John Lennon en Yoko Ono werden zes keer geïnterviewd door rock journalist Howard Smith tussen 1969 – 1972 en deze vraag en antwoord sessies staan nu op een CD "I'm Not the Beatles" genaamd.
Beatles fans hebben de afgelopen paar maanden een beschamende strijd gezien van rijkdom die concurreerden om de entertainment dollars door de 50ste verjaardag van de Fab Four die Amerika innamen (en overwonnen) in 1964 – speciale tijdschriften (People), een TV concert ("De nacht die Amerika veranderde"), boeken ("The Beatles Anthology"), DVD's ("A Hard Day's Night" heruitgave) en CD's ("On Air – Live at the BBC, Volume 2"). En ,niet te vergeten ,een groot aantal online aanbiedingen.
Het is onvoorstelbaar hoeveel veranderingen de Beatles hebben doorgemaakt vanaf halverwege de zestiger jaren tot het einde van dat decennium, amper zes jaar. En toen waren er opeens geen Beatles meer. De opheffing werd in April 1970 bekend gemaakt, rond de tijd dat "Let it Be", het laatste officiële Beatles album, werd uitgebracht.
En men kan wel stellen dat in de daaropvolgende 50 jaar, Beatle maniakken (excuus voor het gebruik van zo'n afgesleten term) overstelpt zijn met alles van John, Paul, George en Ringo, zowel collectief als individueel.
Is er echt nog iets aan toe te voegen ? Is er iets wat we niet weten ?
Waarschijnlijk niet. Maar dat weerhoudt "nieuw" materiaal er niet van de schappen te vullen.
Het laatste is "I'm Not the Beatles: De John en Yoko interviews met Howard Smith, 1969 –1972," een acht-delige audio CD set van ongefilterde, onuitgegeven, luchtige gesprekken tussen de rock journalist Smith en Lennon en Ono gedurende vijf radio interviews, opgenomen tussen Mei 1969 en Januari 1972. Een boekje van 20 pagina's helpt om het allemaal in perspectief te zien. (Er zit wat grove taal in).
Dit zijn interviews na het Beatles tijdperk, en niets is bijzonder onthullend, maar Lennon en Ono praten wel over de Beatles, over specifieke nummers en wat ze betekenden, tot de gevaren van het leven op tournee, over Lennon's gedachten van komende solo projecten, zowel die van hem als van de andere jongens.
Gewone fans zouden misschien een iets bewerkte versie prefereren, zodat, laten we zeggen, alle commentaren over de Beatles bij elkaar zaten. Maar 'die-hard' fans zullen smullen van de uitgebreide discussies over Lennon en Ono's verschillende vredesprotesten (bed-ins, het stemmen voor vrede) tot hun dieet grillen (bruine rijst, vegetarisme) en met hun experimentele avant-garde kunst tentoonstellingen en excentrieke films.
En er is iets aantrekkelijks aan die ruwe opnames, alsof je er zelf bij zit terwijl er microfoons opgesteld worden, de praatjes vooraf en aan het einde van de interviews, en het geluid van het wisselen van banden terwijl zij reageren op onderbrekingen of pauzes inlassen om wat te eten.
Lennon's speelse kant is te horen als de deurbel klinkt en hij zegt, "Cuckoo, cuckoo, Avon calling," en wanneer hij terloops reageert op een schaal garnalen waar hij van geniet (eten vegetariërs garnalen ?)
Een onverwacht aspect van "I'm Not the Beatles" is wanneer Smith Lennon en Ono uitdaagt als ze iets zeggen wat hij afkeurt. Verschillende keren vraagt Smith wat, in concrete termen, er voort gekomen is uit hun vredesacties. Hun enthousiasme voor de beweging blijft in stand als Lennon antwoord, "We verkopen dit vredesding als zeep."
Lennon heeft geen goede herinneringen aan de vier jaar met de Beatles de wereld rondreizen: Op tournee gaan was vreselijk," zegt hij. "Het was complete waanzin van 's morgens tot 's avonds, zonder één moment rust." Hij vervolgt, "Er waren natuurlijk geweldige momenten, weet je, en als we het erover hebben lachen we ons rot. Maar als je de fysieke realiteit bekijkt dan was het veel ellende." Hij vond ook dat de muziek eronder leed. "De helft van de tijd stond je voor de microfoon te mimen omdat je stem weg was, de kids gilden en schreeuwden."
(Bron:deseretnews.com)
(Vert.: Trix van Twist)
