Paul McCartney heeft voor het eerst in zes jaar een plaat met nieuw materiaal uit. Op zich al heel wat voor een ex-Beatle die inmiddels de zeventig voorbij is. Maar of 'New' daarom ook veel deining zal veroorzaken? .
Telkens als Paul McCartney een nieuwe plaat uitbrengt ontspint zich hetzelfde scenario. Zonder uitzondering wordt het werk in kwestie door de verzamelde pers als zijn beste in decennia onthaald, waarna de cd in de kast verdwijnt om er nooit meer uit te komen. Neem de proef op de som en ga zelf na hoe vaak u recent nog naar 'Driving Rain' (2001), 'Chaos and Creation in the Backhand' (2005) of 'Memory Almost Full' (2007) geluisterd hebt. De kans bestaat dat u niet eens een single uit die platen is bijgebleven.
Of 'New' straks eenzelfde toekomst wacht, valt nog te bezien. In Groot-Brittannië worden de superlatieven alvast niet gespaard. McCartney heeft jong volk aangetrokken in een poging zijn songs een eigentijdser jasje aan te meten. In de kleine lettertjes duiken de namen van modieuze sterproducers Mark Ronson (Amy Winehouse), Ethaan Johns (Laura Marling), Paul Epworth (Adele, Florence + The Machine) en Giles Martin op, de zoon van legendarisch Beatles-producer George, en de man achter het 'Love'-project van Cirque Du Soleil. Bovendien lijkt het of Macca recentelijk een verjongingskuur heeft ondergaan. Hij jamde met Damon Albarn en nam samen met Killing Joke-bassist Youth een experimentele plaat op onder het pseudoniem The Fireman.
Klauwen zonder bijten
Ondanks zijn pensioensgerechtigde leeftijd en dat mythische verleden blijft de legendarische Beatle dus nieuwsgierig en gedreven. Maar bij de eerste paar beluisteringen springen weinig nummers meteen in het oor. Natuurlijk kan hij nog steeds een goeie melodie schrijven, en zelfs als tekstschrijver heeft hij nog scherpe momenten. Het dromerige, goeddeels akoestische 'On My Way to Work' is op zich een middelmatig popnummer, maar de tekst over een meisje dat hij in een tijdschrift ziet staan ('She came from Chichester to study history/She had removed her clothes for the likes of me') trekt onmiddellijk de aandacht.
Ook opvallend: ondanks de waslijst sterproducers klinkt McCartney vooral als zichzelf. 'Scared' - de niet op de hoes afgedrukte bonustrack - is een pianoballad die ook op een Beatlesplaat had kunnen staan, en opener 'Save Us' - een uitstekende, rechttoe rechtaan rocksong - roept zowaar het beste van 'Wings' in herinnering. Maar 'Alligator' is een song die wel klauwt maar niet bijt, bovendien vergezeld door compleet archaïsche gitaren. Ook de titeltrack stapt langs zonder dat je de behoefte voelt om achteraf nog even je hoofd te draaien, en 'Hosanna' kleurt grijzer dan de meestebackbenchersin het parlement.
Dat brengt ons bij een eindbalans die niet onverdeeld positief uitvalt. 'New' is een degelijke plaat van een vakman zonder wie de popmuziek er vandaag heel anders uit zou zien. Zijn beste in decennia? Dat zou gezien de middelmaat van zijn recentere werk niet eens zo'n verdienste zijn. De vraag die er echt toe doet is: komt deze plaat tegen pakweg januari 2014 nog uit de kast? Daar zou ik geen geld op durven inzetten.
(Bron: demorgen.be)
