Christina Thomson: mijn 75e verjaardag naderde in februari 2009, een mijlpaal waarvan mijn familie vond dat die gevierd moest worden. Ik heb twee zoons, twee schoondochters en een kleinzoon. Ik was eerst terughoudend, maar besloot uiteindelijk om thuis open huis te houden.
De meisjes werkten hard om het huis klaar te maken, ze verplaatsten meubels en zochten extra stoelen. Mijn zoon verstuurde zeer elegante uitnodigingen met een foto van mij toen ik vijf jaar oud was (ik had nog steeds hetzelfde kapsel, zoals je kunt zien op de toen-en-nu foto’s: een korte bob met een pony). We stuurden uitnodigingen naar oude en nieuwe vrienden; oud-collega’s en de buren aan ons kleine pleintje. We woonden daar allemaal al 30 jaar en hebben elkaars kinderen zien opgroeien en uit huis gaan.
Er werd een heerlijk buffet besteld en mijn zoons zorgden voor genoeg wijn en bier. Tevens werden vier dozijn gele rozen bezorgd en door het hele huis neergezet. Ook werd een taart gemaakt met genoeg kaarsjes. Alle gasten stonden hand in hand en begonnen spontaan ‘Auld Lang Syne’ te zingen. Het was een ontroerend moment.
Sinds dit feest — bijna vijf jaar geleden — zijn drie van mijn beste vrienden overleden dus ik was erg blij dat ik het feest niet had uitgesteld. Misschien is dat wel een goede les: stel niet uit wat je wilt doen. Doe het gewoon.
{qtube vid:= BvBpf7e_20Q ap:=0}
Country Dreamer.
"I'd like to climb up a hill with you / Stand on top and admire the view / I'd like to roll down a hill with you ..."
“Ik zou graag een heuvel met je willen beklimmen / op de top staan en het uitzicht bewonderen / ik zou graag met jou van een heuvel naar beneden rollen…"
Mijn vader draaide dit nummer altijd op weg naar het verlaten strand onderaan een vallei met steile kliffen en heuvels met beekjes. Op weg naar het strand beneden was er een brug, waar we altijd Three Billy Goats Gruff speelden. Paul McCartney verzorgde de soundtrack voor een wereld waar kinderdromen werkelijkheid worden. Als er een film was gemaakt over deze wandelingen, zouden we de enige acteurs zijn. Het voelde alsof een stukje Cornwall speciaal voor ons was gereserveerd.
En wij rolden langs deze heuvels — bijna in de riviertjes onder ons — mijn moeder riep iedere keer om ons te laten opletten zodat we niet in de beekjes terecht kwamen. Mijn vader zat onderaan de heuvel, onder het gras, en lachte, klaar om ons op te vangen.
Ik kan nog steeds mijn vaders opgerolde mouwen zien en me herinneren hoe hij mijn zus en mij droeg, eentje onder iedere arm, tijdens de klim naar de auto. Mijn oudere broers en zussen wandelden achter ons, samen met mijn moeder en haar Jackie Onassis zonnebril en geknoopte sjaal om haar hoofd.
Ik gluurde door gaatjes in de hagen en met dit nummer herinner ik me die prachtige momenten toen ik wist wat het was om als gelukkig, zorgeloos gezin op vakantie te zijn, ver weg van ons zwoegende bestaan. In een jeugd vol verwarring, gaf Paul McCartney mijn vader een vakantiescript dat ons allemaal verleidde.
Dertig jaar later, als ik naar dit nummer luister, kan ik nog steeds de hoop voelen, de eenvoudige blijdschap die het ons bracht, met de bijpassende titel
(Bron: theguardian.com)
(Vert.: Ellen Clement)
