Diep teleurgesteld was ik doordat ik de Paul McCartney concerten van de afgelopen 10 jaar in Nederland door omstandigheden had moeten missen.
Maar niets had mij kunnen voorbereiden op de overweldigende musical LET IT BE in Londen, waarin 4 muzikaal uitstekend geschoolde muzikanten (dertigers) de verschillende fazen uit de Beatlesperiode tot leven wekten.
Ze zongen en speelden de sterren van de hemel.
De live gebrachte muziek (met een vijfde man die bij nummers als Eleanor Rigby, Sgt. Pepper, Lucy in the Sky op een synthesizer voor de passende aanvulling van viool, trompet, orkest zorgde) had een magisch effect op het publiek.
De muziek was zo trouw aan het origineel, dat het me kippenvel bezorgde. De enscenering met journaalbeelden of bijzondere effecten gaven een bijna surrealistisch effect aan de musical. Je waande je in de Cavern Club, of later in de Ed Sullivan Show, of in het Shea Stadion, of in de Flower Power Tijd.
Ook de outfit en haarstijl van de heren veranderden met iedere fase. Hier kregen de Beatles als solist ook het volle pond, Ringo (griezelig gelijkende stem) met With A Little Help..., of McCartney met het prachtig gezongen Yesterday, Eleanor Rigby en Blackbird. George met een al even gelijkend stemgeluid als Harrison in Here Comes The Sun, en While My Guitar... , waarin hij de buitengewone gitaarsolo zelf voor zijn rekening nam.
In een uitverkocht theater kwamen de mensen overeind, juichend en meezingend en dansend.
In totaal werden 40 nummers ten gehore gebracht en net als de McCartney concerten eindigend met The End.
Toegiften: Give Peace A Chance (met de man die Lennon speelde als solist), Let it Be en Hey Jude (waar het confetti bleef regenen).
Zowel de man die McCartney speelde als de man die Lennon speelde , namen soms ook achter de vleugel plaats voor de begeleiding van Day in the Life, Let it Be , Hey Jude, The long and winding road.
Het klonk zo helder, zo overtuigend... zo vreugdevol, dat we allen deel hadden aan een feest waarvan de echo's nog lang in onze herinnering zullen naklinken.
Nee, geen teleurstelling meer, maar diepe voldoening om deel te hebben gehad aan een Beatles-festijn dat recht deed aan de beste popgroep uit de moderne geschiedenis.
Dick C.
