Op een enorm scherm lopen John Lennon en Yoko Ono door een kil Central Park, terwijl de ex-Beatle hardop peinst over het net uitgekomen gezamenlijke album Double Fantasy. 
'Het is de liefde, het zweet en de levenservaring van twee mensen,' stelt hij vast. Twaalf dagen later werd Lennon vermoord en veranderde Double Fantasy van een matig ontvangen comeback in een hitlijstentopper, bron van hitsingles en Grammy-winnend nagelaten testament. Nu, in de laatste editie van Ono's Meltdown festival, werd het album voor het eerst live gespeeld — en toen de achtergrondband en het 18-man sterk Sense of Sound-koor het podium opkwamen, waren de verwachtingen hoog.
Met als ondertitel A Heart Play is Double Fantasy een opmerkelijke mix van volwassen liefdesliedjes, willekeurige verwijzingen naar het verleden en Ono’s krachtig uitdagende loftuitingen op de ‘new wave’ van rock die aan het ‘rollen’ was toen het album in 1980 opgenomen werd. Nadat de 80-jarige zich verschanste in de Koninklijke Loge, was het de beurt aan een serie gasten om het album tot leven te brengen, met behoorlijk uiteenlopende resultaten.
Singer-songwriter Pete Molinari opent met een vrij goede Lennonimpressie van (Just Like) Starting Over, en Peaches wentelt zich, gekleed in een glimmend zilveren tricot met bijpassende dijhoge laarzen, in de openlijke liefelijkheid en het duidelijk uitdagende van Ono's Kiss Kiss Kiss. Maar, aan de beurt na een nauwelijks hoorbare Boy George en pantomime-gek Lene Lovich is het cabaretster Camille O'Sullivan die het moment redt met I'm Losing You terwijl haar indrukwekende stem elke ons spijt en wrok uit Lennons teksten perst.
Hetzelfde kan niet gezegd worden over Patrick Wolf die slecht op zijn gemak lijkt in Watching the Wheels en die Ono’s broeierige Beautiful Boys verandert in een hoogdravende Broadwaysmartlap. Leftfields zangeres en sitarspeler Bishi is ook matig voordat ze meedoet met Lovich, O'Sullivan en Peaches in I'm No Angel. Het kwartet klinkt als kattengejammer en de jaren dertigmix legt de tegenstrijdige stijlen en verwarde aard van Double Fantasy bloot.
Maar er zijn ook momenten van werkelijke magie. Patti Smith, vergezeld door Wolf op de harp, koestert de woorden van het wiegeliedje Beautiful Boy alsof ze het voor haar eigen zoon zingt; een video van Lennon die Dear Yoko speelt op een akoestische gitaar in april 1980 is een herinnering aan wat werkelijk verloren is gegaan in die nacht in december. En net als het concert als een nachtkaars dreigt uit te gaan geeft de spectaculaire Siouxsie het de levensreddende kus met een uitbundige toegift van Walking on Thin Ice. Vergezeld van een zeer levenslustige Ono, is dat een happy end van een vreemde en helaas middelmatige avond.
(Bron: guardian.co.uk)
(vertaling: Jolanda van der Lee)
