zo’n beetje de tekst geheel van klaar. Het pianospel van John is echter nog steeds niet veel meer dan gehamer op het instrument. Child Of Nature daarvan merk je dat hij het al wat langer onder de knie heeft. Het pianospel is al wat geavanceerder. John heeft het trouwens over ‘on the road to Rishikesh’ en over ‘on the road to Marakesh’. Aan het eind zit O Yoko, maar dat  fragment duurt niet veel langer dan 33 seconden.

Track veertien. Image takes  314 – Oh Yoko! (acoustic demo ’69). Een vlotte versie op akoestische gitaar. Je hoort Yoko zelf hier en daar ook meezingen. Best een goede versie eigenlijk wel, zeker in dit heel vroege stadium. Er ontbreekt nog wel wat aan hier  en daar: John moet door ademnood zelfs even hoesten, maar er is nu voor dit nummer  al een begaanbare weg gevormd. Aan wat commentaar af en toe tussendoor en door een frase van Tutti Frutti wijst alles er op dat het uit de Get Back-sessies stamt.

Track vijftien. Image takes  315 – Oh Yoko! (pianodemo december ’70). Het gaat nu allemaal wat langzamer dan op de vorige tracks. Qua pianogeluid is het helaas nog niet veel beter, ondanks dat het  zo’n beetje een jaar later is ten opzichte van track veertien van deze CD. Het duurt slechts 54 seconden; dan breekt het abrupt af.

Track zestien. Image takes  316 – It’s So Hard (sax overdubs). Hier worden  de saxofoonpartijen ingespeeld. John bedankt de musicus dat hij gekomen is, welke weer zijn excuus maakt, omdat hij iets aan de late kant is. John zegt dat het wel goed is en dat de musicus juist precies op tijd is. John speelt op gitaar voor hoe het nummer verloopt en hij doet met zijn stem voor hoe hij de saxofoon zo’n beetje wil hebben. De muzikant speelt even in en probeert dan te volgen. Als vrij snel heeft hij een soort begeleiding klaar en dan wordt de echte geluidband opgestart die we ook van de elpee kennen. De sax volgt eigenlijk meteen al heel goed.  Het nummer is klaar behalve de saxpartij, maar het gaat nu al vrijwel vlekkeloos. Middenin vraagt de muzikant of het zo wel de bedoeling is. Ja dus! Weer wordt de band opnieuw gestart en natuurlijk is het niet helemaal hetzelfde, maar globaal loopt het gewoon goed. Klaar om op de elpee te zetten. Tot nog toe is dit verreweg  de meest interessante track van deze hele bootleg-CD. John laat vanuit de controlekamer weten dat hij het geweldig vindt, met een prachtige solo. Ook voor de luisteraar is dit  zes minuten en 51 seconden lang puur genieten.

Track zeventien. Image takes  317 – I Don’t Wanna To Be A Soldier Mama ( I Don’t Wanna Die). Het klinkt allemaal erg hol, behalve de saxofoonpartij en de zang van John. Het is net of de studio niet goed gedempt is. De drumpartij is goed, maar al met al lijkt het of de apparatuur veel te luid staat afgesteld en dat er daardoor een enorme vervorming plaats vindt. Er wordt hier eerlijk gezegd wel veel van het incasseringsvermogen van de luisteraar gevraagd.  Aan het eind geeft John  vanuit de controlekamer nog wat aanwijzingen aan de saxofoonspeler hoe het verder moet.

Track achttien. Image takes  317 – How Do You Sleep? (reprise). Het is niet veel meer dan een instrumentaal intro, grotendeels  gevuld door wat basisakkoorden op de piano van exact achttien seconden.

Conclusie. Ja en wat moeten we nu met deze bootleg? Het geheel vraagt nogal wat uithoudingsvermogen van de luisteraar. Maarliefst vijf keer achter elkaar  How Do YouSleep is wel wat veel van het goede. Track zestien maakt deze driedubbel-CD tot een aanrader.