Vorige week werd de 50ste verjaardag van het optreden van The Beatles in de Ed Sullivanshow gevierd. John en George konden dit jammer genoeg niet meer meemaken. John werd vermoord in 1980, George stierf in 2001.
We nemen een kijkje naar alles wat George Harrison nog deed in de periode na The Beatles.
De grote dag voor George was 1 augustus 1971. Toen had het Concert voor Bangladesh plaats. Reeds vroeg in het jaar 1971 groeide het idee bij George, toen hij uit eten ging met Ravi Shankar. Ravi vertelde over de problemen in Bangladesh, en bleef George hierover updaten. In de lente werd de situatie problematisch. Shankar zocht nogmaals toenadering tot Harrison. Het antwoord van Harrison veranderde de hele muziekindustrie en het gaf hem een plaats in de muziekgeschiedenis als een weldoener, een goed mens.
Na het uiteengaan van The Beatles, werd Harrison een grotere kracht solo dan hij ooit als Beatle geweest was. Zijn soloplaat ‘All Things Must Pass’ werd een groot succes. Naar mijn gevoel is dit één van de beste albums die een lid van The Beatles ooit gemaakt heeft.
Hij deed ook enkele live optredens tijdens de The Delaney & Bonnie and Friends tournee. Het hielp hem nieuwe vriendschappen te sluiten met Leon Russell, Jim Keltner, Don Preston en Jim Horn. Deze relaties waren erg belangrijk voor het succes van het concert.
Het besluit om een concert te organiseren was genomen. Vandaag gebeurt zoiets heel gemakkelijk. Maar in 1971 was dit een enorme uitdaging.
De plaats van het concert kiezen, was erg makkelijk. Madison Square Garden in New York. Het bijeen krijgen van de muzikanten verliep iets moeizamer.
Harrison en zijn toenmalige vrouw Pattie Boyd maakten een lijst met muzikanten die ze graag zouden hebben voor de show. Ringo Starr was makkelijk. Je moest het hem maar vragen en hij stond klaar. Ringo is een prachtkerel. Hij houdt er van om deel uit te maken van een band. Ook Jim Keltner, Klaus Voormann en Billy Preston deden mee. Het was voor hen de meest fantastische nacht uit hun carriere.
Toen werd het interessant. Ze vroegen ook aan Eric Clapton, Leon Russell, Paul McCartney en aan John Lennon (maar dan zonder Yoko) om mee te doen.
Russell wilde wel meedoen maar dan wilde hij zijn band mebrengen. Zij zouden hem begeleiden. Geen probleem. Paul McCartney zei volmondig ‘neen’ van bij het begin. Hij was nog niet klaar voor een Beatlesreunie. Er waren nog steeds gevoelens die niet uitgepraat waren. Lennon was geïnteresseerd. Hij deed mee tot een week voor het concert. Toen was er een ruzie tussen hem en Yoko over het feit dat zij niet uitgenodigd was om mee op te treden.
Clapton was een heel ander verhaal. Hij zat midden in een heroineroes. Niemand wist of hij zou kunnen spelen. Jesse Ed Davis werd er bij gehaald als mogelijke vervanger. Peter Frampton was er ook klaar voor. Davis speelde. Frampton hoefde niet te spelen. Met een beetje hulp, slaagde Clapton er toch in om op te treden.
En dan was er Dylan …
Harrison wilde echt wel dat Dylan meedeed. Het voelde bij hem aan alsof als Dylan meedeed het geen gewoon concert zou worden, maar een historiche avond. Dylan wilde meedoen want hij wilde graag zijn steentje bijdragen voor de vluchtelingen. Hij had één groot probleem ... de angst om op het podium te staan.
Dylan had reeds enkele jaren niet meer opgetreden voor een live prubliek. Hij dacht dat hij niet klaar zou zijn voor zulk een groot evenement. Harrison had eigenlijk hetzelfde probleem. Hij was nooit de frontman van een groep geweest. The Beatles waren gestopt met touren ettelijke jaren voordien. George vertelde aan Bob Dylan over zijn eigen angsten. Als het mij lukt gaat het jou zeker lukken.
Tot op de avond van het concert wisten ze niet of Dylan zou optreden. Hij deed het en het optreden was één van de meest memorabele uit zijn hele carriere.
Als je denkt dat dit het moeilijkste was van de organisatie van het concert, neen hoor het werd nog moeilijker.
Er was het probleem over hoe het concert te filmen. Er was nog geen sprake van hoogstaande technolgie, zoals we die vandaag kennen. Nu plaats je cameras en microfoons en je voegt nadien klank en beeld samen. Maar 42 jaar geleden kon dit nog niet zo makkelijk. Elk microdeeltje film moest samengebracht worden met de juiste muziek ... een echt gekkenwerk.
Daarna moest het album uitgebracht worden. Harrison wilde dat al heel snel na het concert het album in de winkelrekken lag. Hij wou voordeel halen uit het feit dat het concert nog vers in het geheugen lag. Jammer maar dit gebeurde niet.
Phil Spector hielp met producen van het album en het mixen van het geluid. Het was inderdaad snel klaar. Maar met zo veel artiesten die allemaal vasthingen aan een ander label moesten er duidelijke afspraken gemaakt worden, en één en ander uitgeklaard en daar ging tijd over.
Het album zou uitgebracht worden bij Apple Records. Capitol zorgde voor de verspreiding. Toen werd geld het probleem. Is het dat niet altijd? Welkom in de muziekbusiness. Maar het album was tijdig klaar voor Kerstmis.
Er volgden nog problemen over en rond geld. Het Britse parlement wilde het deel van de belastingen waarop UK recht had, niet kwijtschelden. En dit enkel omdat het concert niet als concert ten voordele van UNICEF geregistreerd stond. Er moest tussen de 8 en 12 miljoen dollars opgehoest worden.
Maar hier is dan het goede nieuws. Harrison sprak hierover in de jaren 90 ... ‘Nu is alles opgelost en de Verenigde Naties beheren nu zelf de rechten, ik denk dat we toen zo ongeveer 45 miljoen dollar opgehaald hebben’.
Wat gebeurde er met de artiesten die allemaal hun steentje bijdroegen op deze opmerkelijke, onvergetelijke avond?
Jesse Ed Davis, na lange jaren van drug- en drankverslaving, stierf aan een overdosis heroine. Pete Ham en Tom Evans, beide van Badfinger, pleegden zelfmoord. Phil Spector zit in een gevangenis in Californië wegens doodslag op Lana Clarkson. Leon Russell had ernstige gezondheidsproblemen maar hij is terug en maakt terug tournees. Bob Dylan neemt nog steeds albums op en treedt nog vaak op. Eric Clapton is van zijn drugverslaving af en is nu een grotere ster dan hij ooit geweest is.
George Harrsion stierf op 29 november 2001.
Op 29 november 2002 werd een benefietconcert georganiseerd ter nagedachtenis van Harrison … ‘The Concert for George’.
Tussen de artiesten waren er ook de vetaranen van het Concert for Blangladesh, Clapton, Starr, Voormann, Keltner, Shankar en Billy Preston. Shankar en Preston zijn ondertussen ook reeds overleden.
De opbrengsten van de verkoop van de CD en de DVD gaan nog altijd naar het geode doel, het Fonds van George Harrison voor UNICEF.
Wie wist ooit dat die ene dag in augustus 1971 de muziekgeschiedenis zou veranderen? Het was ook toen die dag dat George Harrison zijn muzikale erfenis voor de wereld neerlegde.
(Bron: chicagonow.com)
(Vert: Janien Nuijten-Colans)
