Ken je dat? Je zit op de fiets en begint ineens zachtjes te neuriën of te zingen. Zonder dat je er bij nadenkt is er willekeurig een single uit de enorme jukebox van je geheugen met zo'n automatische beweging op de draaitafel gelegd. Voor je het weet, ben je bij het refrein. Bij mij is het vaak het liedje dat ik 's ochtends het eerste hoorde, op de wekkerradio. Ik vraag me wel eens af hoe zoiets werkt. Zijn je hersens heel erg ontvankelijk voor de eerste klanken van de dag? En blijven die klanken de hele dag bij je, om ergens op een onbewaakt moment weer aan de oppervlakte te komen? Naast zo'n liedje-van-de-dag neurie ik op de fiets graag oude standards. Tijdloze liedjes, niet onderhevig aan welke modegril dan ook. Raindrops on roses and whiskers on kittens... Fly me to the moon, let me play among the stars... Summertime, and the living is.... juist, iedereen kent ze.

De truttige kant van Paul McCartney?
Paul McCartney kreeg zijn liefde voor nostalgische muziek met de paplepel ingegoten. Zijn vader Jim was een muzikaal man. Hij leidde zijn orkest, Jim Mac's Band, en componeerde daarbij ook zelf.


Jim Mac's Band, het orkest van Pauls vader

Over vader Jim schreef ik al eens iets in een blog over Vaderdag. Vandaag wil ik focussen op een aantal liedjes, gecomponeerd en opgenomen door Paul, die zó uit The Great American Songbook afkomstig hadden kunnen zijn.

Lees meer hier van Anne's Blog