Scott Freiman vraagt zijn studenten om met hem mee te gaan op een reisje door ‘Strawberry Field, via Penny Lane naar Abbey Road.’
Met behulp van moderne computers, vintage video- en antieke audio-opnames, hoopt Freiman de Yale-studenten een stukje geschiedenis en muziekproductietechnieken bij te brengen en vooral 'hun creativiteit te stimuleren.'
De cursus heet ‘De Beatles in de studio’ en bestaat uit blokken van 2 uur op 13 woensdagmiddagen. Het komt op het moment dat de wereld de 50e verjaardag viert van de eerste plaat van de Fab Four. Dat was op 5 oktober 1962, toen Love Me Do met op de B-kant P.S. I Love You in Engeland werd uitgebracht op een 45-toeren plaatje. Twee jaar later vond het zijn weg naar de kusten van de Verenigde Staten.
Freiman, een 51-jarige componist, ingenieur en muziekproducer die in 1984 afstudeerde van Yale met een universitaire graad in muziek en informatica, kwam op het idee van de klassikale cursus na een uur durende multimediapresentatie voor onderwijzend personeel en studenten in januari.
Het is zijn bedoeling om zijn leerlingen mee te nemen op een 'Magical Mystery Tour' van de Beatles: terug te gaan naar het begin en te kijken door wie zij werden beïnvloed tijdens hun muzikale ontwikkeling van tekstschrijven en productietechnieken, en dan te bepalen wie zij hebben beïnvloed, voordat ze stopten toen ze uit elkaar gingen en hun eerste solo-albums maakten.
'Dus het is vrij uitgebreid,' zei Freiman tijdens een interview voorafgaand aan zijn cursus op 3 oktober. 'Er is veel materiaal dat we moeten behandelen en veel te weinig tijd.'
Deze onconventionele cursus aan een ‘Ivy League school’ (vert.: zeer gerenommeerde universiteit in VS) is niet ongebruikelijk, aldus George Levesque, assistent-decaan academische zaken op de Universiteit van Yale. Hij zei dat dit soort cursussen al 45 jaar onderdeel uitmaken van het lesprogramma van de universiteit.
'De cursusonderwerpen zijn divers, maar meestal hebben ze betrekking op onderwerpen die niet in een traditioneel academisch instituut worden onderwezen, en ze worden meestal gegeven door instructeurs die geen traditionele academici zijn, 'zei Levesque.
Freiman heeft drie jaar ervaring met het produceren van multimediapresentaties en lezingen van de Beatles, die hij in scholen en theaters en tijdens zakelijke bijeenkomsten in het hele land heeft gegeven. Maar de eerste vond plaats in zijn woonkamer voor ongeveer 40 vrienden. Hun enthousiasme overtuigde hem ervan de zaken groter aan te pakken. Hij ontwierp een website, www.beatleslectures.com, en een merknaam: Deconstructing the Beatles (vert.: Het analyseren van de Beatles).
Hij heeft vier shows ontworpen: Deconstructing Sgt. Pepper, Tomorrow Never Knows, waarin het Beatles-album Revolver wordt geanalyseerd, Looking Through a Glass Onion, dat diep ingaat op het White Album, en A Trip Through Strawberry Fields, dat de drie liedjes Strawberry Fields Forever, Penny Lane en A Day in the Life uitpluist.
Een vijfde show, een analyse van het vroege werk van de Beatles, is in de maak.
In deze multimediale presentaties legt Freiman uit welke technieken en materialen er werden gebruikt door de groep, ontrafeld hij het verhaal achter een nummer en bediscussieerd hij de keuzes die gemaakt en verworpen zijn bij het maken van een opname.
Hij zegt dat deze klas meer georiënteerd op de techniek is, aangezien de studenten al een jaar muziektheorie hebben gehad en allen een instrument bespelen. 'Ze moeten er ook voor werken,' zei hij.
Afgelopen woensdag nog, moesten ze een essay van vijf tot tien pagina’s inleveren waarin ze een Beatles nummer uit de periode 1962-65 analyseerden op het gebied van harmonie, ritme, productie en teksten. Ook moest aan bod komen in welke context het nummer was geschreven.
'Ik draai veel interessante muziek en zeldzame opnames,' zei Freiman. 'Ook luisteren de studenten naast hun lessen naar andere muziek zoals Jimi Hendrix, The Beach Boys, The Byrds…'
Als voorbeeld geeft hij hoe McCartney’s liefde voor de muziek van Hendrix ertoe leidde dat hij een stuk uit Hendrix nummer Hey Joe opnam in A Day in the Life.
'Die gunst beantwoordde Jimi Hendrix door Sgt. Pepper live te spelen de dag nadat het album uitkwam,' zei Freiman. 'Wat ik de studenten hiermee wil laten zien, is dat dit een heel, heel vruchtbare periode was… Iedereen luisterde naar elkaar. The Byrds hoorden iets wat The Beatles deden en The Beatles hoorden iets van The Byrds deden en Dylan hoorde het allebei...'
De invloeden omvatten meer dan alleen het werk van andere bands.Neem het Beatles nummer Back in the U.S.S.R. Freiman zegt dat het was geschreven naar aanleiding van een uitdaging van Mike Love van The Beach Boys om een parodie te maken op Chuck Berry’s Back in the U.S.A.
'Een van de dingen die ik doe in het klaslokaal en tijdens mijn lezingen is het draaien van Chuck Berry’s versie, gevolgd door Back in the U.S.S.R. Het is erg leuk om te horen hoe Paul de tekst van Berry invult voor de Sovjet Unie.'
En wie anders dan een Beatlesjunkie als Freiman zou weten dat een originele regel uit With a Little Help From My Friends luidde: ‘What would you do if I sang out of tune? Would you throw tomatoes at me?’
Freiman zegt dat Ringo bang was dat de band bekogeld zou worden met tomaten wanneer ze dat zongen, dus vroeg hij aan Lennon en McCartney om het te veranderen. Het werd ‘Would you stand up and walk out on me?’
Maar boven alles hoopt Freiman met zijn lezingen aan te tonen dat The Beatles 'vier jongens waren die geen muziek konden lezen, geen muzikale opleiding hadden en wel, vooral Lennon en McCartney, een Rogers en Hammerstein werden — een enorme songwriting-kracht in de populaire muziek. Hoe doe je dat zonder echte achtergrond? … Het is erg interessant om te zien hoe dat zich ontwikkelt.'
(Bron: acn.liveauctioneers.com)
(Vert.: Linda Weller, Laura Alblas)
