50 jaar geleden, toen Julian nog een baby was, pakten John Lennon, en de andere Beatles – Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr – hun koffers en stapten het vliegtuig in richting Amerika.
En daar gingen ze op 9 februari 1964 het podium op van de Ed Sullivan Sow, en zo werden ze een wereldwijd fenomeen, een legendarische popgroep.
Toen hij opgroeide verstond Julian niet erg veel van het succes van ‘Beatlemania’ dat zijn vader te beurt viel.
‘Ik bedoel, tijdens de hoogdagen van Beatlemania, was ik maar 3,4, 5 jaar,’ vertelt Lennon aan FOX411. ‘Iedereen moet toch weten dat mijn vader mijn moeder verliet toen ik 3 jaar oud was. Mijn moeder en ik leefden buiten de spotlights. Wij leefden in een totaal andere wereld.
Mensen lijken dat wel eens te vergeten. En met respect, ik ben erg betrokken bij alles wat met The Beatles te maken heeft, maar ik neem ook vaak afstand van het hele gebeuren.’
Lennon klinkt aan de telefoon net zoals je het verwacht, hij spreekt met een perfect Engels accent, en traag maar zeker. Op foto’s zie je de onmiskenbare gelijkenissen tussen John en Julian.
Julian zei wel eens in het verleden dat hij eigenlijk heel erg leek op de broer van zijn moeder. Maar hij is niet blind voor het feit dat er dagen zijn dat hij als twee druppels water lijkt op zijn beroemde vader, die in 1980 vermoord werd.
‘En natuurlijk hoopt iedereen dat hij/zij op één van zijn ouders lijkt, je zou je zorgen maken hoor moest dat niet zo zijn, is het niet?’ zegt hij lachend.
We worden om de oren geslagen met verhalen van Beatlesfans, TV shows, muzikaal eerbetoon, … het is een ware strijd om iets te doen om de gouden verjaardag van The Beatles te gedenken en zo de pers te halen, extravagante muzikaal eerbetoon, TV specials, alles passeert de revue. Julian Lennon organiseert een fototentoonstelling die hij maakte voor de Galerij van het Morrison Hotel, en die ook zal getoond worden in New York City en West Hollywood.
Julian is zelf een artiest en het verbaast misschien dan ook dat hij deze gouden verjaardag niet viert met een nieuwe song..
‘Het voelde gewoon goed aan om deze fototentoonstelling te organiseren omdat ik voor mezelf besloten had niet deel te nemen aan het hele muzikale aspect van de 50ste verjaardag van The Beatles … met de Grammys … het was allemaal een beetje verwarrend … over wie en wat en waar zou optreden,’ legt hij uit.
En omdat Lennon het grootste gedeelte van zijn tijd doorbrengt in Europa, paste deze Amerikaanse viering niet in zijn programma.
‘Ik houd natuurlijk van The Beatles, net als zovele andere mensen doen, en het laatste wat ik wilde doen, was tussen het publiek staan en handjes klappen terwijl andere muzikanten Beatlesnummers brachten – en ik had niet het gevoel dat ik een mogelijkheid zou krijgen om daar op te treden, mijn ding te doen,’ voegt Julian Lennon er aan toe.
‘Voor mij leek het een beetje op een karaoke avond met Beatlesliedjes. Ik zou me tussen die menigte een beetje ‘gek’ voelen, en ik ben eigenlijk nooit een echte fan geweest van eerbetoon. Het is gewoon mijn ding niet.’
Fotografie. Dat is waar Lennon van houdt.
‘Mijn passie is fotografie, en ik dacht dat het een goed idee was om de honderden foto’s te bekijken, sommige had ik al eens bekeken, andere had ik nog nooit gezien,’ zegt hij. ‘Ik vond het een grote kans en hele eer om een fotografisch eerbetoon aan de vier jongens te brengen.’
Lennon, een gepassioneerd fotograaf, zocht zelf de foto’s uit voor de tentoonstelling.
‘Dit was voor mij een perfecte, ideale gelegenheid om de foto’s te omarmen, in het hart te sluiten. Het voelde zo juist aan. Ook emotioneel was ik betrokken. Het was voor mij de ideale manier om iets specials te doen, iets uniek.’
Een andere manier waarop Julian door de jaren heen de Fab Four vierde, was met het uitbouwen van zijn eigen collectie van Beatlesmemorabilia. In 2010 gaf hij daarover een boek met foto’s uit, ‘Beatles Memorabilia: The John Lennon Collection’. De foto’s tonen spullen uit zijn eigen persoonlijke Beatlescollectie.
‘Al deze kleine en grote verzamelstukken zijn heel belangrijk voor mij. Het zijn allemaal persoonlijke spullen’, zegt hij. En ook al is het boek al even uitgegeven en aan zijn tweede druk toe, groeit de collectie dag na dag groter.
‘Het is niet zo dat ik er naar op zoek ga’, zegt hij. ‘Als per toeval mijn oog op iets valt ... en soms maakt een vriend van me mij wel eens attent op iets ... en als dat dan te koop is en als het iets persoonlijks is dan ga ik er achter aan en probeer het te kopen.’
Lennon blijft het druk hebben met optredens. Hij sprong in en uit de spotlights sinds hij met zijn eerste hit in de toplijsten stond in 1984. Zijn meest recente album, ‘Everything Changes’, bracht hij uit in 2011. ‘Through the Picture Window’, een nieuwe documentaire over het maken van het album, kan je vinden - net als zijn muziek en foto’s – op de nieuwe app van Julian, die hij lanceerde in december 2013.
En hij wilde ook nog even kwijt dat hij toen de hele wereld in de ban was van de 50ste verjaardag van The Beatles, hij druk bezig was met een levensveranderende reis.
Lennon sprak vanuit Monaco met FOX411. Hij had een pijnlijke arm van de inspuitingen voor Typhus, Hepatitis A en Gele Koorts. Terwijl de festiviteiten in Amerika plaats hebben begin februari, zal Lennon door Kenia en Ethiopië trekken om daar zelf na te trekken wat zijn ‘White Feather Foundation’ doet voor de mensen ter plaatse in die regios.
Lennon wordt heel serieus als hij praat over de organisatie die zich vooral inzet voor ontwikkelingssamenwerking en mensenrechten, zoals waterzuiveringinstallaties brengen daar waar er nood aan is.
‘Het was vorig jaar dat ik me realiseerde dat ik meer betrokken wilde zijn bij de ‘White Feather Foundation’. We hielden vorig jaar ons eerste liefdadigheidsevent in Monaco, en toen besliste ik dat ik ter plaatse wilde gaan zien hoe de waterprojecten georganiseerd worden.’
Zoals vele dingen in het leven van Julian Lennon, heeft deze liefdadigheidsorganisatie te maken met zijn beroemde vader. De naam komt van een gesprek dat de twee ooit hadden, zo kan je lezen op de officiële website van de organisatie.
‘Mijn vader zei me ooit, dat als hij dood zou gaan, en als er manier zou zijn om te laten weten dat hij OK was – we zullen allemaal OK zijn na onze dood – hij me een boodschap zou sturen onder de vorm van een witte veer … En één ding staat voor mij vast, de ‘White Feather’ zal altijd staan voor vrede …’.
(Bron: foxnews.com)
(Vert: Janien Nuijten-Colans)
