De eerste keer dat de band gebruik maakte van begeleiding van buitenaf was de fluitsolo in You've got to hide your love away en dat was allemaal nog braafjes. Maar daarna werden er ongebruikelijke dingen uitgehaald. Op Yesterday liet George Martin de strijkers bluesakkoorden spelen. Op For no one liet men Alan Civic een noot op een hoorn spelen die eigenlijk buiten het bereik van het instrument lag. Op Here There and Everywhere werden de microfoons ontzettend dicht bij de strijkers gezet, wat een bijzonder geluid opleverde, iets wat ze ook met de blazers in Good Morning Good Morning deden. 

 

Bij A Day in the Life ging het allemaal nog een stap verder. De musici kregen de instructie om 24 maten te vullen en kregen alleen een begin- en eindnoot mee. En hoe ze van die eerste naar de laatste noot gingen, mochten ze zelf uitzoeken. Als ze maar wel allemaal een feestmuts op zouden zetten.....Het leuke was dat de klassieke musici van gerenommeerde orkesten dit soort dingen graag deden. Maar soms gingen zelfs The Beatles te ver.

 

Hey Jude had een redelijk saaie partij voor een orkest van 40 mensen. Toen de band vroeg om, nadat ze hun partij hadden ingespeeld, ze op het lange eindstuk wilde meeklappen en lallen begonnen enkele musici te klagen. Ze weigerden aan dat simpele verzoek mee te werken en stapten op.

 

Hey Jude was de langste single van de band. Zo lang dat men het aanvankelijk niet goed op single kon persen en de naald ergens bleef steken. De band speelde in 1968 al 2 jaar niet meer live, maar brachten het nummer wel semi-live op TV. Dat wil zeggen, de muziek kwam van tape, maar McCartney zong het wel live.