Recensies

Zijn jullie wel eens op Abbey Road geweest? Om een kijkje te nemen bij de opnamestudio's van The Beatles en uiteraard om via het beroemde zebrapad de drukke straat in Noord-Londen over te steken? Ik geloof dat ik er in totaal drie keer geweest ben. Je kunt het niet laten he, als je als Beatles-fan in Londen bent. Wist je dat fotograaf Iain Macmillan op een vrijdagochtend in augustus 1969 slechts tien minuten kreeg om de hoesfoto te schieten? Tien minuten om vier mannen vast te leggen die in ganzenpas over een zebrapad liepen. Het leverde één van de bekendste albumhoezen uit de muziekgeschiedenis op. Een hoes die mensen tot op de dag van vandaag uitnodigt dezelfde gang over datzelfde zebrapad te maken. In deze augustusmaand, waarin het 47 jaar geleden is dat de foto gemaakt werd, moest ik denken aan die ochtend waarop de vier Beatles in korte tijd een paar keer de straat, vlakbij hun studio overstaken. Niet dat ik er bij was, maar ik vroeg me af hoe het er aan toe zou zijn gegaan, wat de foto op de albumhoes zo mooi maakt en waarom zo veel mensen die foto tot op de dag van vandaag proberen na te maken. We gaan terug naar vrijdag 8 augustus 1969, Abbey Road in de wijk St. John's Wood, in Noord-West Londen.

Lees meer hier

Weet je het nog? De vorige keer dat Paul McCartney optrad in Nederland, bleef ik thuis. Ik was niet zo’n concertganger, was mijn excuus.
Uiteraard had ik onmiddellijk spijt – maar dat was pas nadat alle kaarten binnen tien minuten in de voorverkoop uitverkocht waren. Ik nam me plechtig voor om de volgende keer dat Paul in Nederland zou zijn, wél te gaan.

En toen werd bekend dat Paul McCartney naar Pinkpop kwam…

“Ik ga kaarten kopen!” riep ik meteen tegen mijn lief, wat ik ook prompt deed. Yes! Deze keer zou ik niet zo dom zijn om een concert van Paul aan mijn neus voorbij te laten gaan. Ik was helemaal in mijn nopjes.

Totdat ik nog eens ging nadenken…

Dat Pinkpop hè? Dat is toch in de openlucht? Dus met een beetje pech staan we in de stortende regen tot aan onze knieën in de blubber.

En zou Paul niet de afsluiter van Pinkpop zijn? O ja, zijn optreden begint pas om 22.00 uur. Dat is wel een beetje laat.

Is er verder nog iets leuks geprogrammeerd, eigenlijk? Nee, niets natuurlijk. Geen van de andere bands is voor mij de moeite van het eerder aanwezig zijn waard.

Waarom, o waarom, heb ik in hemelsnaam kaarten voor Pinkpop gekocht???

Vooral toen ik erachter kwam dat Paul twee dagen later in Berlijn optreedt, had ik stiekem wel een beetje spijt. Dit was de ideale kans geweest om mijn lief ervan te overtuigen dat we echt weer eens naar Berlijn moesten. Een Beatle in Berlijn, beter kan het ongeveer niet worden! (In Het magische verhaal van de Verteller lees je waarom.)

Maar ja, ik had dus al Pinkpopkaarten gekocht.

Gelukkig zie ik er ook heus wel de leuke kanten van in. Zoals: geweldig, we gaan weer naar Pinkpop! In 2001 waren wij daar voor het laatst (toen nog als echte die hards drie dagen lang) en al in 2001 riep ik dat ik Paul McCartney op Pinkpop wilde zien. Ik krijg dus eindelijk mijn zin!

Maar het mooist is natuurlijk dat we naar een uniek concert van Paul gaan. En dat is het allerbelangrijkst!

Ik geef het maar meteen toe: ik was vergeten hoe leuk het is om naar een concert van Paul McCartney te gaan!

Uit mijn vorige column kon je wel opmaken dat ik mij afvroeg waar ik in hemelsnaam aan begonnen was. Paul McCartney op Pinkpop, dat stond gelijk aan regen, modder en verveling tot het eindelijk zou gaan beginnen. En ja hoor, natuurlijk zag de weersvoorspelling er inderdaad niet al te rooskleurig uit… Maar als echte fan had ik mijzelf uiteraard wat moed ingepraat. Want tegen de regen waren er poncho’s uitgevonden, we vertrokken pas aan het eind van de middag naar Landgraaf en hey, misschien konden we wel helemaal vooraan staan als we toch geen andere bands hoefden te zien. We zouden alle gelegenheid hebben om een goede plek te kunnen bemachtigen! Dat was best een interessant plan…

Een plan dat mijn lief en ik vrijwel onmiddellijk overboord gooiden toen we het festivalterrein opliepen.

O ja, wat staat de muziek op dit soort plekken toch altijd afschuwelijk hard. Het horen en zien vergaat je ongeveer, wat me toch eigenlijk niet de bedoeling lijkt van een concert (maar dat terzijde). Ik hoefde dus spontaan niet meer vooraan te staan. Die enorme hoosbui die een half uur van tevoren zou gaan vallen, droeg overigens ook wel enigszins bij aan die beslissing… We gingen niet vooraan staan.

Zou ik later spijt krijgen van die beslissing? Ja, natuurlijk kreeg ik spijt. Maar daar kom ik straks op terug.

Mijn lief en ik hadden met succes geschuild voor eerder genoemde hoosbui en besloten zo rond kwart voor tien eens richting het hoofdpodium te vertrekken. Het programma vertelde ons dat wij daarmee te laat zouden komen en het begin zouden missen, maar ik had eerder op de dag natuurlijk even met Paul gebeld en wist dat hij pas om tien uur ten tonele zou verschijnen. En aldus geschiedde.

En ja, dan begint het! Ik hoef je uiteraard niet te vertellen hoe fantastisch dat is. Op dat moment wist ik weer hoe gaaf het is om naar een show van Paul McCartney te gaan. Het is gewoon één groot feest van herkenning en natuurlijk mag (nee, moet!) er luidkeels meegezongen worden. Sjongejongejonge, dat was echt geweldig!

Vond ik dan. Want daarmee kom ik op mijn eerdere verwijzing naar dat ik spijt zou krijgen dat we niet vooraan waren gaan staan.

Er zijn namelijk een heleboel mensen op Pinkpop – zo’n 70.000 heb ik me laten vertellen. En er zijn vast een heleboel fans die speciaal voor Paul een kaartje hebben gekocht, maar er zijn duizenden en nog eens duizenden andere bezoekers die ‘toevallig’ aanwezig zijn. Festivalgangers die sowieso al naar Pinkpop gingen, ongeacht of een zekere Paul McCartney de afsluiter van het driedaagse festival is. Beatlesliedjes, ja, die kennen ze wel (Hey Jude! Let it Be!) en het is dan ook best aardig om die levende legende eens in het echt te zien. Maar dan moet-ie toch zeker ook wel die Beatlesliedjes spelen!!!

En daar begon mijn frustratie. Want het is namelijk best wel bijzonder irritant (en dan druk ik mij netjes uit) als je omringd bent door heel, heel veel mensen die alleen maar heel hard ‘wij willen Beatlesliedjes’ roepen en bij alle andere nummers verveeld op hun telefoon staan te kijken. Totaal niet geïnteresseerd in al die andere fantastische nummers. Luister ernaar, stelletje cultuurbarbaren!

Het was duidelijk: ik had dus beter wel vooraan kunnen gaan staan – daar waren vast meer fans die de muziek wel wisten te waarderen.

Dat brengt mij meteen bij de titel van deze column. Ik weet dat er wel eens gemopperd wordt op de setlist van Pauls concerten (op de blog Beatles Talk verscheen daar onlangs nog een interessant stuk over), want hij zou te veel teruggrijpen op zijn ‘gouwe ouwen’. De nummers die iedereen kan dromen en die iedereen altijd wil horen. Dus speelt hij ze iedere keer weer. Toch zou ik bij een festival als Pinkpop willen zeggen: Paul, doe dat alsjeblieft nog wat meer!

Geef die mensen de nummers die ze verwachten. Trakteer hen maar op Hey Jude, Yesterday, Let it Be en Yellow Submarine. Bewaar de echte juweeltjes voor je fans, voor tijdens je ‘echte’ concerten. Want weet je, het is zonde om deze parels voor de zwijnen te werpen.

Laat ik één ding voorop stellen: ik ben dol op reizen. Het is dan ook niet voor niets dat ik deze column schrijf vanuit de bus van Siem Riep, Cambodja, naar Bangkok, Thailand.  Ik moet er echter niet aan denken om maandenlang van huis te zijn. Op wereldtournee.

Ik had er eerlijk gezegd nog nooit zo over nagedacht, maar ergens op het vliegveld van Hong Kong – wachtende op een vertraagd vliegtuig dat ons naar Phnom Penh zou brengen – besefte ik mij hoe afschuwelijk het moet zijn om als muzikant (of acteur, of auteur voor mijn part) de hele wereld over te moeten reizen. Vliegtuig in, vliegtuig uit. Met een jetlag je kunstje doen op het podium. En dan is er niet eens tijd om wat van je omgeving te zien, want dan moet je alweer verder. Of je kunt je gewoon niet buiten je hotel vertonen, omdat je dan belaagd wordt door een massa fans, dat kan natuurlijk ook.

The Beatles waren ook in Hong Kong. Op 8 juni 1964 kwamen zij aan vanuit Amsterdam (precies de route die wij twee weken terug ook namen!) en ik kan je vertellen: dat is best een reis. Bijna elf uur vliegen en een tijdsverschil van zes uur (in de zomer). Knappe Beatle die dan nog fris en fruitig voor de dag weet te komen.

Dat lukte dan ook niet.

Ik kan me goed voorstellen dat – wanneer het allemaal nog één groot, nieuw avontuur is – een wereldtournee een fantastische ervaring is. Zeker The Beatles werden al snel de gevangenen van hun eigen roem. Vrije tijd was er nauwelijks, maar verplichtingen des te meer en de jetlag werd uiteraard steeds groter. Even de stad in tijdens een verloren uurtje was er natuurlijk al lang niet meer bij, waardoor het maar de vraag is of ze überhaupt nog iets meekregen van die verre, exotische bestemming. Voor hun eigen veiligheid moesten The Beatles op hun hotelkamer blijven zitten. Tot het vliegtuig hen naar de volgende stop van hun wereldtournee zou brengen.

Daar heb je dus helemaal niets aan, hè?  Al die tientallen uren in het vliegtuig, de verstoorde biologische klok door het passeren van de tijdzones, algehele vermoeidheid… En dan zijn er niet eens de lusten die je als ‘gewone’ reiziger wel hebt, nadat je al deze lasten hebt doorstaan.

Onlangs las ik in het Beatlesnieuws dat Paul gevraagd was naar de zin ‘What about the night we cried’ in het nummer ‘Here Today’. De vraagsteller was benieuwd waarnaar gerefereerd werd. Het bleek een verloren avond tijdens een wereldtournee te zijn, weer eens wachtende op wat komen zou. Ik zou er ook van gaan huilen, inderdaad…

Nee, ik moet er niet aan denken om op wereldtournee te gaan. Ik wil zelf mijn eigen plan trekken, kunnen genieten van de plekken waar ik ben en nieuwe dingen ontdekken. Precies zoals ik nu doe!

Laura Alblas