Waar moet je Ronnie Spector, de ster van de girl-group uit de Sixties, anders zoeken dan op het damestoilet? 
De vrouw, die ooit prat kon gaan op de Rolling Stones in haar voorprogramma, zit voor de spiegel aan haar haardos te frunniken, een enorm geurend gevaarte bovenop haar smalle schoudertjes en in de vensterbank ligt als stil verraad een pakje Marlboro.
Ze is 70 nu en de meest sexy persoon die ik ooit heb geïnterviewd met dat onweerstaanbare wiegen van haar heupen en al die giecheltjes diep vanuit haar keel. Er steekt zoveel levendigheid in haar dat het bijna onmogelijk lijkt dat ze ooit, als vrouw van Phil Spector, kon worden opgesloten in een huwelijk dat als een van de grootste nachtmerries uit de showbusiness te boek staat.
Na haar scheiding opnieuw getrouwd moest ze ook nog door een, uiteindelijk gewonnen, vijftienjarige juridische strijd over onbetaalde royalty's tegen haar ex heen en tegenwoordig wordt ze net zo hard bewonderd voor haar durf en doorzettingsvermogen als voor haar hits. Beyond the Beehive – Van achter de Suikerspin – haar voor toneel bewerkte levensverhaal, een mengeling van liedjes en verhaaltjes uit haar carrière, gaat dit weekend in Londen in première en ze is uitgelaten als een teenager bij het vooruitzicht om weer op te mogen treden.
“De mensen zijn nieuwsgierig naar alles wat met mij te betekenen heeft; mijn hoogte- en dieptepunten, de Beatles en de Stones,” zegt ze vanaf een sofa in een repeteerruimte in Manhattan op een sneeuwerige donderdagavond. “Toen we voor het eerst naar de UK gingen betekende dat de wereld voor ons omdat we wisten dat we het gemaakt hadden.”
Toen de Ronettes in 1964 in Londen landden met hun strakke samenzang en de mogelijk nog strakkere jurken leidde dat alom tot hysterie en de 20-jarige leadzangeres met het opmerkelijke stemgeluid kreeg zowel Keith Richards als John Lennon achter haar aan.
“ Het was heel griezelig omdat ik John Lennon verschrikkelijk graag mocht en ik bleef maar zeggen: “O, mijn God, ik moet om Phil denken. John was stapel op me. Ik zal nooit vergeten hoe we daar op de vensterbank zaten en uitkeken over de lichtjes. ” Londen is wondermooi,” zei ik en toen zei hij, “ja dat ben je,” en hij bleef maar naar me kijken. Het bracht me bijna in tranen omdat ik me toen echt een ster voelde. Op dat moment wist ik dat ik het gemaakt had.”
Maar toen ze begon te beseffen wat ze waard was deed haar bezitterige vriendje dat ook en de verrukking waarmee ze erin opging joeg hem de stuipen op het lijf. Geadoreerd door niet alleen de Beatles en de Stones maar ook nog eens door hordes andere jonge mannen die de Ronettes overal waar ze maar naar toegingen aantrokken besloot Phil Spector haar na hun huwelijk in 1968 uit de schijnwerpers te trekken om haar op te sluiten in zijn villa in Californië. Eens per maand mocht ze eruit “om haar damesspulletjes te kopen als je begrijpt wat ik bedoel” maar als ze langer dan 20 minuten wegbleef stuurde hij een bodyguard achter haar aan.
Hij schreeuwde zo heftig naar haar, verteld ze, dat ze uiteindelijk zweeg: "Het laatste jaar van mijn huwelijk sprak ik helemaal niet meer. Want als ik iets zei blafte hij me af, dus waarom zou ik iets zeggen. Ik was een bang klein meisje uit Spanish Harlem die op dat landgoed leefde met vijf bedienden, niet wetend wat ik er mee moest. Ik heb elke nacht dat ik getrouwd was gehuild."
Van alle ontberingen waaraan hij haar onderwierp was het niet zingen het moeilijkst: "Ik dacht, waarom sta ik niet op dat podium, waar is het publiek? Ik hunkerde ernaar." Haar stem vervormt door emotie en ik probeer een sympathiek gebaar te maken. "het is o.k. ," zegt ze, "Ik loop er elke avond tegenaan als ik optreed. Ik word emotioneel, ik kan er niets aan doen."
Uiteindelijk, in de zomer van 1972, kwam haar ongeruste moeder langs. "Ze zei, 'schat je gaat hier dood'. Ze wist het." De twee bleven drie dagen en nachten op om haar vlucht minutieus te plannen. Spector verstopte vaak haar schoenen zodat ze blootsvoets uit huis ging om zijn achterdocht niet te voeden. Zijn afscheidswoorden ( niet dat hij dat wist) waren tegen haar moeder: "Zo Mevrouw Bennet laat Veronica niet op iets scherps stappen."
Veronica Yvette Bennet was in Spanish Harlem geboren in 1943, had een Ierse vader en half Afrikaans – Amerikaans, haar moeder was half Cherokee met een enorm grote familie.
Ze herinnert zich dat ze acht jaar was en stond te zingen in de hal van haar Oma's huis, waarvan de hoge plafonds een geweldige echo gaven. Wat nog geweldiger was, was de reactie van haar neven en nichtjes.
"Ze gingen uit hun dak - 'Ronnie Ronnie, jij bent 't, jij hebt 't!' En ik had het. Maar mijn ouders hadden geen geld om mij naar zangles te sturen."
In plaats daarvan, ging ze na school naar huis en draaide platen – Frankie Lymon, Frankie Valli, The Schoolboys – en leerde ze helemaal uit haar hoofd. Toen haar ouders erachter kwamen dat ze dit elke avond deed in plaats van haar huiswerk, maakte haar moeder een afspraak met haar.
"Ze zei, 'ik ga jou naar de Apollo brengen. En dan zullen we zien hoe goed je bent.'"
De legendarische muziektempel in Harlem was van Frank Schiffman, wiens zoon, Bobby, een oogje had op haar moeder, die serveerster was in het café ernaast. Door hem, was ze in staat om Ronnie, haar zus Estelle en haar nichtje Nedra daar binnen te krijgen.
Het publiek van de Apollo was altijd meedogenloos – eieren gooien aan de orde van de dag. Maar niet die avond. Ze waren gek op Ronnie's stem en, zoals ze zegt:" Dat was mijn sleutel – Ik wist dat ik goed was."
Uiteindelijk tekenden ze bij Colpix Records in 1961 als de 'Darling Sisters. Een tante maakte hun eerste kostuums – jurken met franjes op de achterkant - "dus als we ons omdraaiden en onze heupen schudden ", ze wiegelt in haar stoel, "werd het publiek uitzinnig".
Maar het ontbrak aan een radiohit. Daar kwam verandering in door een stoutmoedig telefoontje naar zijn kantoor, Estelle zorgde voor een contract bij Phil Spector's label 'Philles' in 1963.
Er zijn enkele nummers die klinken alsof ze uit de hemel komen, volledig gevormd en perfect als van een hogere orde. 'Be My Baby, de Ronette's eerste hit dat jaar – een nummer waarvan Brian Wilson zegt dat hij het 100 keer per dag draaide – blijft onuitwisbaar.
“Ik wil je de waarheid zeggen: Ik ben nooit ziek geweest van het zingen,” en ze barst in zingen uit “Be my little baby”. “Dat ben ik.”
Ronnie was 17 jaar toen ze Spector ontmoette. Ik stel haar de vraag waarom ze op hem verliefd werd.
“In de eerste plaats viel ik op zijn koelheid. Hij was zo cool. Altijd een hand in zijn broekzak. En hij had een lekker kontje. Hij had het lekkerste kontje dat ik ooit had gezien. Foei! Ook de manier waarop hij de band benaderde: een man van 24 jaar die getrouwde mannen vertelt hoe ze hun kinderen moeten behandelen. Dat trok me zo in hem aan. Ik werd eigenlijk verliefd op die macht en kracht.”
Ze vormden een ongelooflijk muzikaal duo. De sluitende arrangementen, de echo bij kamerensembles, dat waren de kenmerken van de revolutionaire “Wall Of Sound”. Deze productietechniek gaf die suikerzoete liefdesliedjes van tieners de grandeur mee van prachtige orkestrale symfonieën. Wanneer je dit combineert met de prachtige rauwe stem van Ronnie, dan is de song onweerstaanbaar.
“Wanneer hij deze songs aan het schrijven was en ik zat naast hem aan de piano.... oh mijn god.... dat was magie.”
Wanneer je nu naar teksten luistert als “Will be good to me, wonder if he’ll love me for ever and ever” (1964) uit “I Wonder” is dat moeilijk die te weerstaan.
Vijf jaar geleden werd Phil Spector veroordeeld voor moord op actrice en model Lana Clarkson, die hij in zijn huis doodschoot in 2003. Ik vraag Ronnie hoe het voelt om te weten dat hij achter tralies zit. Ze leunt achterover en zegt met een samenzweerderige glimlach:
“Hoe meer hij mij probeert te treffen, hoe sterker ik me ga voelen. Ik denk: Hoe durf je, ik ben je bezit niet.”
“Jaren geleden waren we creaties van geniale mensen. We waren als Stepford zangers, inwisselbaar, een uit rijtje A, de andere uit rijtje B. Wij werden gezien als werknemers, niet als artiesten. Ik kan natuurlijk niet praten namens alle andere meiden, maar ik zag mezelf als een artiest. Daarom leef ik nog steeds. Ik zet me ervoor in dat de andere meiden ook opkomen voor zichzelf.”
Een halve eeuw een tieneridool zijn, ze is een icoon voor overleven, dat zijn de redenen waarom in haar shows ouderen, maar ook jongeren de neiging hebben te gaan snikken. In haar gedachten blijft alleen maar over “kleine Ronnie Bennett uit Spanish Harlem”.
“Ik ben een gewoon meisje, dat van het podium houdt en wil zingen. Dat is wat ik ben. Ik ben geen “icoon” of een “legende”. Ik begrijp die woorden niet.” Ze loopt weg, misschien om haar haar te doen, misschien om een nieuwe Marlboro Reds op te steken. Terwijl ze vertrekt schudt Jonathan, haar man en manager sinds 30 jaar, mij de hand, kijkt me recht aan en zegt: “Ze is een ontembare geest!”
Bij haar terugkomst zegt ze een beetje lichtzinnig, maar ook stralend: “Het was een beetje ......., maar ik blijf on the road.”
(Bron: telegraph.co.uk)
(Vert.: Klaas Schoehuijs, Trix van Twist, Toine Gribling)
