Wie live-opnamen van The Beatles ziet, ziet hoe primitief concerten waren in de jaren '60.
De hoeveelheid versterkers is niet veel meer dan waar een beginnend bandje zich mee bedient. Met het verschil dat The Beatles er complete stadions met duizenden gillende meisjes mee moeten bespelen. Het is voor het publiek niet te horen. En voor de band zelf al helemaal niet. Eén roadie en één tourmanager. Wie de opnames ziet van het eerste concert in Amerika, ziet hoe de jongens zelf de apparatuur en het drumpodium tussen de nummers een kwartslag draaien, omdat het publiek rondom dat podium zit. En zelfs bij het allerlaatste optreden van The Beatles op 29 augustus 1966 zijn ze niet te beroerd om de spullen mee te helpen sjouwen naar het podium. Een optreden duurt niet langer dan een half uur. Soms nog minder als het speeltempo omhoog geschroefd wordt.
Op 22 augustus 1964 spelen The Beatles in Vancouver. Er is een opname van en laten we het er op houden dat ze hun avond niet hebben...
Een avond later staan The Beatles in de Hollywood Bowl. Het concert wordt gefilmd en opgenomen voor een mogelijke liveplaat. Maar het publiek gilt zo hard dat men zelfs in de studio er op dat moment weinig mee kan. Ook een poging om het concert in de Hollywood Bowl een jaar later op te nemen strandt om dezelfde reden. Uiteindelijk verschijnt er een live-elpee van in 1977 waarbij een selectie is gemaakt van de beste opnames van de concerten. Die tot op heden niet op CD verschenen is.
En If I Fell klinkt weliswaar al wat beter dan de dag er voor, maar wordt niet goed genoeg bevonden voor de elpee...
Muzikaal feitje: In het intro van het nummer zitten alle tonen van de toonladder. Op één na.... En laat dat nou de eerste toon van het nummer zijn!
Ron Bulters
