Amir Bar-Lev, de regisseur van de concertfilm/documentaire '12 12 12' over Hurricane Sandy, zei dat er een goede reden was waarom zijn film geen beelden laat zien van radeloze slachtoffers van de orkaan tussen de optredens door.
‘Ik wilde beslist geen huilende mensen’, vertelde hij The Wrap tijdens de première van de film, een jaar na de verwoestende storm die New York en New Yersey teisterde.
‘Het nieuws gebruikt deze verschrikkelijke momenten als een soort ‘rampenporno’. Ze willen graag huilende mensen laten zien. Natuurlijk is het tragisch, maar dat is al breed genoeg uitgesponnen in de media. Mijn doel was meer om te laten zien dat mensen plezier hebben, muziek maken en elkaar helpen.’
‘12 12 12’ — in de race voor een Oscar — wordt volgende maand in première gebracht door de Weinstein Company en is inderdaad een feestelijk verslag van een concert dat meer dan 50 miljoen dollar opbracht om de getroffenen bij te staan. ‘Mijn vrouw en ik sprongen na Sandy op de fiets en reden twee dagen rond’, zei Bar-Lev, die woont in een buurt van Brooklyn waar relatief weinig ravage werd aangericht. ‘En het is behoorlijk verrassend om te zien hoe New York omgaat met een ramp. Je ziet veel vrijgevigheid en betrokkenheid, humor ook, wat wel afrekent met alle voordelen over het egocentrisme van de New Yorkers.’
De film draait vooral om de muziek van Springsteen, McCartney, West, de Rolling Stones, de Who, Bon Jovi, Alicia Keys, Roger Waters, Billy Joel, Coldplay’s Chris Martin en anderen. Maar er wordt ook aandacht besteed aan hulpacties en andere zaken. ‘Omdat er zoveel goed materiaal was, moesten we helaas wel snijden in de muziek. Het ging om meer dan alleen muziek. Om fans en roadies ook, om een gemeenschapsgevoel. We gingen ook met twee camera’s naar een Red Hook bar die net weer stroom had en waar mensen naar de uitzending keken. Ik wilde er graag een ‘democratisch’ tintje aan geven.’
Bar-Lev, die hiervoor de ‘The Tillman Story’ maakte, werd ongeveer tien dagen voor het concert ingehuurd door Weinstein. Hij begon met het filmen van de voorbereidingen en kreeg volgens eigen zeggen nogal ‘ontstemde blikken’ toegeworpen van een Engelse kerel. Dat bleek de manager van Paul McCartney te zijn. McCartney maakte namelijk zelf ook een film over het concert, zodat er twee teams rondliepen. Met alle spanningen van dien. Na een stevige aanvaring drong het besef echter door dat het beter was om de krachten te bundelen. Waarom niet samen een film maken?
Met de beelden van in totaal 25 camera’s ging Bar-Lev na het concert snel aan de slag met de productie. (McCartney wordt als coproducent vermeld en komt ook uitvoerig in beeld.) Na de première in de Directors Guild aan Sunset Blvd., kregen Weinstein en Bar-Lev veel complimenten van kijkers. En in de film mogen dan geen tranen vloeien, in de zaal werd hier en daar wel een traantje weggepinkt. ‘Ik moest ervan huilen en wilde terug naar New York’, zei een man na afloop. Bar-Lev: ‘Na 9/11 zag je overal in het land hoe de gemeenschapszin na een paar weken weer verdampte, omdat er werd opgeroepen tot een oorlog. Hoewel Sandy daar maar voor een deel mee te vergelijken is, was er nu niet zo’n jingoïsme. Dat is voor mij de echte geest van New York, zonder geweld, geplunder, angst. Iedereen doet mee en geeft het beste.’
(Bron: thewrap.com)
(Vert.: Frank Kremer)
