De acteur Harry Hill over zijn favoriete boeken over de Fab Four.
Ik ben al Beatles fan vanaf mijn 12e jaar, toen een jongen op school mij de single van zijn broer leende met Can’t buy Me Love/You Can’t Do That — ik heb het nog steeds.
Love Me Do! The Beatles’ Progress (1964 )van Michael Braun was het eerste boek over ‘’The Boys’’, het boek volgt hen zes weken op hun tournee in 1963. De groep liep te vloeken en te schelden — het lijkt of Braun er bij was voor ze geheel en al bijgeschaafd werden.
The Beatles (1968) door Hunter Davies is feitelijk de enige geautoriseerde biografie van de Fabs. Hij had veel toegang tot ze en bleef contact houden naderhand en zo is het enigszins ‘’officieel’’, maar het leest lekker en heeft hier en daar aardige inkijkjes .
Tony Bramwell, de schrijver van Magical Mystery Tours: My Life With The Beatles (2005) groeide met hen op en was onder andere hun PR man. Er staan soms leuke anekdotes in , zoals de keer dat hij Ravi Shankar een staande ovatie gaf — niet beseffend dat deze zijn instrument aan het stemmen was.
Ik heb pas onlangs gelezen You Never Give Me Your Money: The Battle for the Soul of the Beatles (2009) door Peter Dogget , een boek dat het uiteenvallen van de band en de latere rechtszaken volgt. Het verrast te me aan het einde hoe ze er in slaagden om vriendelijk te blijven in de omgang terwijl ze zo veel rechtszaken hadden. Liam Gallagher heeft de filmrechten gekocht en ik zou de rol van John heel graag spelen.
Ten slotte heb je Revolution in the Head: The Beatles’ Records and the Sixties (1964) door Ian MacDonald. Je kunt je eigenlijk geen echte Beatles fan noemen zonder dit boek dat iedere song apart behandelt.
(Bron: telegraph. co.uk)
(Vert. Theo de Wit)
