Track één. Lennon-Pete Best Interview. Een track van maar liefst 57 minuten waarin Pete Best vertelt over dat The Beatles in de nachtclub van zijn moeder komen te spelen en dat George bij de groep komt. Verder gaat hij op nog veel meer zaken in zoals de auditie bij Decca en over de eerste opnames voor de BBC-radio.

Track twee.  Cry For A Shadow. Dit kennen we allemaal inmiddels wel van de diverse Polydor-elpees en CD’s. Geen bijzonder opname derhalve.

Track drie. Take Out Some Insurance On Me Baby. Nauwelijks anders dan de reguliere Polydor-versies. Wel is de baspartij veel duidelijker hoorbaar.

Track vier. Why (Can’t You Love Me Again). Ook al niet of nauwelijks afwijkend. Wellicht dat de drumpartij iets beter waarneembaar is. Verder lijkt ook de partij van de sologitaar wat opgelapt.

Track vijf. Sweet Georgia Brown. Hier staat de baspartij meer naar voren ten opzichte van de reguliere versies van Polydor, maar dat is dan ook zo’n beetje het enige verschil.

Track zes. Lennon - Ono Interview deel één.. Een interview van  negen minuten en 42 seconden op 8 december 1980, zo’n acht uur voordat John werd neergeschoten. Het laatste interview dat John en Yoko gaven. Commentator is Bob Miles. Eerst vertellen John en Yoko over Double Fantasy en dat het een elpee is die over henzelf gaat. Dat het in zekere zin een dialoog is. John vertelt dat hij de meeste nummers in Bermuda geschreven heeft. En dat hij Yoko belde om een studio te boeken. John vertelt zelfs dat er genoeg materiaal is voor een tweede en zelfs derde elpee. Yoko vertelt over de bel in Starting Over dat het een Japanse bel is waarbij je een wens mag doen. John is blij als de plaat regelmatig op de radio wordt gedraaid. John vertelt dat hij de titel, Double Fantasy, ergens in een Italiaans restaurant zag, samen met Sean.

Track zeven. Lennon - Ono Interview deel twee. Een interview van  tien minuten. De verslaggever meldt dat hij John en Yoko ontmoette in 1977 in Central Park te New York. Maar het interview is duidelijk gewoon in huis opgenomen. Je hoort bijvoorbeeld dat er een pan op het fornuis wordt neergezet. Aan de ruis die opkomt hoor je dat het commentaar van Yoko later is ingemixt. John vertelt dat hij  eigenlijk weinig meer met  ‘Eeverybody’s Got Something To Hide (Exept For Me And My Monkey)’ van doen heeft. Later vertelt hij dat hij er genoeg van heeft dat mannen maar stoer moeten zijn. Dat het nu eindelijk eens tijd wordt dat dat verandert. Hij vertelt dat John per se altijd zijn zoontje Sean bij zich wil hebben, iets wat hij in de Beatlestijd met Julian heeft moeten missen. Dat gaat niet meer gebeuren, hoe druk John het met zijn muziekwerk ook mocht hebben.

Track acht. Lennon - Ono Interview  deel drie. Een interview van slechts één minuut en 32 seconden, waarin Jojn vertelt dat het een enorm goede keus was om met Paul McCartney en Yoko Ono te werken.  De twee beste artiesten ter wereld. Verder vertelt hij over de ontmoeting  op 6 juli 1957, echter niet iets wat wij al niet weten. Hij merkt op dat hij toch wel een verdomd goede ‘talent scout’ is geweest.

Track negen. Lennon Ono Interview deel vier. Een interview van negen minuten en 57 seconden. John vertelt over zijn ontmoeting met Yoko in de kunstgalerie van John Dunbar. De telefoon gaat op de achtergrond, terwijl John ingaat op het concept van de avant-gardekunst. Yoko zit er nu maar wat lacherig bij en voegt weinig aan het interview toe. John  gaat er op in hoe erg hij Yoko nodig had. Opeens gaat het over in de periode van het Lost Weekend en dat hij zich vrij voelde.  Wel een erg grote verandering van het onderwerp. Alsof er een heel stuk uit het interview is geknipt. Daarna gaat Yoko in op het Lost weekend, maar John is er niet bij er zit ook veel meer ruis in het interview, alsof het er veel later tussengeplakt is.

Track tien. Lennon Ono Interview deel vijf. Een interview van vier minuten en 7 seconden. John en Yoko vertellen over de rare tracks die hij en Yoko gebruikten om Two Virgins samen te stellen. Dat het allemaal is begonnen met Tomorrow Never Knows en dat hij nog veel meer van die vreemde tapes had liggen. En dat Two Virgins ook een soort getuigenis is.

Track elf. Lennon Ono Interview deel zes. Een interview van veertien minuten en 59 seconden. John en Yoko kijken terug op de Bed-ins. Daarna hebben se het over Power To The People/Open Your Box, een single die in de USA werd geboycot om de B-kant. Ook gaat hij in op het feit dat Woman Is The Nigger Of The World in de USA in de ban werd gedaan door het schijnheilige establishment. Verder dat er ook moeilijk werd gedaan over de hoes van de elpee Sometime In New York City. Verder hebben ze het erover dat Yoko per se op de elpee Double Fantasy niet wil overkomen als degene die weer zo nodig de ‘freak’-nummers op de plaat wil hebben. Verder vertelt ook hoe het kwam dat, in de Beatlestijd, het minder leuk werd om muziek samen met Paul te moeten produceren, min of meer gedwongen door contractuele afspraken.

Track twaalf. Lennon Ono Interview deel zeven. Een interview van twee  minuten en 23 seconden. John vertelt dat ze zich  met de nieuwe elpee als een gewoon stel presenteren met hun normale probleempjes en dat ze daar via brieven reactie op krijgen van andere echtparen. Dat is nu ook hun doelgroep.

Track dertien.  Lennon Ono Interview deel acht. Een interview van één minuut en 41 seconden. John praat via de plaat tegen de mensen van zijn eigen leeftijd, en hij waardeert het als de jongeren het ook mooi vinden. De song ‘Woman’ is voor Yoko, maar ook voor alle andere vrouwen. De hele plaat is een reflectie van de maatschappij en dat is volgens John ook wat elke artiest zou behoren te maken.

Track veertien. Lennon Ono Interview deel negen. Een interview van twee minuten en 36 seconden. John praat over het machogedrag van mannen in het algemeen tegen vrouwen en hoe rus dat is en dat John  aan dat gedrag niet meer wil meedoen.

Track vijftien. Lennon Ono Interview deel tien. Een interview van negen minuten en  vijf seconden. John en Yoko vertellen dat alles te bereiken is als je dat  in je gedachten maar wilt afdwingen. En zij hopen dat het positieve gedachten zijn, want dan is er een positieve toekomst. Enigszins een dromerige passage dus.  In ieder geval zal de Apocalyps nooit komen volgens John. Hij gaat nog in op de politiek: rechts en Reagan zullen hun reactionaire doelen niet bereiken, net als Kennedey en Carter  hun  linkse doelen niet konden bereiken.

Track zestien. Lennon Ono Interview deel elf. Een interview van één minuut en  27 seconden. John vertelt dat hij niet meer zo heftig reageert als vroeger, doordat i bij iemand van zijn leeftijd de hormonen niet meer zo heftig op alles reageren.

Track zeventien. Lennon Ono Interview deel twaalf. Een interview van drie minuten en  34 seconden.  John vertelt dat hij gek is op ‘oldies but goldies’, als hijze hoort dan gaat bij hem de radio luider aan. Zodoende heeft ‘Starting Over’ volgens hem meer een vijftiger- dan een tachtigerjarenbenadering. Verder vertelt hij van plan te zijn volgend jaar weer live te gaan optreden.

Track achttien. Lennon Ono Interview deel dertien. Een interview van één minuut  en  58 seconden. John vertelt over Mother en de langzame doodsklok daarop en over Sarting Over dat start met een vrolijk belletje. Hij zijns inziens namelijk gegroeid van een negatieve periode met depressie naar een heel blije en vrolijke periode en dat uit zich in zijn muziekstijl van dat moment.

Track negentien. Lennon Ono Interview deel veertien. Een interview van slechts  51 seconden. Maar eerlijk gezegd alleen de commentaarstem: een typisch zoetgevooisd Amerikaans commentaar dat de luisteraar de neiging geeft om zich naar de wc te begeven, zijn hoofd boven de pot te houden en hartgrondig te vomeren…

Conclusie. Ja en wat moeten we nu met deze bootleg? John vertelt natuurlijk niets wat we nu in 2015 al niet weten en het interview met Pete Best is veel te lang om de aandacht  van de luisteraar vast te houden.  De enkele Polydor-songs voegen ook al niets nieuws toe. Belangrijk voor de geschiedschrijving lijkt mij, maar verder een bootleg om definitief terzijde te leggen.