Op 16 september 1963 werd 'She Loves You’ in de VS uitgebracht. Hoewel het pas vier maanden later een hit zou worden (tegelijk met ‘I Wanna Hold Your Hand’), kunnen we dit jaar vieren dat op die dag 50 jaar geleden de rockrevolutie begon.
Natuurlijk, het vuur begon al te branden in het midden van de jaren '50, maar dat werd snel geblust toen Elvis, Chuck, Buddy, Jerry Lee en Little Richard een paar jaar later alweer vertrokken.
Rock 2.0 zou de muziek echter voor altijd veranderen.
Ik las onlangs dat 75% van ons niet oud genoeg is om getuige te zijn geweest van deze periode. Dat betekent dat de meesten van ons niet hebben kunnen genieten van de creatieve destructie die The Beatles op dat moment hebben aangericht in de populaire muziek — allereerst in de hitparades!
Toen het grote publiek in december 1963 voor het eerst de muziek van The Beatles hoorde, was ‘Dominique’ door de Zingende Non (gezongen in het Frans, over de heilige Dominic.....!) nummer een op de Billboard Hot 100. Andere nummer een hits dat jaar kwamen van artiesten als Nino Tempo en April Stevens, Bobby Vinton, Kyu Sakamoto, Little Peggy March en Steve Lawrence. Deze artiesten waren aangenaam klinkende balladeers, maar van rock of swing was geen sprake.
Vergelijk dat nu eens met het jaar 1964, toen het leek alsof The Beatles eigenaar waren van de nummer-een positie, met 'I Wanna Hold Your Hand’, ’She Loves You’, ‘Can’t Buy Me Love', 'Love Me Do', 'A Hard Day's Night’, en ‘I Feel Fine’. Dat jaar stonden ook nummers van The Animals, Roy Orbison, The Supremes en Manfred Mann op nummer een. Het jaar 1965 zou nog meer Beatles songs naar de top van de hitlijsten brengen, waaronder 'Eight Days a Week’, ‘Ticket to Ride’en ‘Help !’, maar ook songs van The Temptations, The Four Tops, The Byrds en The Rolling Stones. Een ander soort popmuziek had de hitparade overgenomen en de weg vrijmaakt voor hardere (en funkier) muziek, maar ook was de nieuwe muziek gevarieerder en inventiever, soms zelfs behoorlijk experimenteel.
Steeds meer zangers, zangeressen en groepen begonnen hun eigen nummers uit te voeren. Popteksten kregen meer inhoud en werden fantasierijker (met dank ook aan Bob Dylan). Er kwam vernieuwing in de wijze waarop platen werden geproduceerd werd vernieuwend. Albums werden net zo belangrijk als singles, albumhoezen werden kunstvoorwerpen, bands begonnen films te maken. Dit was allemaal de erfenis van The Beatles. De Fab Four introduceerden zelfs een revolutie in hairstyling, in kleding en, jazeker, in spiritualiteit.
Toen hun album ‘Sgt . Pepper’ in 1967 de ‘Summer of Love’ inluidde, was de transformatie van de popmuziek en de popcultuur al in volle gang .
Maar een paar jaar later, op hun hoogtepunt, besloot de groep ermee op te houden. Een ultieme daad van creatieve destructie! Ze hadden bereikt wat zij van plan waren geweest. Zij hadden de absolute top bereikt, iets wat ze bij wijze van grap al in het begin al als doel hadden aangegeven. Groter dan Elvis waren ze geworden. En nog belangrijker: ze hadden de creatieve lat voor popmuziek sky-high gelegd.
Toen er barsten en scheuren in het geheel kwamen was geen van vieren bereid er hard aan te werken om de groep bijeen te houden. Nu was het tijd om een ander pad te lopen.
Hoeveel bedrijven stoppen terwijl ze voorop lopen? Hoeveel bedrijven stoppen er uit eigen beweging mee als ze eenmaal hebben bereikt wat ze zich hadden voorgenomen? Hoeveel organisaties beseffen dat zelfbestendiging niet hun doel is? Hoeveel bedrijven zijn ‘built to make a difference’ in plaats van ‘built to last’? Iets om deze week over na te denken, een halve eeuw nadat The Beatles de poprevolutie begonnen.
(Bron: businesslessonsfromrock.com)
(Vert.: Aad Kuling)
