Yellow Submarine
“Yellow Submarine” (1968) is een geanimeerd avontuur onder regie van George Dunning en Charles Jenkins en geproduceerd door Al Brodax van King Features, de maatschappij achter de Amerikaanse Beatles tekenfilmpjes. De animaties zijn van George Dunning, Fred Wolf, Bob Balser, Eddie Radage, Charles Jenkins en Jack Stokes en ontworpen door Heinz Edelmann met Dennis Rich. Het scenario is van Lee Minoff en Al Brodax met Jack Mendelsohn, Erich Segal (bekend van Love Story) en Roger McCough (van McGear and McCough) naar een verhaal van Lee Minoff.
De stemmen worden onder anderen gedaan door John Clive als John, Geoff Hughes als Paul, Peter Batten als George en Paul Angelis als Ringo. Distributie United Artists. 85 minuten.
Yellow Submarine is maar zijdelings een Beatlefilm; The Fabs hadden weinig met de productie te maken. Er wordt ook gezegd, dat Brian Epstein er alleen mee akkoord ging omdat zo het contract voor drie films dat The Beatles met United Artists hadden, vol gemaakt zou worden. Tot ongenoegen van alle betrokkenen eiste het contract met UA dat de hele groep op het doek moest meedoen.
De film, geanimeerd in de klassieke, psychedelische stijl van de eind zestiger jaren, speelt zich af in een onderzeese fantasiewereld. Het plot houdt een aanval in op Pepperland door een assortiment van fantastische schurken die zich hebben voorgenomen om muziek, geluk en liefde te elimineren; hieronder bevinden zich de Blue Meanies, de Apple Bonkers, Snapping Turtle Turks en de hinnikende Flying Glove. The Beatles worden erbij geroepen, gaan aan boord van het beroemde banaankleurige vehikel en komen op hun weg naar de bezette stad door de Seas of Holes, Monsters en Consumer Products. Onnodig te zeggen dat aan het einde de liefde alles overwint.
Anders dan A Hard Day’s Night en Help! had deze derde Beatlesspeelfilm weinig muzikale activiteiten tot gevolg, behalve dan de orkestarrangementen van George Martin. De meeste Beatlenummers zijn enkele jaren oud en de nieuwe opnames zijn meestal afdankertjes: ‘Hey Bulldog’ – dat alleen in de Engelse versie van de film voorkomt – was alleen maar gemaakt om iets te doen te hebben voor de camera’s terwijl deze de MTV-achtige promotieclip schoten voor ‘Lady Madonna’. ‘Only A Northern Song’ verraadt het cynisme van de schrijver George al in de titel zelf, een hint naar de uitgeversmaatschappij die eigenaar was van de liedjes, maar waar hij geen deel van uitmaakte. ‘It’s All Too Much’heeft duidelijk niet de aandacht gekregen van de band en ‘All Together Now’ is eigenlijk ook een niemendalletje dat nog over was van de ‘Sgt. Pepper-sessies’ uit 1967.
De kritiek op de film was gunstig, maar het Britse publiek haakte niet in. In Aamerika was Yellow Submarine echter een groot succes.
De stemmen worden onder anderen gedaan door John Clive als John, Geoff Hughes als Paul, Peter Batten als George en Paul Angelis als Ringo. Distributie United Artists. 85 minuten.
Yellow Submarine is maar zijdelings een Beatlefilm; The Fabs hadden weinig met de productie te maken. Er wordt ook gezegd, dat Brian Epstein er alleen mee akkoord ging omdat zo het contract voor drie films dat The Beatles met United Artists hadden, vol gemaakt zou worden. Tot ongenoegen van alle betrokkenen eiste het contract met UA dat de hele groep op het doek moest meedoen.
De film, geanimeerd in de klassieke, psychedelische stijl van de eind zestiger jaren, speelt zich af in een onderzeese fantasiewereld. Het plot houdt een aanval in op Pepperland door een assortiment van fantastische schurken die zich hebben voorgenomen om muziek, geluk en liefde te elimineren; hieronder bevinden zich de Blue Meanies, de Apple Bonkers, Snapping Turtle Turks en de hinnikende Flying Glove. The Beatles worden erbij geroepen, gaan aan boord van het beroemde banaankleurige vehikel en komen op hun weg naar de bezette stad door de Seas of Holes, Monsters en Consumer Products. Onnodig te zeggen dat aan het einde de liefde alles overwint.
Anders dan A Hard Day’s Night en Help! had deze derde Beatlesspeelfilm weinig muzikale activiteiten tot gevolg, behalve dan de orkestarrangementen van George Martin. De meeste Beatlenummers zijn enkele jaren oud en de nieuwe opnames zijn meestal afdankertjes: ‘Hey Bulldog’ – dat alleen in de Engelse versie van de film voorkomt – was alleen maar gemaakt om iets te doen te hebben voor de camera’s terwijl deze de MTV-achtige promotieclip schoten voor ‘Lady Madonna’. ‘Only A Northern Song’ verraadt het cynisme van de schrijver George al in de titel zelf, een hint naar de uitgeversmaatschappij die eigenaar was van de liedjes, maar waar hij geen deel van uitmaakte. ‘It’s All Too Much’heeft duidelijk niet de aandacht gekregen van de band en ‘All Together Now’ is eigenlijk ook een niemendalletje dat nog over was van de ‘Sgt. Pepper-sessies’ uit 1967.
De kritiek op de film was gunstig, maar het Britse publiek haakte niet in. In Aamerika was Yellow Submarine echter een groot succes.
