Zou hij haar nog horen, zou hij haar nog nodig hebben 'when she's 64'? Dat is wat Tasia Richards zou willen weten.
Haar geschiedenis met Paul McCartney begon met het veroveren van een kus, bijna 50 jaar geleden. En het zal hoe dan ook eindigen na Paul McCartney's concert vanavond in het B.C. Place stadion.
Het is het verhaal over een tienermeisje met de naam Anastasia, dat in de jaren '60 twee jaar lang bekonkelde hoe ze McCartney zo ver kon krijgen om haar haar allereerste kus te geven, en dat nu, als laatste hoofdstuk, alleen maar wenst dat Macca een foto signeert, genomen in 1966 van hem en haar echtgenoot J.J. 'De twee mannen in mijn leven,' zei ze. Als het niet voor mij weggelegd is, kan ik tenminste zeggen dat ik het geprobeerd heb. Als ik deze foto niet gesigneerd krijg in Vancouver, dan houd ik ermee op. Hiermee eindigt het.'
Het gaat in tegen de intuïtie in van deze inwoonster van Sechelt om dit op te geven. Haar maagdelijke kus met de knappe Beatle in 1966 leerde haar: als je iets maar graag genoeg wilt, zorg je dat je het krijgt, niets is onmogelijk. Zulke motivatie bracht haar er in de jaren '80 toe waterbestendige borden voor in de tuin te patenteren, en een aardige som te verdienen met de verkoop ervan aan politieke partijen in Canada en de VS. Haar kus-missie in haar tienerjaren benaderde ze vanuit dezelfde ondernemende geest.
Toen in 1964 aangekondigd werd dat de Beatles in Toronto zouden spelen, sloegen een 16-jarige Richards en een vriendin hun kamp op in de Maple Leaf Gardens op een zondag. Vier dagen later begon de ticketverkoop. Haar ouders zaten met de handen in het haar, gaf niet. Toen het loket opende, stond de rij achter haar langs het hele huizenblok en de hoek om, als bij een hedendaags iPad debuut.
Toen in september het concert kwam, wachtten zij en haar 'Fab Fan'-vrienden in het King Edward Hotel van Toronto op de Beatles. In de chaos die ontstond, was Richards beland in een rij politiemensen en ze slaagde erin McCartney's stropdas te grijpen toen hij in A Hard Day's Night — stijl uit een limo schoot. Een korte slapstickachtige touwtrekkerij ontstond, waarna Richards een levensveranderende beslissing nam: ophouden een stuk van McCartney's kleding te pakken te krijgen, en uitvinden hoe ze hem zover kon krijgen haar haar eerste kus te geven.
'Toen ik losliet, beloofde ik dat aan mezelf,' zei ze. 'Waarom weet ik niet, ik weet het nog steeds niet, ik deed het gewoon.' In 1965 keerden de Beatles terug naar Toronto en zette ze haar plan in uitvoering. 'Het koste me zeven maanden om uit te vinden hoe ik de persconferentie van 1965 bij kon wonen,' zei ze. 'Je kon niet naar binnen glippen, je moest een pasje hebben. Makkelijk was het niet, maar ik kreeg mezelf naar binnen.' Zo kwam ze voor het eerst op een niet-confronterende manier oog-in-oog met McCartney.
Toen voor 1966 een dubbeloptreden voor middag en avond in Toronto werd aangekondigd, met een persconferentie daar tussenin, was ze er klaar voor. 'Ik wist nu hoe ik tot de persconferentie door kon dringen,' zei ze. 'Het was gemakkelijk.' Ze vroeg McCartney om een handtekening, maar hij noch zij had een pen. Het is ingewikkeld, maar dat leidde ertoe dat ze werd uitgenodigd in de suite van de Beatle in het hotel.
Om kort te gaan: zij en McCartney verexcuseerden zich en raakten verzeild in een lang gesprek over religie, filosofie en het leven in het algemeen in een aparte kamer. Het enige meubelair was een bed. Het duurde even voor haar een licht opging, maar op een gegeven moment, toen ze eenmaal begreep waar hij op uit was, legde ze hem uit waar zij op uit was.
Ze kreeg haar eerste kus — ''Les nummer 1,' zei Paul, 'doe je armen om me heen; Les nummer 2, kijk op,' en hij tilde mijn kin op; 'En les nummer 3, kus me,' en ik viel zo ongeveer flauw.' En dat was dan dat.
Richards weet wel dat het een vergezocht verhaal is. Zelfs haar goede vrienden halen er hun wenkbrauwen over op. Maar nu zij midden 60 is, kan het haar niet meer schelen wat mensen denken. Ontelbare pogingen om de foto van haar mannie J.J. en McCartney via officiële kanalen gesigneerd te krijgen hebben geen resultaat gehad. Dus dit is haar zwanenzang.
Als Sir Paul dit verhaal niet ziet, terwijl hij thee drinkt en geniet van een ontbijtje met The Sunday Province erbij, dan toch misschien iemand van de On The Run ploeg, die het laat zien aan Mcartney en wellicht wordt er een weg gevonden om uiteindelijk die handtekening te verkrijgen.'In mijn hart weet ik dat Paul zijn handtekening erop zou willen zetten, als hij hem gewoon zou zien,' zei Richards. De laatste plaat van McCartney heet 'Kisses From the Bottom'. Misschien is dat een teken, ook al had zij daar niet aan gedacht.
Ze zegt dat McCartney haar gevraagd heeft: Hoe kun je zulke sterke gevoelens hebben voor iemand die je nooit ontmoet hebt? 'Zesenveertig jaar later weet ik daar nog steeds geen antwoord op.' Het is voorstelbaar dat hij zich een meisje zou herinneren dat alleen maar wilde kussen en het nu pas vertelt — al te veel van zulke kunnen er niet geweest zijn in zijn met groupies gevulde leven.
Ze beseft dat het vertellen van haar verhaal haar onnozel kan laten lijken. Ze beseft dat een poging McCartney zover krijgen dat hij de foto vandaag tekent, een kleine kans van slagen heeft.'Maar zonder Paul zou ik mijn echtgenoot niet ontmoet hebben.'
(bron: theprovince.com)
(Vert.: Claire Steenberg)
