John Lennon had gelijk. De Beatles waren groter dan Jezus Christus. Hij had gelijk toen in 1966, en vandaag heeft hij nog steeds gelijk.
Dankjewel Jezus voor The Beatles!
Woensdagavond was ik een van de vele pelgrims om dezelfde ruimte als Ringo Starr te betreden. Hij mag dan misschien niet de allerbeste drummer van de wereld zijn, hij is zeker en vast de meest fantastische en de meest geliefde. Ringo was de man van The Beatles waar je je onmiddellijk goed bij voelde, hij was ook het atoompje dat samen met de andere drie het geheel aan elkaar deed kleven. Zij hadden elkaar echt nodig.
Tot Ringo bij de groep kwam, waren ze een fantastische band, maar ze waren niet wereldberoemd. Toen Ringo werd weggehaald bij Rory Storm and the Hurricanes en de drummer van The Beatles werd, was het net of het ontbrekende stukje op zijn plaats viel en de machine aan het rollen bracht. Het leek er op dat Ringo de sleutel was die alles deed draaien.
Neen hoor, ik had niet altijd zo’n geoed gevoel bij hem.
In 1969 werkte mijn moeder voor Walter Shenson bij United Artists. Hij was de producer van ‘A Hard Day’s Night’. Mama moest werken tijdens de premiere van ‘The Magic Christian’, met Ringo en Peter Sellers.
Ze wist dat ik begaan was met The Beatles en regelde een perskaartje voor me en zette me tussen een massa andere journalisten. Ik was amper 13 jaar maar was wel groot van stuk. Ik hield mijn ‘Abbey Road’ album stevig onder de arm gekneld. Limo na limo arriveerde en er stapten allemaal speciale genodigden uit, ik hield mijn ogen stevig gericht op de aankomende limo’s want ik wilde niets missen van de aankomst van Ringo.
Toen was hij daar. De limo met Ringo. Een Beatle. Ik stapte op hem toe en hield hem mijn album voor terwijl de flitslampjes bleven flikkeren. Nooit zal ik dat moment vergeten. Ringo keek me aan en zei: ‘He, jij houdt me zeker voor de gek?’.
En hij verdween. De tientallen paparazzi met hun stenoboekje in de aanslag achter hem aan.
Ik ben er heel zeker van dat er in de psychotherapie ergens een term bestaat die deze heldenverering beschrijft. Maar ik heb geen Sigmund Freud of Gabriel Byrne nodig om deze analyse voor me te maken. Ik had immers een mama die in Hollywood woonde en werkte en die me die hele verheerlijking van popsterren in het juiste perspectief deed zien. ‘Och jongen toch hij had het even veel te druk. Hij kon geen tijd voor je vrij maken. Kom, eet nu iets.’
Jaren later, tijdens een lunch met een international bekend basgitarist die klant bij me was, vertelde ik het verhaal. ‘Richard, jongen toch — Ringo speelde helemaal geen drums op ‘Abbey Road’. Het was Paul die de instrumenten bespeelde. Ringo haatte ‘Abbey Road’. Dat is natuurlijk waarom jouw held niet naar jou toekwam.’
En vorige woensdag was ik weer dicht bij hem. Deze keer niet met de hoes van een vinyalbum, maar met mijn iPhone. En omdat er steeds zo veel mensen om hem heen staan te drummen om een glimp op te vangen, ontwikkelde ik een plan dat niet kon mislopen. Ik ga een praatje slaan met zijn vrouw.
De vrouw van Ringo speelde de James Bondgirl in ‘The Spy Who Loved Me’. En Barbara Bach leek niets ouder geworden, en ik vond dat een mooi punt om een gesprek met haar aan te knopen.
Ringo stond twee meter van me verwijderd maar Ringo hield ons in de gaten..
En nu was het zij die me verrastte en me meenam in haar wereld. Zij kon zich mijn mama nog goed herinneren en noemde enkele namen van het 007 bureel waarvan zij er enkelen nog regelmatig ziet. Ons gesprek was boeiend en ik was Ringo totaal vergeten. Mevrouw Ringo is zo mooi, zo perfect ... de volmaakte vrouw voor een halfgod.
Deze tentoonstelling moet je gezien hebben. Je kan hem nog bezoeken tot maart 2014.
De quote ‘The Beatles zijn groter dan Jezus’ van John wordt vaak misbegrepen. Ringo zou zoiets nooit gezegd hebben. Hij hoeft dit ook niet te zeggen. Vandaag is het voldoende als hij zegt ‘Peace and Love!’
(bron: uk.movies.yahoo.com)
(vert: janien nuijten-colans)
