Liverpool en The Beatles stond al lang op mijn verlanglijstje, dus moest het er maar eens van komen. Mijn vertrek bij Philips en de collecte van de HR collega’s voor een trip naar Liverpool hebben e.e.a. bespoedigd om hier toch eens werk van te maken.

Wat opzoekwerk op internet leidde ons via de fanclub van The Beatles in Nederland tot Travel 4 Reasons welke een pasklare formule aanbiedt voor een trip naar Liverpool met alles erop en eraan i.f.v. the Fab Four, incl. overnachtingen in het Hard Days Night Hotel. Was er nog het praktische 'probleem' dat de vlucht vertrok vanuit Schiphol. Bij navraag bleek dat dit ook kon vanuit Brussel, maar dan alleen ’s avonds. We beslisten dan maar om er een extra nacht bij te nemen. Restte ons nog een datum van vertrek vast te leggen. We opteerden voor 6 september, onze huwelijksverjaardag.

Dag 1: dinsdag 6 september 2011

Een vriend zou ons om 16u komen afhalen. De incheckbalie opent immers om 16u50. We hebben slechts elk een handbagage mee. Dat biedt al voordelen voor het niet moeten wachten aan de bagageband. We vliegen met Easyjet. Er zijn geen vaste plaatsen voorzien, maar we vernemen dat het vliegtuig niet volzet is, zodat we sowieso wel een goed plaatsje zullen vinden.

Het vliegtuig vertrekt exact op tijd (18u50'). Het is een vrij korte vlucht van 1u15’. Onderweg wordt alle reisdocumentatie doorgenomen.
We landen op John Lennon Airport (om direct in The Beatles stemming te raken. Alsof dit nodig was).
We opteren ervoor om in deze luchthaven niet teveel tijd te verliezen en te wachten om de nodige foto’s te maken tot bij ons vertrek, nu vrijdag.

Eens buiten vinden we vrij onmiddellijk de bus die we moeten nemen (Airlink 500). Deze zal ons in een kleine 30’ tot in het centrum van Liverpool voeren waar we volgens de reisinfo moeten afstappen aan het Lime Street Station. Er zit amper volk op de bus. De sympathieke chauffeur verwittigt ons wanneer we Lime Street Station naderen..Samen met ons stappen ook de allerlaatste passagiers af. De chauffeur ziet ons wat zoeken naar aanwijzingen voor de weg en roept ons terug op de bus om ons te helpen. Hij stelt voor om ons vlak in de buurt van onze bestemming af te zetten. Daar zeggen we uiteraard niet neen tegen. Dit bespaart ons een tochtje met onze bagage. We zijn nog de enige passagiers.

Vrij vlug vinden we het Hard Days Night Hotel. Al snel zie je Beatles toestanden buiten en in het hotel. Het is een vrij luxueus hotel dat duidelijk volledig werd gerenoveerd. Binnenin het hotel veel foto’s en kunstwerken van ons viertal. Het inchecken verloopt heel vlot.
We krijgen een mooie ruime kamer met een grote foto van John Lennon & George Harrison uit de Hamburg periode. 

Na wat uitpakken besluiten we om wat op verkenning te gaan in het hotel en nog iets te gaan drinken. In de bar heel leuke en mooie kunstwerken van The Beatles. We trakteren ons voor onze 36e huwelijksverjaardag op een glaasje champagne. We laten het ons meer dan smaken. En we genieten van muziek van uitsluitend The Beatles. Jawel…

Dag 2: woensdag 7 september 2011

We starten met het verslag van gisteren op te maken. Onze notebook zit in een stopcontact met een adapter (3 pinnen) Gelukkig werden we hierover geïnformeerd via een artikel po internet.

Na het ontbijt ga ik foto’s nemen binnenin het hotel. Het hotel is wel de moeite waard om zien, vooral voor Beatles fans. Op elke trap van het 5 verdiepingen tellende hotel hangen er heel grote foto’s van The Beatles of een van de groepsleden. Ook foto’s van na de split van The Beatles zijn er te zien. Naast een originele kleurrijke jukebox hangt de partituur van Yesterday met een handtekening van Paul McCartney & George Martin, de producer en arrangeur die toch mee aan de basis ligt van het succes van The Beatles. Er staat ook een prachtige bronzen buste van John Lennon. Er staan zuilen met krantenknipsels uit de sixties enz…

Bedoeling is dat we tegen 9u45' aan de bar van het hotel Jurys Inn hotel staan in Albert Dock. We vertrekken om 9u en hebben meer dan ruim de tijd om foto’s te maken van Albert Dock dat een bezienswaardigheid op zich is met de prachtige restauraties die zijn uitgevoerd van de talloze gebouwen. Het is allemaal begonnen met de renovatie van de pakhuizen rond het Albert Dock, het grootste ensemble van beschermde gebouwen in Groot-Brittannië. Vandaag is dat het kloppende hart van de ooit zo desolate waterkant, dank zij een uitgekiende mix van restaurants, winkels, kantoren, luxeappartementen en musea allerhande.
Liverpool is in 2008 culturele hoofdstad van Europa geweest.

In de bar maken we kennis met de chauffeur van het busje van The National Trust die de huizen van Lennon & McCartney beheren. Het is uitsluitend met deze vereniging dat je deze huizen van binnen kan bezoeken. De groep is beperkt tot 14 personen. De meeste zijn leeftijdsgenoten maar er zijn ook jongere mensen bij. We vangen op dat er een koppel bij is vanuit Denemarken en Australië. De chauffeur vertelt ons dat vnl. Amerikanen en Duitsers inschrijven voor deze tour. 

Tijdens de bustrip hoor je uiteraard niet anders dan leuke Beatles muziek. We rijden langs Mount Street en stoppen aan het Liverpool Institute, de school waar Paul & George elkaar als 15-jarigen ontmoetten. John zat in het Liverpool College of Art wat verderop.

De chauffeur is een heel vlotte babbelaar die gelukkig fatsoenlijk Engels spreekt en niet dat vreselijke Liverpool (Scouse) heeft, want dan zou je niets van zijn verhaal verstaan.
We rijden voorbij een wijk waar alle huizen zijn dichtgespijkerd vanwege sloopplannen en renovatie van de wijk. We rijden er een zijstraatje in (Madryn Street) waar op nummer 9 Ringo Starr woonde gedurende de eerste jaren van zijn leven. Blijkbaar worden er nog pogingen ondernomen om de sloop van in ieder geval dit huis van Ringo te voorkomen, maar als je de wijk ziet, dan denk je toch dat dit niet zal lukken.
 
 

We kunnen jammer genoeg niet het busje uit (kan alleen aan de huizen van Paul & John). We proberen toch maar een paar foto’s van de woning te maken. Deze staat vol met boodschappen aan Ringo en The Beatles.
Schuin aan de overkant is de pub 'The Empress' die op de eerste solo LP van Ringo (Sentimental Journey) was afgebeeld.
We rijden voorbij de buurt waar ergens het huis van George Harrison staat.

Dan draait de bus Penny Lane in. We moeten ons tevreden stellen met een paar foto’s van het straatnaam bordje. Vermoedelijk gaan we met de Magical Mystery tour morgen hier wel even afstappen. Hetzelfde geldt voor Strawberry Fields waar we in de buurt komen.

We rijden naar Menlove Avenue waar we stoppen voor het nummer 251, het huis 'Mendips' waar John Lennon van 1945 tot 1963 bij zijn tante Mimi heeft gewoond. Het huis is in 2002 aangekocht door Yoko Ono en vervolgens geschonken aan The National Trust, die het geheel in de originele stijl van eind de jaren vijftig heeft teruggebracht. Op het huis zien we een ronde blauwe English Heritage-plaquette met hierop de tekst ‘John Lennon 1940 — 1980 Musician and Songwriter lived here 1945 — 1963’. We worden er opgewacht door ene Colin Hall die bewaker is van dit erfgoed en die hier zelf woont in een kamer op de eerste verdieping.
Buiten mocht gefotografeerd worden maar binnen moeten alle camera’s, tassen e.d. in een afgesloten kast worden achtergelaten. Onze gastheer weet heel wat aardige verhalen te vertellen. Zo wijst hij ons erop dat John en Paul de akoestiek van het halletje geweldig vonden en daar het liefste oefenden. Het was alleen te klein voor de hele groep The Quarrymen (vooral deze later van naam veranderde in The Silver Beatles en nadien The Beatles) dus die repeteerden op zondag in de woonkamer.
Verder mogen we door het huis lopen dat geheel in de staat van eind de jaren 50 was terug gebracht. Aan de hand van oude foto’s is de inventaris gereconstrueerd. In een kamer ligt o.m. het rapport van John’s schoolrapport waaruit bleek dat hij niet bijster ijverig was maar wel als creatief werd beschouwd.
Alles bij elkaar hadden we een goed halfuur tot onze beschikking in het huis.

Hierna rijdt het busje ons naar Forthlin Road nr 20 dat iets meer dan een kilometer van John’s huis is verwijderd. Daar werden we verwelkomd door een dame die erop aandringt geen foto’s te nemen van andere woningen in de buurt, ’n kwestie van de privacy wat te respecteren. Zij is de bereidwillige zelve om foto’s te nemen van diegenen die voor het huis willen poseren. Dat laten we ons geen 2 keren zeggen..
Ook hier mocht binnen niet gefotografeerd worden. Het was vroeger een huurhuis waar vader McCartney met zijn twee zonen woonde na het overlijden (op 46 jarige leeftijd) van 'mother Mary'. Aan de muur veel foto’s die destijds door Mike, de broer van Paul, zijn gemaakt. Daardoor kon je goed zien dat de reconstructie van het huis heel aardig geslaagd is.
In dit huis waar Paul vanaf 1955 woonde schreef hij samen met John de eerste Beatles-songs.
Het valt ons op met hoeveel enthousiasme deze dame haar verhaal doet. Hetzelfde gold trouwens voor de gids in het huis van John. Het laat niet vermoeden dat zij dit 4 keren per dag en 5 dagen per week doen (van maart tot november).
Ook in dit huis konden we een half uur rondkijken voordat het busje ons weer terug bracht naar de vertrekplaats. Het was al met al een zeer interessante ochtend die we voor geen goud hadden willen missen. Nooit zijn we dichter tegen een van onze idolen geweest als vandaag…

Terug in Albert Dock gaan we eerst op zoek om iets te eten, waarna we langs de waterkant (Pier Head) langs de rivier de Mersey lopen. Je krijgt er een goed beeld van de ooit bloeiende havenstad en haar majestueuze architectuur.
We bewonderen en fotograferen er de mooie gebouwen die een stuk de skyline van Liverpool bepalen. Liverpool telt zomaar even 2.500 beschermde monumenten, meer dan elke Britse stad op Londen na. We bewonderen de historische waterkant met de Royal Liver Building (1911), het Cunnard gebouw (1916) en de oude zetel van de Port of Liverpool (1907). Ze noemen deze drie gebouwen ‘de drie gratiën’. Ze zijn in 2004 door de Unesco uitgeroepen tot Werelderfgoed.
Hier recht tegenover bevindt zich een gloednieuw gebouw ‘The Beatles Story Pier Head’ met o.m. een heel grote shop met louter Beatles artikelen. Er is ook een spiksplinternieuwe tentoonstelling van foto’s van The Beatles door fotograaf Paul Berriff. Het ruikt er nog naar de verf en we zijn de enige bezoekers… Het zijn allemaal zwart wit foto’s uit de beginjaren 60. We lezen er dat deze foto’s gedurende 46 jaar onaangeroerd waren gebleven tot wanneer de fotograaf ze terugvond en de gelegenheid kreeg hiervan een permanente tentoonstelling te maken. Boeiende en mooie foto’s zijn het.



Opvallend is het heel moderne gebouw dat wat verder ligt. Het is ‘The Museum of Liverpool’ dat eveneens heel recent werd geopend (juli van dit jaar). Het gebouw op zich is buitenaf nog niet 100 % voltooid. Binnenin oogt het al even indrukwekkend met o.m. zijn brede wenteltrap. Er zijn diverse permanente en vermoedelijk tijdelijke tentoonstellingen. We gaan eerst naar een tentoonstelling van Mike McCartney’s Liverpool. De broer van Paul was vroeger ooit medelid van de satirische groep The Scaffold. Ook deze groep kreeg internationale bekendheid door o.m. de nummers 'Lily the Pink' en 'Thank U Very Much'. Maar het bloed kruipt zeker waar het niet gaan kan en de oude passie van het fotograferen is blijkbaar nooit verleerd. Het zijn mooie foto’s welke betrekking hebben op Liverpool en vnl. de waterkant.
In hetzelfde moderne gebouw bezoeken we uiteraard ook een tentoonstelling met louter Beatles memorabilia. Zo ondermeer de typische kostuums zonder kraag uit de beginjaren (1963) zijn er te bewonderen. We zien er verder een getekend drumstel van Ringo, een kattebelletje van Paul, een maquette van het huis van John dat we vanmorgen nog hebben bezocht, een rond brilletje van John enz, enz, enz…
We gaan er ook naar een filmvoorstelling van een 8-tal minuten kijken over - inderdaad - The Beatles. Ook hier zijn we blijkbaar de enige bezoekers…

De toegangstickets voor 'The Beatles Story' moeten nog verzilverd worden. Dit interactieve museum stelt elke fase in het leven van the Fab Four voor via beelden en geluid. Zo is een kamer een replica van een typisch Hamburgse straat, een andere kamer is nagebouwd als Brian Epstein’s kantoor, weer een andere is het interieur van een vliegtuig, bedoeld als symbool van hun eerste trip naar de VS. Zelf een deel van de Cavern Club is er nagebouwd, evenals een opnamestudio. We zien zelf het graf van Eleanor Rigby en het hekken van Strawberry Fields. De bekende hoes van Sergeant Peppers is er volledig nagebouwd, evenals de Yellow Submarine.

 

Via de koptelefoon met player die we aan de ingang meekregen kan je de verschillende scènes in hun Beatlesperiode beluisteren en bekijken. Ook aan de Beatles hun solocarrière is de nodige aandacht besteed. Het allerlaatste wat we in het museum te zien krijgen is een reconstructie van de Witte Kamer bij John & Yoko met de (originele?) witte piano waarop John op de videoclip van Imagine speelde.
Dit museum is een must voor een echte Beatle fan. Je mag het gewoon niet missen.

Vanuit dit museum kan je de Fab 4 Shop binnenlopen waar heel veel Beatles merchandise is te vinden. We lopen er wat rond en maken er de nodige foto’s. We zien een heel mooi T-shirt met een tekening van (in de dubbele betekenis) John. Sober, kleurrijk en mooi. We opteren ervoor dit aan te schaffen in de shop die in ons hotelcomplex is gevestigd.

We lopen nog even langs Mathew Street, onmiddellijk naast ons hotel gelegen, met o.m. The Cavern Club, waar alles is gestart voor The Beatles. Het regent en we besluiten hier morgenvroeg terug te komen.

We kiezen er voor om in het restaurant van het hotel te dineren wat handiger is. De zeebaars smaakt er zo goed dat we nu al beslissen hier morgen terug te komen…

Dag 3: donderdag 8 september 2011

Eerst wat het verslag bijwerken en ontbijten.

We stappen naar The Beatles shop net op de hoek en schaffen er ons een mooie T-shirt aan met een zelfportret van John Lennon en een tas met alle hoezen van The Beatles. Om hier voor de rest van de dag niet nodeloos mee rond te zeulen dragen we onze Beatles aankopen snel naar onze kamer.

We gaan onze directe buurt verkennen, d.w.z. Mathew Street. Vlakbij de shop staat een bronzen standbeeld van John Lennon dat roept om vereeuwigd te worden. Hoewel dit dagelijks niet 10-tallen keren, maar wellicht 100-den keren gebeurt. Dat merken we voldoende elke keer dat we hier voorbij komen. John Lennon is a.h.w. nooit alleen. 

John leunt tegen een muur waarvan elke steen een naam bevat van een artiest die hier is opgetreden. Uiteraard de Beatles zelf, maar evenzeer The Rolling Stones, The Who, The Hollies, Elton John, Eric Clapton, Stevie Wonde, Jimi Hendrikx en nog honderden anderen. Ook recente artiesten die hier optraden staan er bij (vb. Adele die in januari j.l. in de Cavern Club een klein concert gaf). 

Onmiddellijk ernaast zien we de ‘Hall of Fame’. Op een groot bord hangen de platen van bands uit Liverpool die sinds 1952 een nummer 1 hit scoorden in Engeland. Uiteraard zijn de Beatles hier meer dan voldoende in vertegenwoordigd zowel als groep (17 x) als met hun individueel werk.
Hier vlak over ligt de fameuze Cavern Club. We gaan hieraan voorbij met de bedoeling hier in de latere namiddag terug te keren wanneer er live muziek gepeeld wordt. Dit is niet de originele club. Deze lag exact 15 meter verder maar heeft moeten wijken voor een winkelcentrum dat er werd opgetrokken. Insiders beweren echter dat de replica van de club meer dan voldoende de originele sfeer weergeeft. We zullen er ons deze namiddag van vergewissen.
De originele Cavern sloot in 1973, maar werd opnieuw opgebouwd en geopend in 1984. Meer dan
de helft van de huidige club is opnieuw opgetrokken met de originele bakstenen. De huidige Cavern club ligt ook dieper dan de oorspronkelijke Cavern. Nu moet je maar liefst 36 treden afdalen. In de oude situatie waren het er 18…
In het fameuze geciteerde winkelcentrum bevindt zich een standbeeld van de 4 Beatles, evenals een muurschildering van het viertal en een Yellow Submarine. Het standbeeld valt tegen. Geen enkele van het viertal is te herkennen.
We lopen nog langsheen diverse pubs waar The Beatles ooit zouden gaan drinken zijn na hun legendarische optredens in the club.
Winkels en pubs dragen de namen van bekende Beatles songs. ‘Lucy in the sky with diamonds’ pub, Eleanor Rigby hotel, enz…
In nr. 31 ligt The Beatles shop (er zijn er o.i. wel 10-tallen in Liverpool), maar deze bevat wel enkele memorabilia die te koop aangeboden worden. Er hangen o.m. foto’s van Ringo Starr die een bezoek bracht aan deze shop.
Vlak in de buurt van Mathew Street staat een standbeeld van Eleanor Rigby. Niet bijster mooi maar toch belangrijk genoeg om gefotografeerd te worden.
We keren terug langs ons hotel en fotograferen het. Het ‘Hard Days Night Hotel’ is immers ook — voor een Beatles fan - een bezienswaardigheid op zich. Zo staan er bovenop het gebouw levens-grote standbeelden van elke Beatle. Vanuit onze kamer zien we trouwens geregeld mensen foto’s nemen van het hotel.

We verlaten de Cavern buurt en trekken naar Albert Dock i.f.v. de Magical Mystery Tour waarvoor we zijn ingeschreven tegen 12u.
We kennen onze weg al naar deze plek en gaan eerst iets eten in hetzelfde restaurant als gisteren. De bustocht met de Magical Mystery Tour duurt immers tot 14u.
Op de kleurrijke bus stappen een 40-tal personen op. Deze bus rijdt blijkbaar 2 keren per dag rond.
Maar oh wat valt dit tegen… zo rijden we tot net tegen de ingang van de straat waar zich het huis van Ringo Starr bevindt. Geen sprake van hier af te stappen om foto’s te nemen. Gelukkig zijn we hier gisteren al voorbij gekomen en hebben we hier toch enig fotomateriaal van. We kunnen wel — vanuit de bus wel te verstaan — een foto nemen van de pub The Empress die op het eerste soloalbum van Ringo staat.

Hierna rijden we naar Penny Lane waar we — dus toch — mogen afstappen om een foto te maken van het straatnaambordje. Veel liever waren we gestopt aan de rotonde of kapperszaak uit het fantastische liedje. We rijden er wel voorbij, maar amper een mogelijkheid om hier een foto van te maken.

De gids laat Penny Lane horen (het door McCartney geschreven nummer). Tegelijkertijd wijst hij naar de objecten: Hier is the shelter in the middle of the roundabout en daar zou je the fireman with his clean machine kunnen zien. De shelter uit Penny Lane is nu een Sgt. Peppers-bistro, De brandweerkazerne staat er nog steeds. Ook de kapperszaak - waar the barber shaves another consumer - is gespaard gebleven. Alleen de pretty nurse selling poppies from a tray is niet te zien…
Van Penny Lane rijden we naar de woning van George Harrison. Deze ontbrak nog op ons lijstje vermits de Trust tour van gisteren deze woning links liet liggen. We stappen hier af en trekken naar een klein doodlopend straatje met echt armtierige huisjes. Een ervan is dat van George en is duidelijk nog bewoond.
Strawberry Field is onze volgende bestemming, of wat hier ten minste van overblijft. We stoppen voor het fameuze rode hekken met de 2 pilaren vol graffiti. Het waren Lennon's herinneringen aan deze plek die in het liedje uit 1967 werden vastgelegd, Strawberry Fields Forever. John kwam in zijn kinderjaren vaak in het park.
Het oorspronkelijke gebouw (een weeshuis van het Leger des Heils) werd gesloopt in de vroege jaren '70 en vervangen door een kleiner huis dat in mei 2005 gesloten werd.
Toch wel een raar gevoel als je bij dit hekken staat…

Hierna rijden we naar Forthlin Road waar we al een dag eerder waren bij ons bezoek aan het huis van Paul McCartney. Wij beperken ons tot het nemen van foto’s van de buurt en de straat.
The Magical Mystery Tour eindigt vlak in de buurt van ons hotel. De gids suggereert om een bezoek aan Mathew Street te brengen en de Cavern Club te bezoeken. Voor hem stopt hier de tour. Zoals hoger gezegd toch niet zoveel zaaks. Heel jammer dat we bij de inschrijving van onze Liverpool trip niet konden opteren voor de ‘Fab Four Taxi Tour’. 

Na deze tour besluiten we een andere aspect dan The Beatles in Liverpool te bezoeken, nl. kathedralen. Is eens iets anders dan popmuziek.
Het is een heel eindje stappen tot in Hope Street waar we eerst de moderne katholieke Metropolitan Cathedral Christ-the-King bezoeken.
De Metropolitan Cathedral in Liverpool staat bekend om het grootste plafond ter wereld in zijn soort, maar ook om het koor dat er zingt - zo lezen we achteraf -, de klokken en de algemene bouw. De toren van de kathedraal is nog het meest opvallend. Het is helemaal geen klassieke toren maar een opvallende 'doornenkroon' van beton en glas. Een man aan wie we eerder de weg vroegen noemde het een wigwam…
Er werd wel een eeuw gepalaverd over de bouw van een nieuwe katholieke kathedraal en in 1960 werd een ontwerpwedstrijd uitgeschreven. Daar namen maar liefst 300 architecten van over heel de wereld aan deel. De bouw startte in 1960 en 5 jaar later ging ze open. De enorme cirkelvormige ruimste is vooral de moeite waard wegens de spectaculaire lichtinval door de gebrandschilderde ramen en de enorme luster in het centrum van de kerk. Het gebouw heeft ook een originele bronzen kruisweg.



Het is een prachtig gebouw dat tijdens een reis naar Liverpool, meer dan het bezoeken en bezichtigen waard is. Dit is een van de mooiste kerken die we ooit hebben gezien.
We gaan iets drinken en eten in de nabijgelegen 'pub' van deze kathedraal.
Hierna is het de beurt aan de concurrentie, een bezoek aan de Anglicaanse Kathedraal die wat verder richting Albert Dock is gelegen.
Zware pech echter. We kunnen deze kathedraal niet bezoeken omdat er een concert bezig is. We zullen toch zeker nog eens terugkomen. 

We stappen voorbij het Lime Train Station en de imposante St. George’s Hal., We wandelen verder langs de kolom met bovenop Wellington tot aan de Walker Art Gallery. Het is echter 16u30 door en goed binnen vernemen we dat het museum om 17u zijn deuren sluit. Het wordt a.h.w. een blitzbezoek. Aan de balie schaffen we ons nog de catalogus aan van kunstwerken van Paul McCartney die hier een 8-tal jaren geleden tentoongesteld werden. McCartney is van alle markten thuis. Hij schreef overigens niet alleen popmuziek, maar heeft eveneens een aantal klassieke stukken op zijn palmares staan evenals balletmuziek.
Terloops nog even vermelden dat alle musea in Liverpool gratis te bezoeken zijn!

Vooraleer naar ons hotel te gaan bezoeken we de bekendste club in Liverpool, nl. The Cavern Club. Er is niet zo heel veel volk en een duo (Two of Us — naar een song van The Beatles) vertolkt er een aantal liedjes van The Beatles waaronder Yesterday. Toch iets apart deze muziek te horen op de plaats waar het allemaal begonnen is.
Bedoeling is hier toch een aantal sfeerbeelden te schieten en intussen te genieten van die toch wel knappe uitvoeringen.

Bij terugkeer en na het nodige verfrissen gaan we in het restaurant van het hotel dineren waarna we richting Waterfont stappen. Het is goed weer en daar moeten we van profiteren.
Er is aan de kade een optreden aan de gang en dat trekt volk, maar nog meer volk stapt er richting de ‘Queen Elizabeth’ het 5 sterrenschip dat pas in oktober vorig jaar in gebruik werd genomen. Dit is een echte bezienswaardigheid. Echt duizenden mensen zijn opgekomen voor dit schip dat, naar we vernemen, tegen 22u zal vertrekken.
Terug thuis vinden we via internet wat wetenswaardigheden van die reuzeschip: het is zo maar eventjes 294 m lang, 32,30 meter breed, heeft een diepgang van 8 meter, vervoert 2.092 passagiers en telt 12 passagiersdekken. Er zijn 154 binnenhutten en 892 buitenhutten.
Er is een bibliotheek met meer dan 6.000 boeken verspreid over 2 verdiepingen; een theaterzaal met 1.000 plaatsen, 5 restaurants, 11 bars, 2 zwembaden, enz…
Gemiddeld betaal je per persoon 200 EUR per dag…
Exact 22 u verlaat de Queen Elizabeth de kade en dat gaat gepaard met heel wat getoeter…
Wat later is er een kleurrijk vuurwerk.
Leuk dat we dit konden meepikken.

Dag 4: vrijdag 9 september 2011

Onze laatste dag in Liverpool.
Bij het onthaal informeren we ons over het uur dat we de kamer moeten verlaten. Terloops vragen we of de suites van Lennon en/of deze van McCartney te bezichtigen zijn. Tot onze verwondering gaat de man in kwestie op het scherm op zoek maar blijkbaar zijn ze allebei bezet. Of is/was dit een propere manier om niet meteen 'neen' hoeven te zeggen???
We vragen ook naar de mogelijkheid om het stadium van FC Liverpool te bezoeken. In diverse reislectuur zagen we dat dit een absolute aanrader was. En we zijn hier toch, dus… Dit wordt onmiddellijk geregeld (en betaald — 15 pond per persoon). De man aan de balie suggereert een bus of taxi te nemen. 

Tegen 9u15 verlaten we het hotel nadat we afgerekend hebben en onze bagage hebben achtergelaten.
We trekken naar de Anglicaanse Kathedraal die gisteren niet kon bezocht worden.
We stappen langs het oude centrum van Liverpool met het nog originele strak geplande stratenpatroon en vaak met identiek dezelfde huizen (dikwijls met een trapje naar de voordeur).

De Anglicaanse Kathedraal is een schril contrast met de gisteren bezochte Katholieke Kathedraal wat verderop. De kathedraal heeft met 10.268 pijpen het grootste pijporgel van het Verenigd Koninkrijk. Het is de grootste Anglicaanse kerk ter wereld en de op vijf na grootste kathedraal in de wereld. Hoewel ook de gids van The Magical Mystery Tour erop aanstuurde om hier een bezoek te brengen, kan deze kathedraal ons toch iets minder bekoren. Te grauw, te hoog, te weinig kleurrijk, te… Vermoedelijk maken we teveel de vergelijking met de Metropolitan Cathedral van gisteren.
Met de bouw van deze anglicaanse kathedraal werd begonnen in 1904. In 1978 was hij klaar
Vooraleer de kathedraal te verlaten lopen we nog even langs de shop, en opvallend ook daar heel wat zaken van The Beatles. Dit was overigens ook het geval in de katholieke kathedraal.
We verlaten de kathedraal en lopen opnieuw richting Hope Street. Op Hope Place stoppen we aan een berg koffers in beton. John King maakte dit kunstwerk, genaamd A Case History. Op de labels staan de namen van bekende mensen uit Liverpool (waaronder Charles Dickens, Paul McCartney en George Harrison).

Hier vlakbij ligt de ‘Liverpool Institute and school of Art’, de school waar John Lennon zat. Er vlak naast ligt de Liverpool Institute waar Paul McCartney & George Harrison elkaar ontmoetten.
We bevinden ons nu in de Mount Street.
Wat verder in de Slater Street ligt de Jacaranda bar. John Lennon en Stuart Sutcliffe die samen op de Liverpool Art College zaten, en Paul McCartney waren hier vaak te vinden. Toen ze vroegen om in het cafe te mogen spelen, zette de toenmalige eigenaar hen aan het werk om de plek opnieuw te decoreren; John en Stuart hebben destijds een muurschildering in het vrouwen-toilet achtergelaten. Uiteindelijk mochten de Beatles hier in hun oorspronkelijke bezetting (met Stu, zonder Ringo) optreden.

We moeten tegen 11u45 aan de ingang van het stadion van FC Liverpool zijn. We nemen een taxi (6,80 pond) die er een 10’ minuten over doet. Het stadion ligt in een verpauperde buurt van Liverpool.
We zijn te vroeg en gaan eerst iets drinken in de cafetaria van de club. We bezoeken er ook de shop en het museum waar we o.a. een gedenkplaat zien van het Heyseldrama (29 mei 1985).
De club speelt zijn thuiswedstrijden in dit Anfield-stadion met een capaciteit van van > dan 45.000 plaatsen. Anfield gaat in de toekomst mogelijk vervangen worden door een nieuw stadion dat waarschijnlijk Stanley Park Stadium gaat heten. Het stadion ligt in de gelijknamige wijk. Deze wijk grenst aan de wijk Anfield. Het stadion moet plaats gaan bieden aan 61.000 toeschouwers
Een heel enthousiaste vrouwelijke gids leidt ons langs diverse plaatsen zoals de persruimte en de kleedkamer. We voelen ons wat vreemde eend in de bijt… we kennen niks van voetbal, laat staan een enkele naam van de spelers… dit kan niet gezegd van de andere deelnemers aan deze rondleiding. Ze hangen aan de lippen van de gids; Sommigen van hen dragen een shirt van een van hun voetbalidolen.
Het is wel fascinerend wanneer je voor de grasmat staan van dit immens stadion. We mogen er plaats nemen op de zitjes die normaal zijn voorbehouden voor het management.
Door de luidsprekers horen we 'You’ll Never Walk Alone' van Gerry & The Pacemakers. Van de Liverpool supporters is bekend dat ze bij elke wedstrijd massaal dit lied zingen.
Na een uur is dit bezoek afgelopen en stappen we terug in een taxi richting centrum.
Vooraleer echter naar ons hotel onze bagage af te halen trekken we nogmaals naar de Cavern Club. Ik maak er mijn allerlaatste foto’s. Er is momenteel geen optreden en er is amper volk. Ik profiteer ervan om foto’s te nemen vanop het podium. Hetzelfde podium waarop Paul McCartney in 1999 zijn laatste optreden gaf in The Cavern. Hetzelfde podium dat zoveel muziekgeschiedenis heeft geschreven…

Rest ons nu nog de bagage op te halen in het hotel en iets te gaan eten vooraleer we de bus zullen nemen naar het vliegveld.
Het vliegtuig vertrek om 15u55. We rekenen uit dat we tegen 14u15 best moeten vertrekken richting station. We willen immers nog wat tijd hebben om aan de luchthaven de Yellow Submarine te fotograferen, evenals in de luchthaven het standbeeld van John Lennon.
Op straat bevragen we ons waar wij de bus Airlink 500 kunnen nemen. We krijgen te horen dat meerdere bussen de luchthaven aandoen en trekken naar een bussenstelplaats.

We stappen op de allereerste bus die richting luchthaven rijdt en van hieraf is het vervolg van het verhaal een perfecte invulling van de wet van Murphy:

1. We ondervinden dat de 86A (de bus waarop we zitten) aan praktisch elke stopplaats voor bussen halt houdt. Dit lijkt dus geenszins een 'direct' zoals de Airlink 500 in het opgaan. We zitten blijkbaar op een 'omnibus'… Na een tijdje gaan we bij de chauffeur navraag doen hoeveel tijd hij nog nodig heeft tot de luchthaven. Een goede 20’ minuten is het laconieke antwoord… We betreuren er ons bij hem over dat hij ons bij het opstappen er niet op gewezen heeft dat we beter een andere bus namen. Povere reactie van de man in kwestie. Wat een tegenstelling tot de chauffeur van de bus in het opgaan die de behulpzaamheid zelve was…
Wanneer we het vliegveld naderen hebben we nog hoop en al een goeie 15’ vooraleer ons vliegtuig vertrekt. We leggen er ons al praktisch bij neer dat dit niet meer haalbaar is.
Vanuit de afstapplaats lopen we met z’n tweeën met de bagage in de hand naar de hall van de luchthaven. Vlug zoeken waar de vliegtuigen opstijgen.
Een groot geluk dat we niet moeten gaan inchecken. We hebben ons vliegticket immers al in ons bezit;
We geraken vlot tot voorbij de paspoortcontrole.

2. Het loopt echter mis bij de douane.
Miriam wordt opzij  genomen voor een grondige controle. Zij moet haar schoenen uitdoen en het neemt de nodige tijd in beslag vooraleer zij doormag.

3. Mijn notebook zorgt blijkbaar voor problemen en wordt afgeleid naar een aparte band. De enige persoon in kwestie is echter bezig met een andere passagier die blijkbaar nogal wat ijzertoestanden in zijn bagage steken heeft. Ons aandringen dat ons vliegtuig binnen amper 10’ vertrekt raakt haar koude kleren niet.
Tergend langzaam controleert zij onze notebook die uiteindelijk vrij gegeven wordt.

4. We lopen op zoek naar de gepaste gate. Gelukkig is de John Lennon Airport geen grote luchthaven.
Miriam haakt af van het lopen zodat ik alleen aanbeland bij Gate 8. Al een groot geluk dat ik niet te horen krijg dat we niet meer op het vliegtuig kunnen. Ik krijg wel te horen dat ik een stuk bagage teveel bij me heb. Mijn rugzak met fototoestel is er blijkbaar teveel aan. Ik zeg dat ik met dezelfde bagage voor hen sta als bij het opkomen wat zij als ‘imposible’ bestempelen. Intussen is Miriam toegekomen die hetzelfde te horen krijgt. Haar handtas is er teveel aan.
Het wordt een in- en uitpakken. Fototoestel verhuist naar de bagage van Miriam, notebook & flies hou ik bij me en ik  duw mijn rugzak in mijn bagage enz…
Ze laten ons uiteindelijk door zodat we amper 5’ voor het vertrek nat van het zweet van de spanning en het vele lopen op het vliegtuig aanbelanden. We zijn al blij dat we ons elk in een zitje achter elkaar kunnen neerzetten.
We hebben het dus tegen onze eigen verwachting gehaald.
Maar wat een anticlimax in vergelijking met de voorbije dagen!

We nemen ons voor om het laatste uur en een half zo snel mogelijk te vergeten (we hebben het hierboven van ons 'af' geschreven)  en naar huis te trekken met formidabel goeie herinneringen aan onze Liverpool-trip.

Op het vliegtuig werk ik verder aan dit verslag. We hebben het heel goed gehad de voorbije dagen. De regen en wind van de eerste dagen nemen we er maar bij. We hebben heel wat te zien gekregen i.v.m. The Beatles en dat was toch ons uiteindelijk opzet.

The Beatles zijn de belangrijkste trekpleister van Liverpool, zoveel is duidelijk.  Elk woonhuis, elke openbare gelegenheid, elk overheidsgebouw en elke straat lijkt wel iets met de Fab Four te maken te hebben.
Maar veel reden tot klagen hoeven de inwoners niet te hebben. De Beatles hebben Liverpool op de wereldkaart gezet. Ergens lezen we 'Liverpool heeft de wereld de Beatles gegeven. Nu komt de wereld naar Liverpool.'

Luk Van der Straeten