Al sinds ze bijna vijftig jaar geleden elkaars paden kruisten in de hitlijsten, is de strijd tussen The Beatles en The Rolling Stones blijven duren. 
Het argument toentertijd, en een die nog steeds bestaat, was dat The Beatles een popgroep waren en The Stones een rock band: de buurjongens versus de stoute jongens van de rock. Maar zo duidelijk ligt die scheidslijn niet, en dat is het nooit geweest. Dus wie is er beter? We vroegen aan twee van onze schrijvers om een kant te kiezen en argumenten te geven. Dan geven we jou het laatste woord. Daar gaat-ie.
The Beatles zijn beter dan The Rolling Stones
Deze bands hebben meer gemeen dan hun wederzijdse critici toegeven: ze zijn beide Brits, ze groeiden beide op met Amerikaanse rock ‘n’roll platen die hun allereerste repertoire vormden en ze vormden beide de hedendaagse muziek zoals we die kennen. Maar enkel een groep bleef met iedere stap nieuwe wegen inslaan: The Beatles.
Dat doet niets af aan de grootste prestatie van The Rolling Stones in de jaren ’60 en ’70. Inderdaad, de vierjarige reeks van klassieke albums van de band, beginnend met ‘Beggars Banquet’ en eindigend met ‘Exile on Main St.’, is nooit, en zal waarschijnlijk ook nooit worden, geëvenaard. Ze werden vaak ‘de beste rock ‘n’ roll band van de wereld’ genoemd en lange tijd was er niets om die bewering te weerleggen.
Maar The Beatles waren daar eerst. Zij waren de uitvinders en The Stones waren de uitvoerders. The Stones coverden Chuck Berry, net als The Beatles — een paar jaar eerder. The Stones perfectioneerden de kunst van de rock ‘n’ roll single in het midden van de jaren ’60, net zoals The Beatles enkele maanden eerder deden. En The Stones rommelden met psychedelische muziek op het onhandig uitgevoerde album ‘Their Satanic Majesties Request’, een format volgend wat The Beatles eerder uitlegden met hun openbarende ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’.
In zekere zin bezegelde het uiteengaan van The Beatles in 1970 hun legende. Ze stopten op het moment dat ze vanuit creatief oogpunt gezien begonnen te struikelen. Waren The Stones uit elkaar gegaan nadat ze ‘Exile on Main St.’ hadden gemaakt, dan was deze discussie misschien de andere kant opgegaan. Maar ze sjokten voort voor nog eens veertig jaar. Zeker, stoppen in 1972 had fans beroofd van klassieke platen als ‘Some Girls’ en ‘Tattoo You’. Maar dit had ons ook carrière bezoedelende albums als ‘Black and Blue’ en ‘Voodoo Lounge’ bespaard. The Beatles zijn nooit op een punt gekomen waarop ze albums even nietszeggend als ‘Bridges to Babylon’ maakten. Daar kunnen we allemaal dankbaar voor zijn.
The Rolling Stones zijn beter dan The Beatles
Wel, nu hebben we twee meningsverschillen. Als we, zoals je voorstelt, deze discussie beperken tot het eind van het onbetwiste gouden tijdperk van iedere band, dan winnen The Beatles de strijd — zelfs als The Stones twee extra jaren in hun voordeel, en daarmee de klassieke albums ‘Sticky Fingers’ en ‘Exile on Main Street’, krijgen.
Als je toevoegt wat The Stones gedaan hebben in de 43 (!) jaar sinds het uiteengaan van The Beatles, geeft hen dat een heel lichte voorsprong in deze race. Je hebt gelijk, ‘Some Girls’ en ‘Tattoo You’ zijn de enige echte klassiekers uit deze lange tijd. Maar deze albums — en een groot aantal fantastische singles van mindere, maar toch nog erg goede albums — bewijzen dat Mick Jagger en Keith Richards in staat waren om een belangrijk ding te doen dat John Lennon en Paul McCartney niet konden: hun talenten en persoonlijkheden samenvoegen om relevante muziek te maken voor een langere tijd dan hun concurrenten uit Liverpool.
Konden The Beatles reggae en disco en punk in hun muziek laten integreren? Of een andere manier hebben gevonden om rock muziek langs de veranderende tijden te leiden, zoals The Stones twee keer deden, ver in hun carrière met ‘Miss You’, ‘Start Me Up’ of ‘Respectable’? Op papier, natuurlijk. Maar in het echte leven deden ze het niet en The Stones wel, en dat weegt zwaar mee.
Er is nog een cruciaal ding dat The Stones voor jaren en jaren opnieuw gedaan hebben en The Beatles niet — hun beste muziek succesvol live spelen. Opnieuw, het is zeker mogelijk, waarschijnlijk zelfs, dat The Beatles terug zouden komen op hun zelfopgelegde podium verbanning uit 1966 en geweldige versies van ‘Hey Jude’ en ‘Come Together’ avond na avond zouden spelen. Uiteindelijk levert McCartney al decennia lang een fantastische prestatie hiermee met zijn solo optredens. Maar opnieuw is dit voor The Beatles slechts theorie en voor The Stones een voldongen feit.
O, en als we nietszeggende muziek uit het midden van de jaren ’90 gaan bespreken, wil ik graag ‘Real Love’ en de tweederangs Traveling Wilbury’s plaat van niets ‘Free as a Bird’ noemen.
Maar het komt uiteindelijk neer op dit: Misschien is het romantischer, een beter verhaal om uit te doven zoals The Beatles deden. Maar het is veel moeilijker en veel indrukwekkender wat The Stones hebben gedaan: niet vervagen.
(Bron: ultimateclassicrock.com)
(Vert.: Laura Alblas)
