Geen meesterwerk, maar desondanks een legende: op 5 oktober 1962 verscheen de eerste Beatles single 'Love Me Do'.
Het debuut van het viertal werd pas later een hit. Toen Richard Starkey op de ochtend van 11 september 1962 met zijn drumstel de Abbey Road Studios in Londen binnenkwam had hij in een aanval van woede de drumset van sessiedrummer Andy White in elkaar kunnen trappen, de Beatles over de kling kunnen jagen en de muziekgeschiedenis een andere wending kunnen gegeven. In plaats daarvan onderging de van rock’n’ roll bezeten man die in Liverpool onder de naam Ringo Starr al een ster was de zware vernedering als volgt: Bescheiden versterkte hij bij de heropname van 'Love Me Do' met een tamboerijn de snare-drum accenten van White. Een slag, na 1 minuut en 11 seconden miste Starr maar het was blijkbaar geen reden om die take niet te kiezen. Ook bij het nummer op de B-kant 'P.S. I Love You', een bijna kitscherige chachacha, begeleidde Starr, na slechts drie weken in de band nu al op de reservebank beland en later misschien wel ontslagen, Andy White’s spel met rumba geratel. Dat alles moet voor hem wel een helse kwelling van woede en angst zijn geweest.
Door Reeperbahn nachten gehard
Die eerste single van de Beatles is inderdaad geen meesterwerk. Zelfs Paul McCartney klinkt alsof hij aan een contrabas plukt, alleen Lennons mondharmonica is wat pittiger. Beide Lennon/McCartney songs zijn tijdgebonden producten op het niveau van dansorkesten in Tin Pan Alley stijl: berekenende misleiding, en geheime boodschappen met 'I, I, I' en 'You, You, You'-zang van een door nachten op de Reeperbahn geharde rock’n’ roll band die wel een bepaald gevoel had maar nog niet op zichzelf vertrouwde. Andy White incasseerde op de bewuste elfde september een bedrag van 57 pond sterling voor de tientallen takes van 'Love Me Do', 'P.S. I Love You' en 'Please, Please Me'. Dat was een behoorlijk honorarium voor een sessiemuzikant. De mijnwerkerszoon uit Glasgow die in de studio- en theatermuziekwereld een goede naam had opgebouwd, was met zijn 32 jaar maar liefst tien jaar ouder dan Ringo Starr die weer de oudste van de Beatles was. Dat hield een echte generatiekloof in. White was niet bepaald onder de indruk van de band. Zelfs het tamboerijnspel van Starr noemde hij later 'niet erg goed gespeeld'. Blijkbaar had George Martin op 4 september na de eerste opname van 'Love Me Do' met Ringo Starr, dezelfde gedachte. Sommigen zeggen dat ook McCartney niet gelukkig was met de timing van de nieuwe drummer. Dat zijn Beatles mythes die sindsdien steeds weer bevestigd en ontkend worden.
Roem voor een dag
Dat George Martin niet de kostbare studiotijd met een (nog) niet ingespeelde drummer wilde verknoeien, is duidelijk. Zelfs Whites neerbuigende opmerking valt te begrijpen. Hij was een elegante showbanddrummer met een in de jazz ontwikkelde asymmetrische techniek. In de pionierstijd, toen de rockdrummers hun harde stijl nog niet hadden ontdekt, kon White Ringo moeiteloos van het veld spelen. Tom Jones huurde hem later nog in voor 'It’s Not Unusual' en hij begeleidde Marlene Dietrich tussen 1964 en 1975 overal op de wereld. De man was godzijdank, te oud voor de Beatles, te gehard en misschien wel te Schots. Tegenwoordig woont Andy White, 81 jaar oud, in Caldwell, New Jersey en heeft, begrijpelijk, niet veel zin om zijn '9-11' uit 1962 nog eens publiekelijk te bespreken. Natuurlijk, zo gaf hij eens ironisch toe, had hij graag de royalty’s voor die drie songs opgestreken. Dan was hij in een klap binnen geweest. Nu rest hem slechts de roem als Beatle voor een dag. Soms, zegt Andy White tegen zijn vrouw wanneer in de supermarkt 'Love Me Do' (zijn opname met Ringo op tamboerijn) wordt gespeeld 'We zijn weer op de radio, we worden weer gedraaid'.
Lennons verborgen genialiteit
Het moet Ringo Starr gerustgesteld hebben dat voor de eerste in Engeland geperste mono singles van 'Love Me Do' zijn versie van 4 september werd gebruikt. Zo bijzonder kon de meerwaarde van White dus niet zijn geweest. Dat is absoluut waar, hoewel Whites versie later wel op het eerste Beatles album 'Please Please Me' terechtkwam. Zeker is dat het instinct van producer George Martin de oorspronkelijk trage blues achtige uitvoering van 'Please Please Me' op het juiste tempo bracht en tot een eerste hit promoveerde. Daarbij viel de verborgen genialiteit van Lennon/McCartney voor de eerste keer op tussen al die standaard liedjes van Roy Orbison en Everly Brothers. Achteraf is het gemakkelijk om in 'Love Me Do' al de eerste verre klanken van een revolutionaire klok te horen, zoals Ian MacDonald in 1994 opmerkte. De Britse muziekcriticus herkende in het nummer 'direct de working-class uit het Noorden'. De song is net zo vreemd uit 'als een bakstenen muur in een woonkamer van een huis in een buitenwijk'.
Minder volume, meer controle
Op zo´n manier kan men generaties later veel herkennen. Ook de klasse van drummer Ringo Starr. Maar, laten we eerlijk zijn, voordat het wereldsucces er was, zag dat er anders uit. Starr zat te hoog in het zadel en daarom gebogen over zijn snaredrum, de tomtoms en de beide bekkens, alsof hij de set als een rodeorijder moest temmen. Die te hoge zit zorgde ervoor dat hij de base drum met zijn tenen bespeelde en niet met de bal van zijn voet volgens de jazz traditie die minder volume maar juist meer controle geeft. Zijn base drumpartij werd door George Martin zo zwak mogelijk opgenomen. Tot Starr’s eigenaardigheden hoorde in de vroege jaren ook een poppenkastachtig hoofdschudden op de maat dat weliswaar braaf maar niet 'cool' is. Net zo min als de heen- en weer vegende stok met zijn rechterhand op de hi-hat. Dat zou volgens de huidige normen eerder bij een bejaardenorkest passen. Richard Starkey was echt iemand in Liverpool (hij zong ook, hoewel met een vreselijke stem die hij ook nooit meer kwijt raakte), want anders had hij het nooit gewaagd om de voorkant van zijn Premier base drum te voorzien van de geuzennaam 'Ringo Starr' zoals ooit de grote jazz drummers Gene Krupa en Buddie Rich deden. Uiteindelijk werd zijn naam op de Ludwig set vervangen door 'THE BEATLES' en Starr zelf werd gedwongen teamspeler te worden.
Gelukje in de muziekgeschiedenis
Dat hij de Beatles juist in deze rol met al zijn beperkingen op een unieke nederige manier diende, is een gelukje in de muziekgeschiedenis. Starr noemt zichzelf 'de typische off-beat drummer met grappige fills'. Dat is maar goed ook want een opzwepende drummer zoals Keith Moon van The Who had niet alleen Paul McCartney’s innovatieve baspartijen weggeslagen maar ook de songs totaal verknald. Ringo Starr zou in zo’n geval toch echt ontslagen zijn. Net als eerder Pete Best, die op 6 juni 1962 bij de eerste opname van 'Love Me Do' nog de drummer was. Best liet het tempo op een verschrikkelijke manier verlopen. Dat is bij elke band in wat voor genre dan ook een doodzonde. Vijftig jaar na 'Love Me Do' mag men de grootste rock’n’ roll band uit de geschiedenis de stupide tekst van hun eerste plaat vergeven. 'Love, love me do/ You know I love you/ I’ll always be true/ So please: love me do'. En wat te denken van het bruggetje 'Someone to love/ Somebody new/ Someone like you'? Dat geheel wordt benadrukt door een klap op de bekkens die eigenlijk in een biertent thuishoort. Vertaald in het Nederlands wordt het nog erger: 'Hou, hou van mij, doe het' klinkt afgrijselijk. Hoe hebben die Engelsen dat in 1962 in hemelsnaam uitgehouden?
(bron: welt.de)
(Vert.: Paul van Riet)
