Geoff Baker, de rechterhand van Paul McCartney geeft uitleg over het feit dat de ster nooit met pensioen zal gaan.
Toen Paul ongeveer 15 jaar was, nam hij samen met John Lennon de bus naar de andere kant van Liverpool om een gitarist op te zoeken die wist hoe je het akkoord B7 moest nemen — een akkoord dat je vaak gebruikt in de rock ‘n rollmuziek.
Ze haalden hun laatste centjes boven en gingen op weg naar de gitaargoeroe en keken gefascineerd toe hoe hij het hen voordeed en zo konden ze dit akkoord toevoegen aan hun repertoire dat tot dan enkel bestond uit E, A en D.
En 30 jaar later vertelde Paul dit verhaaltje en hij voegde er aan toe: 'Wij vonden die kerel toen echt wel oud voor een muzikant —hij was misschien amper 26 toen maar wij vonden hem echt wel te oud om nog muziek te maken.'
Gisteren werd Paul 70 en hij maakt nog steeds muziek op een leeftijd dat de meeste mensen genieten van hun pensioen en lekker lui met hun pantoffels aan in de zetel naar televisie zitten te kijken. Maar Paul zal nooit stoppen.
Ik had 15 jaar het intense geluk om met hem samen te werken als zijn publiciteitsverantwoordelijke, ik was dan ook getuige van zijn ongelofelijke energie en mocht dit van heel dichtbij meemaken.
En nu staat hij heel dichtbij het punt om het grootste optreden uit zijn goedgevulde carriere te geven, hij gaat spelen voor een enorm televisiepubliek. Miljarden kijkers zullen kijken tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Londen 2012.
Het wordt een immens groot moment voor Engeland en er is inderdaad niemand in de hele natie die beter geplaatst is om deel uit te maken van dit grootse evenement.
Hij is het immers gewoon om voor een talrijk opgekomen publiek op te treden. Maar de Olympische show is meer dan zomaar een optreden. Tijdens deze drie of vier liedjes zullen alle ogen op Engeland en op hem gericht zijn.
Niet David Cameron, niet Zijne Koninklijke Hoogheid The Queen, maar het zal Macca zijn die het beste van Engeland toont. En dat op 70.
Na zo veel jaar, doet Paul nog steeds wat hij zijn hele leven deed en waar hij zijn hele leven van genoot — de regels aan zijn laars lappen. En dat deed hij altijd al. Net zoals toen hij de mooie ballade schreef voor The Beatles ‘For No One’, en scoorde bij George Martin door er Frans hoorngeschal aan toe te voegen.
Paul kon geen muziek schrijven of lezen, een akkefietje volgens hem dat hij tot op de dag van vandaag niet corrigeerde, hij zong een noot die volgens George zelfs niet bestond.
'De hoornblazer zal deze noot niet kunnen blazen Paul,' zei George, 'deze noot komt niet voor op dit instrument.'
'Probeer toch maar,' zei Paul, 'wij zullen wel zien wat er gebeurd en hoe het gaat klinken.'
En het resultaat was wondermooi en het instinct van Macca had weer gelijk gekregen.
Sommigen zullen misschien denken dat na de Olympische Spelen Paul zijn Hofner bassgitaar gaat inpakken, en dat hij gaat stoppen met muziek maken in zijn hoofd net zoals Beethoven ooit deed, en zal gaan genieten van zijn pensioen samen met Nancy, en de dingen gaat doen waar hij als tiener van droomde toen hij ‘When I’m 64’ schreef.
Maar ooit zei hij dat hij wellicht op het podium zou sterven, 'in een rolstoel op het podium terwijl hij ‘Yesterday’ zingt'.
Hij houdt er van grapjes te maken maar het is voor hem ondenkbaar om te stoppen met liedjes maken. Zij blijven in zijn hoofd binnen komen. Het gebeurt gewoon.
Heel veel dj’s hebben hem hierop getest. 'Kom op,' zeiden ze, 'laat ons eens zien of je een liedje kan maken, nu hier in deze studio.'
'OK,' zei Macca keer op keer, 'geef me een minuutje' — en dan deed hij het.
Zelfs Dustin Hoffman daagde hem uit tijdens een etentje op de Carraiben. 'Geef maar een onderwerp,' zei Macca. 'Picasso,' antwoordde Hoffman.
Paul dacht na, perste zijn lippen op elkaar en begon te zingen. 'Drink, drink op mijn gezondheid, je weet dat ik niet meer kan drinken'. De song werd een hit van Wings, ‘Picasso’s Last Words’ — en de verbaasde Dustin Hoffman liep een rondje door het restaurant luid schreeuwend, 'Hij kan het! Hij heeft het echt gedaan!'
Maar wat drijft deze hele bijzondere man om dit te blijven doen?
Hij bekijkt het leven dag na dag en is altijd gepassioneerd met zijn werk bezig. Zijn levensmoto — Leef Nu!
Hij is 70 en leeft al 40 jaar als vegetariër, als je een drie uur durende show wilt geven, 36 nummers brengt zoals tijdens de laatste live-shows, dan moet je gezond eten en leven.
Maar er is meer.
Als je vraagt naar het geheim van zijn success, zegt hij wellicht dat hij dit niet weet. En als je een beetje geluk hebt, zegt hij ‘het is lang en gelukkig leven’ dat telt.
Je moet blijven doorgaan. 'De moeilijkste weg om te volgen,' zal Paul je vertellen, 'is je eigen weg'.
En het is waar sinds ‘Love Me Do’, de hit van The Beatles die de wereld deed schokken en later in de jaren 70 met Wings en in de jaren 80 als solo artiest, was er geen enkele muzikant die het hem nadeed om meer hits te scoren, maar hij bleef zijn eigen weg volgen.
‘Yesterday’ was meer dan 10 miljoen keren te horen op de radio. 'Ja,' zei Paul, 'het is alsof je als bokser alleen in de ring staat en je jezelf moet raken.'
En hij zal je ook vertellen dat hij blijft spelen omdat hij nog altijd niet bereikt heeft wat hij zou willen bereiken.
Op het einde van de jaren 80 hoorde ik hem zeggen, 'Ik heb het gevoel dat ik nog een hele goede song moet schrijven'.
Ik was verrast. Dit was de schrijver van Let It Be, Hey Jude, Maybe I’m Amazed en ontelbaar veel andere klassiekers.
Dit was de man die het muzikale leven van miljarden mensen heeft beïnvloed, de beroemdste, rijkste muzikant die ooit leefde.
En hij wil nog meer?
En wellicht heeft hij dat nummer al geschreven. De meeste van ons hebben het nog niet gehoord, maar hij werkt er nu toch al meer dan 10 jaar aan.
De titel is ‘Celebration’, en maakt deel uit van de sympfonie ‘Standing Stone’, hier werkt hij aan verder tussen zijn nummers door die in de hitlijsten geraken, het ten toon stellen van zijn abstrakte kunst, het maken van films en het uitgeven van poëzie.
En hij heeft nog een andere reden om verder te doen — niemand in de rock ‘n roll muziek deed het hem ooit voor. Hij wil de eerste zijn!
En zoals hij vertelt is rock ‘n roll ontstaan in 1956, dus is het nog niet oud genoeg om een kunstvorm te zijn die mensen van 70 beoefenen.
Net zoals Bob Dylan en zijn andere vriend, Keith Richards, brengt Paul rock ‘n roll naar een nieuwe maturiteit, een nieuwe dimensie.
'Het geeft een raar gevoel te zijn zoals Muddy Waters of BB King, de oude mannen van de bluesmuziek,' zegt Paul, 'ouder worden maar toch nog muziek maken. Niemand zei ooit aan Muddy Waters dat hij te oud was om te spelen.'
'Zijn fortuin is immens en toch doet hij het niet voor het geld. En zoals hij al zo vaak zei, 'muziek is geen werken, muziek maak je.'
Ondanks de ongelooflijke drive die Paul heeft is hij net zo menselijk als ieder van ons — hij went als hij een ontroerende film ziet. Hij kan genieten van een whisky met cola — 'vier is mijn limiet, vier en niet meer want dan ben ik van de wereld, en dan gebruik ik al eens lelijke worden'.
Maar Linda zei ooit hij mag al eens uit de toon vallen, dat is toegelaten. Waarom zou hij de enige man zijn op deze planeet die zich nooit eens kwaad zou mogen maken?
Hij wilt niet altijd weten wat de mensen over hem schrijven, en ook dat is menselijk. Iemand schreef ooit dat ‘Ebony and Ivory’ een dieptepunt was tijdens het optreden en zulke dingen raken hem dan.
'Ik schrapte het een tijdje van de setlist omdat ik telkens bleef denken, oh dit is een minder goed moment tijdens de show.'
Hij is en blijft menselijk en gevoelig, hij verliest nooit uit het oog dat hij groot groeide in een arbeidersgezin. Een afkomst die hem eerlijk, beleefd, eerbiedig en dankbaar leerde zijn.
En ooit zei hij: 'Ik heb ministers ontmoet, presidenten en leden van de Koninklijke familie maar ik heb nooit iemand ontmoet met meer wijsheid dan de gewone werkende mens uit Liverpool.
Hij is ook attent in zijn bedrijf voor zijn medewerkers. Hij zal nooit de verjaardag van een bediende vergeten, hij stopt zo af en toe aan de bloemenzaak om een boeketje voor zijn vrouw te kopen, hij ziet alles wat gebeurt achter de schermen en ziet ook als er iemand een knuf nodig heeft omdat hij/zij het moeilijk heeft, hij betaalde ook heel veel geld voor een privevlucht voor een ziek kind van een vriend dat behandeld moest worden in Great Ormond Street Hospital.
En kinderen houden van hem, het bewijs dat hij een groot hart heeft.
Ik herinner me nog dat we in Parijs waren, Paul moest een handtekeningensessie geven in de plaatselijke FNAC. De politiemensen konden de menigte niet in toom houden — het was Maccamania.
Aan de rechterkant stond een jonge moeder met een gehandicapt kind. 'He wacht eens even,' zei Macca, die alles altijd gezien heeft. Hij liet de moeder door zijn team tot bij hem brengen samen met haar kleine meid. 'Hallo, ' zie Paul, 'kom jij maar lekker bij me zitten tijdens de persconferentie. Ja mensen, volgende vraag?'
Dit kenmerkt deze man — hij heeft zo een groot hart!
En dat is wat hem zo speciaal maakt — dat ding dat liefde heet en waarover The Beatles zo vaak zongen.
Dit doet me denken aan iets wat een liedjesmaker ooit over hem zei —'door zijn liedjes heeft Paul McCartney zo veel vreugde gebracht bij zo veel mensen, veel meer dan wie ook op deze planeet'.
En dat is dus ook waarom men hem gekozen heeft, ook al is hij dan 70, om Engeland te vertegenwoordigen tijdens de grootste show in de geschiedenis van de natie — omdat mensen van over heel de wereld weten dat er niemand beter in Engeland te vinden is.
Gelukkige verjaardag, maatje — jij verdient dit, jij maakt ons zo trots!
(bron: mirror.co.uk)
(vert: janien nuijten - colans)
