Als we de drie avant-garde albums met Yoko en het live-album uit Toronto even buiten beschouwing laten was Lennons eerste soloalbum John Lennon/Plastic Ono Band uit 1970. Lennon had de primal screamtherapie gedaan, wat er op neer kwam dat hij terug ging naar zijn geboorte en alle pijn van zich af moest schreeuwen. Hij deed dat muzikaal op dat album nog eens dunnetjes over.

 

Lennon koos voor een zeer spaarzame begeleiding: Ringo op drums, Klaus Voormann, die hij uit de wilde dagen in Hamburg kende, op bas, Lennon op gitaar of piano en af en toe een piano van Billy Preston. Opmerkelijk was dat Phil Spector de producer was, de man die het liefst zo veel muzikanten tegelijk liet spelen. De plaat van Lennon is een album vol pijn, verdriet en woede.

 

Over het verlies van zijn moeder en vader, over het uiteengaan van The Beatles, over zijn afkomst en hoe hij door iedereen werd aangevallen. Lennon schreeuwde en vloekte het allemaal van zich af. Opvallend genoeg bevat het album ook een van Lennon's mooiste liefdesliedjes, met de toepasselijke titel Love. Lennon begeleidt zichzelf op gitaar en daarnaast horen we de karakteristieke piano. Niet bespeeld door Billly Preston, maar door Phil Spector. En hoewel Spector zichzelf graag vergelijkt met Beethoven en Mozart horen we tijdens de sessies hem eerlijk toegeven dat hij geen geweldig pianist is.

 

Aanvankelijk hield Spector het bij simpele akkoorden tot we hem ergens ineens onzeker een melodietje horen spelen. Vanaf dat moment wordt dat melodietje meteen de bodem van het nummer en het is prachtig om de complete sessies te horen. Van de eerste onzekere takes - zoals we in de outtake kunnen horen - tot een van Lennon's mooiste nummers.