Beste Ringo,
Gefeliciteerd met het feit dat het 50 jaar geleden is dat jij met de jongens optrad in The Ed Sullivan Show. Ik weet dat je bekend bent met de ophef in de media over de special waarin CBS deze gebeurtenis zondagavond herdenkt. Ze noemen het "De nacht die Amerika veranderde", omdat we allemaal weten dat op 9 februari 1964 niet alleen de Baby-Boomer-generatie, maar de gehele popcultuur werd beïnvloed. Jij had een groot aandeel in die seismologisch-sociologische verschuiving.
En natuurlijk, nu jij en Paul "weer samenkomen" voor deze uitzending (we zullen jullie reünies in 2009 en 2010 maar even vergeten), wordt het een spectaculaire avond.
Dus geniet van dat moment. Ga erin op.
Je bent per slot van rekening de bekendste drummer van de wereld.
Maar mensen vergeten dat, nietwaar?
Dus ik zal de feiten even op een rijtje zetten. Beschouw het als een brief van mij voor jou, van de ene Starr voor de andere. (Ja, ik weet dat je eigenlijk Richy genoemd wilt worden, naar je eigenlijke naam Richard Starkey.)
Tuurlijk, iedereen slooft zich uit om jou lof toe te zwaaien – nu wel – maar wat gebeurt er met jouw status als "legende" wanneer het feest van zondagavond is afgelopen? Doen de negatievelingen na maanden dan niet meer mee met de nostalgische meute? Val jij terug in je rol van "de meest fortuinlijke jongen in de showbusiness", puur en alleen omdat John, Paul en George, die op zoek waren naar een nieuwe drummer, jou wel zagen zitten?
Voor sommige Beatlesfans ben jij de Fab Fours versie van Joey Bishop, die zo fortuinlijk was door Frank (Sinatra dus) uit de anonimiteit te worden geplukt om met Dean Martin, Sammy Davis Jr. en Peter Lawford de Rat Pack te vormen. Zo wordt het tenminste verteld. Wij weten wel beter – talent in plaats van omstandigheden – maar percepties zijn moeilijk te veranderen. En dat is jammer.
Laten we wel zijn, Ringo, er zijn nog steeds Beatlesfans die al 50 jaar wrok koesteren. Over die afgezaagde "Pete Best was een betere drummer"-onzin. Dat is een redenering die geschikt is voor in de kroeg, voor losers die niks beter te doen hebben. Dit is wat het is. Je kunt de geschiedenis niet veranderen. We hebben het nu toch niet over John, Paul, George en Pete?
Of je het nu leuk vindt of niet, het zijn jouw karakteristieke drumpartijen op alle onvergetelijke Beatleshits, jouw onverstoorbare backbeat die het ritme aangeeft op de duizelingwekkende eerste hits (Please Please Me, She Loves You enzovoort) tot Let It Be en (bijna) alles daartussenin (met uitzondering van een aantal nummers op het White Album, toen je je niet geliefd meer voelde en de band een paar dagen verliet, en The Ballad of John and Yoko, dat is opgenomen door John en Paul).
Het was jóuw heen en weer schuddende haardos waarvoor iedereen schreeuwde tijdens The Ed Sullivan Show en in het Shea Stadium, jíj was aan het ronddollen in A Hard Day's Night en Help (een film die rond jouw persoonlijkheid is geschreven). Jíj bezocht de Maharishi in Rishikesh (oké, je ging al weer vroeg weg, een zwakke maag en zo), en jíj bewaarde de vrede tussen je ruziemakende bandleden tijdens de opnames van Let It Be, en sloeg er dapper op los op het ijskoude dak in Londen terwijl de Beatlemania langzaam aan het wegsterven was.
En niet Pete Best. Jíj, Ringo. En dat heeft de band goed gedaan.
Je was geen aandachttrekker, je leidde de aandacht niet af van de songs. Jij was "de meest beminnelijke", de bescheiden grappige Beatle met de droge Liverpoolse humor, filosofische versprekingen (Tomorrow Never Knows) en met een hese, geruststellende zangstem. Degene op wie John, Paul en George rekenden in goede en slechte tijden – en degene met wie het publiek het meeste ophad toen je groep uiteenviel. ("Wat moet Ringo nu?" vroegen ze zich af, voor je achter elkaar Photograph, You're Sixteen, Back Off Boogaloo en andere hits uitbracht.)
Je hebt het ons niet altijd even gemakkelijk gemaakt om je te bewonderen. Je werd nors, dronk te veel en verspeelde een veelbelovende filmcarrière. Maar elke keer als we dachten dat we je kwijtwaren, haalde je ons weer binnen. Te veel drinkpartijen in de jaren ’70 met Harry Nilsson en Keith Moon in LA? Geen probleem. We hielden opnieuw van je toen je naar het Dakota-gebouw snelde om Yoko te troosten na die vreselijke dag in december.
Je was altijd een van Johns favorieten – hij wist dat je een groot hart had. Iedereen die jou zag huilen om jouw vermoorde Beatle-broer tijdens dat memorabele interview met Barbara Walters kan daarover meepraten.
Te veel middelmatige albums en slechte films? Maak je geen zorgen. Je charmeerde ouders als de treinconducteur in de tv-serie Thomas the Tank Engine en bracht een nieuwe generatie kinderen die nog nooit van de Beatles hadden gehoord in verrukking.
Zeggen tegen de Britse tv-host Jonathan Ross dat er "niets" was in Liverpool dat je miste, en dan een sneer naar je fans door te zeggen dat je geen handtekening meer op hun aandenken wilde zetten? Oké, het was wat moeilijker daar overheen te stappen – waar was de beminnelijke Ringo gebleven? – maar ook dat is je uiteindelijk vergeven.
Dus, denk hieraan zondagavond, Ringo, wanneer de CBS wat clips van de Beatles in The Ed Sullivan Show uitzendt, en wij allemaal worden teruggevoerd naar die magische avond in februari 1964 toen jij, John, Paul en George inderdaad Amerika – en de wereld – veranderden.
John en George hebben ons veel te vroeg verlaten. Het is nu aan jou en Paul om de vaandeldragers voor een hele generatie te zijn.
Aanvaard het. Geniet ervan.
Om jou te citeren, Ringo: "Peace & Love."
(Bron: nypost.com)
(Vert.: Liesbeth te Boekhorst)
