Ik ben geboren in 1971, toen de groep nog maar een jaar uit elkaar was. Als klein jongetje (in mijn pré-kleutertijd) zat ik altijd op de bank met de koptelefoon op en de platenhoes in mijn handen muziek te luisteren. Muziek zat er van jongs af aan al in. Ik weet het zelf niet zo goed meer, ik was immers 6 jaar, maar mijn eerste Beatleservaring moet Mull of Kintyre zijn geweest. Als deze op de radio voorbij kwam zat ik ademloos te luisteren. Ik kan me tot op de dag van vandaag nog steeds het tv-journaal herinneren over de dood van John Lennon. De beelden van de mensenmassa’s in Central Park die geëmotioneerd naar zijn muziek zaten te luisteren staan nóg op mijn net- en trommelvliezen geprojecteerd. Ik was verkocht en raakte hevig geïnteresseerd in The Beatles.

 

Het enige Beatlesmateriaal dat in huis was, was een doorzichtig blauw cassettebandje met grote hits van Fab4. De eigenaar ervan, mijn oudste zus, kon naar haar bandje fluiten vanaf dat moment. De Beatlesboeken die de Roosendaalse Bibliotheek op voorraad had, stonden vrijwel permanent op mijn boekenplank.

 

En toen bleek dat onze buurvrouw zowel de rode als de blauwe dubbelaar in huis had staan voelde ik me als een kind in de snoepwinkel toen ik de platen mocht lenen. Mijn verwondering was compleet toen ik voor het eerst Strawberry Fields Forever hoorde… Op mijn 11e verjaardag kreeg ik van mijn vriendjes een picturedisc van de LP Sgt. Peppers. Ik kon het niet geloven, waren dit wel The Beatles? De muziek had op mij dezelfde uitwerking als op velen miljoenen in 1967…

 

Beatlesdagen bezocht ik met mijn Beatlesvriend Koen, die dat tot op de dag van vandaag is. In de Meervaart stond ik me te vergapen voor de enorme hoeveelheid prachtige spullen. En dat met hooguit 50 gulden in mijn broekzak. Onmenselijk.

 

In de loop van de jaren wist ik de LP’s, singles, cd’s, boeken, films, leuke hebbedingetjes en noem maar op te verzamelen. Het is altijd een bescheiden verzameling gebleven, maar 1 die ik nog altijd koester. In 1989 stond ik voor het eerst oog in oog (op 10 meter afstand weliswaar) met Paul McCartney, live in Ahoy Rotterdam.

 

Ik zal nooit het moment vergeten dat ik hem voor het eerst het podium op zag komen. Ik krijg er nóg kippenvel van. Sindsdien heb ik McCartney diverse keren live gezien in Rotterdam, Arnhem, Keulen, Antwerpen… én New York. Een gewonnen Radio 2 prijsvraag, fantastische ervaring en helemaal vooraan aan het podium! En als klap op de vuurpijl wist ik een handtekening van hem los te peuteren op 5th Avenue. Nog zo’n kippenvelmoment. Nog altijd kijk ik reikhalzend uit naar nieuwe releases van The Beatles of de heren solo. Mijn Beatlesbloed blijft stromen… en stromen…

 

Geen leven zonder The Beatles? Dat gaat me wel een beetje ver. Ik geniet enorm van mijn vrouw en prachtige dochters, ik houd ook van bergen andere muziek, kan ongelooflijk genieten van films, van trompet spelen, van orkesten dirigeren, carnaval vieren en sporten. Natuurlijk is er een leven zonder The Beatles. Maar ze hebben er alles nóg veel leuker op gemaakt. En dat wil ik voorlopig nog even zo houden.