Twee gemiste kansen: wat had het toch leuk geweest als Elton John The Bitch is Back had gezongen voor Elizabeth en als Paul McCartney Her Majesty voor haar had gezongen. Dat deed hij wel 10 jaar daarvoor overigens.

 

Hoe zat het ook al weer met Her Majesty. Na 30 seconden stilte na The End was ineens een luid gitaarakkoord te horen, gevolgd door het kortste Beatlesnummer ooit: Her Majesty, waarvan het slotakkoord niet te horen was. Het stond niet eens op de hoes van de oorspronkelijke persingen. Het was niet de eerste keer dat The Beatles een grap op het eind van een album uithaalde: A day in the life van Pepper's werd gevolgd door een hoge toon die alleen door honden gehoord zou kunnen worden en een eeuwigdurende kakafonie in de uitloopgroef.

 

Dat Her Majesty op de plaat eindigde was te danken aan McCartney. Het nummer maakte namelijk oorspronkelijk deel uit van de lange medley op kant 2 van Abbey Road, tussen Mean Mr. Mustard en Polythene Pam. Op het eind werd besloten het nummer er uit te knippen. Ware het niet dat McCartney het aan het eind van de mastertape van Abbey Road plakte, waardoor het toch de plaat haalde.

 

Dat verklaart ook waarom het nummer met een elektrisch akkoord begint terwijl de rest akoestisch is: dat was het laatste akkoord van Mean Mr. Mustard. En het laatste akkoord van Her Majesty is nog te horen aan het begin van Polythene Pam.

Hoewel de tekst niet heel aardig is voor Elizabeth, werd McCartney jaren later toch tot ridder gestagen en mag zich dus Sir noemen. Ringo Starr heeft overigens ooit Elizabeth Reigns gemaakt, een nummer dat nog onaardiger was voor haar.

 

Nu kan iedereen met een computer het er weer tussen plakken maar dat is niet nodig want die is hier bij gevoegd. Een frisse blik op een bekende medley. Beter? In ieder geval anders!