Iets veel onschuldigers, dat wel, maar een verslaving blijft een verslaving. Ik denk er hele dagen aan en ik richt mijn tijd zo in dat ik de verslaving alle ruimte kan geven die het nodig heeft. Ik vervreemd me van mijn vrienden, kennissen, gezin en mezelf om mijn verslaving tegemoet te komen. Mijn  verslaving heet Mark Lewisohn en om precies te zijn The Beatles All These Years , Tune In. En dan niet de gewone versie, nee, de extended versie!! Deel 1 van de langverwachte trilogie van Lewisohn over mijn helden, twee dikke grijze boeken, verpakt in een stevig kartonnen omhulsel.

 

Het was geen verslaving op het eerste gezicht. Toen ik de boeken voor het eerst vast had bekroop me een onbestemd gevoel. Zoveel informatie over de aanloopjaren van de Fab 4, dat kan niet anders dan een taaie en uitgekauwde opsomming zijn van feiten… Ik liet mijn, in een enthousiaste bui aangeschafte Beatles Bijbel, een tijdje in de kast staan voor ik het lef had om erin te beginnen. De eerste hoofdstukken bevestigden mijn duistere gevoelens. Lewisohn beschrijft de geschiedenis van de over-, over-, overgrootouders van de Beatles. In niet eenvoudige geschreven Engels was me dat wel iets teveel van het goede. Maar Nederlander als ik ben heb ik me er doorheen geworsteld. Ik koop toch niet voor niets de dure extended versie om juist die hoofdstukken ongelezen te laten? Gelukkig veranderde alles rond de tijd dat John, Paul, George en Ringo in het boek werden geboren. Vanaf dat moment raakte mijn neus vastgeplakt op de bladzijden en was mijn nieuw verworven verslaving een feit. 

 

Mijn vrouw begrijpt er niets van. Ik weet toch immers al heel veel van de Beatles? Wat kan Lewisohn dan nog schrijven dat ik nog niet weet. Nou, best veel eigenlijk. En ik weet ook dat wát ik lees ook echt waar is. Mark Lewisohn heeft grondig onderzoek verricht en schrijft geen dingen op die aantoonbaar niet kloppen of die hij niet kan bewijzen. Dat heeft hij zelf beloofd tijdens zijn interviews over All These Years, dus ik vertrouw hem volledig. Mark Lewison verdient een standbeeld tot in de hemel. Ik prijs mij gelukkig met een verslaving als deze.

 

Ik kan het boek niet meer wegleggen en word al zenuwachtig bij de gedachte dat ik hem straks uit heb. Ik zal dan weer moeten afkicken en andere dingen uit de hoek moeten zoeken om me mee bezig te houden. Ik kan dan weer gewoon de intercity pakken om van mijn werk naar huis te gaan. Het enige voordeel van de stoptrein is nu dat ik meer tijd heb om te lezen… Over 1 ding zal ik me voorlopig wel zorgen blijven maken vrees ik. Het schrijven van de trilogie kost zoveel tijd dat deel twee wordt verwacht in 2020 en deel drie in 2028… Mijn God, mijn geduld gaat op de proef gesteld worden. Maar buiten dat, er mag niets gebeuren met Mark Lewisohn. Stel je voor dat hem iets overkomt vóór 2028? Ik moet er niet aan denken. We moeten maar goed voor hem zorgen. Morgen stuur ik hem een doosje vitaminepilletjes.