In 1969 hevige angst en paranoia maakten zich meester van de film- en muziekgemeenschap van Los Angeles na de brute moord op actrice Sharon Tate, Hollywoodkapper Jay Sebring, koffie-erfgename Abigail Folger, aankomend scenarioschrijver Wojciech Frykowski en de 18 jarige Steven Parent in een huis aan Cielo Drive.
Het opzienbarende verhaal kreeg een wel vreemd vervolg toen het ‘White Album’ van de Beatles gespeeld moest worden in de rechtszaal tijdens het latere moordproces tegen Charles Manson die beweerde de moordpartij opgezet te hebben omdat hij meende in de muziek verborgen boodschappen gehoord te hebben .
Manson was de zelfbenoemde leider van een groep onaangepaste nep-hippies met de naam de Family. Ooit had hij vage plannen om de muziek in te gaan en was lange tijd een meeloper in het muziekwereldje van L.A., hij trok op met de drummer van de Beach Boys, Dennis Wilson en op diens kosten nam hij zelfs een demo op.
Manson’s paranoïde waanideeën brachten hem tot de overtuiging dat de teksten van enkele Beatlesongs — vooral ‘Helter Skelter,’ ‘Revolution 1,’ ‘Revolution 9,’ ‘Blackbird’ en ‘Piggies,’ alle van het ‘White Album’ — hem opriepen om rassenonlusten te ontketenen om een rassenrel uit te lokken waarin de zwarte bevolking op zou staan tegen de blanke bevolking en de bestaande orde omver zou werpen, en zo een situatie zou scheppen waarin hij en de Family de nieuwe hiërarchie zouden vormen.
Dienovereenkomstig maakte hij plannen voor wat hij noemde ‘’Helter Skelter’’ — een gedetailleerd en absurd plan waarmee hij onrust hoopte te veroorzaken door prominente blanke burgers te vermoorden en de zwarte bevolking te schuld te geven van die moorden. De Tate moorden waren onderdeel van een serie moorden die de Manson Family beging voor dat doel voordat ze werden aangehouden en berecht.
In een scene die men niet zou verzinnen werd het ’White Album’ gedraaid in een rechtszaal op 19 januari 1971 tijdens het Manson proces voor de moord op Sharon Tate. De leden van de jury luisterden aandachtig met de bedoeling te weten te komen of de Fab Four inderdaad in die song Manson opgeroepen zouden hebben tot zijn misdaden. Maar toen duidelijk werd dat —surprise!—Manson en zijn volgers gewoon knettergek waren, werden zij vervolgens schuldig bevonden en ter dood veroordeeld.
In 1972 werd de doodstraf afgeschaft in Californië en zo werd vanzelf Mansons veroordeling omgezet in levenslange gevangenisstraf. Sindsdien is hem twaalf keer voorwaardelijke vrijlating geweigerd, de laatste keer in april 2012, toen een uitspraak bepaalde dat Manson vijftien jaar lang niet in aanmerking zou komen voor voorwaardelijke invrijheidstelling.
(bron: ultimateclassicrock.com)
(Vert.: Theo de Wit)
