Dengedeng dengedeng we treinen naar Brussel (Vorst Oost) om er te gaan kijken naar ‘RAIN’.
De organisatie had precies een beetje last van stresskriebeltjes want hier en daar liep het een beetje mis. De tickets ... niemand die wist wat ik bedoelde, niemand die de tickets vond. Tot er iemand van de verantwoordelijken bijkwam en ja hoor ... we kregen onze tickets. Die vriendelijke mijnheer stelde voor om even voor de show een vlugge ‘meet and greet’ met de groep te hebben, kon ik rustig fototjes nemen en enkele vraagjes afvuren ... maar toen we om 19.30 uur op de afgesproken plaats stonden, stonden we daar maar wat te koekeloeren. Afspraak misgelopen (heb er wel begrip voor hoor, het was immers een drukte van jewelste, duizenden mensen stroomden toe ... wel jammer! Dan maar naar binnen en onze plaatsen gezocht ...
In het programmaboekje lees ik : 'Ik denk vaak aan hoeveel geluk ik had om groot te kunnen groeien in de jaren zestig. Niet dat de jaren zestig zofantastisch waren. Hier in Amerika kregen we af te rekenen met de Vietnamoorlog, we leefden met angst om de nucleaire oorlogsvoering die vanuit Cuba op ons af kwam, onze geliefde president werd neergeschoten. Onze natie werd doormidden gedeeld, de ene helft vonde dat we oorlog moesten voeren om zo onze levenstandaard te kunnen behouden, en de andere helft vond dat oorlogje spelen niet langer kon, oorlog was gewoon zinloos en we moeten er alles aan doen om in de vrede te blijven geloven. Terwijl we een man naar de maan stuurden, hadden we plaatselijke figuurlijke brandjes te blussen door het rascisme dat (weer) opkwam. Als ik nu zo terug denk aan die jaren zestig, ben ik toch blij dat ik al op een wat oudere leeftijd gekomen ben. Heel veel van het positieve dat we toen meemaakten mogen deze vier jongens uit Liverpool op hun naam schrijven. Ze veranderden de muziek, ze veranderden de wereld ... voor altijd! Ik denk niet dat ze de intensie hadden om de wereld te veranderen, ze wilden enkel leuke muziek maken, en dat deden ze dan ook. ...' Mark Lewis (manager)
He wel plezant om te doen terwijl je zit te wachten tot ‘het’ gaat gebeuren ... op de videowalls verschijnt een Beatleskwisje ... Hoeveel linkshandigen waren er bij The Beatles? Wie was de manager? Wie was de eerste drummer? Wie van The Beatles stapte er als eerste in het huwelijksbootje? ... en ja hoor, bij het zien van de antwoorden kan ik terecht trots zijn, ik ben een Beatleskenner (lol).
Tien minuutjes later dan gepland weerklonken dan de eerste noten! Ohlala ... dit klinkt goed! Heel eerlijk, niet super maar gewoon goed. Een twee uur durende show met beelden van de Ed Sullivan show, het concert in het Shea stadion, de bontgekleurde psychedelische jaren, het album Abbey Road ... alles passeert in een flits voorbij.
Het geeft een immens goed samenhorigheidsgevoel als bij de eerste noten, je het voltallige publiek hoort meezingen. Veel gelijkgestemde zielen in de zaal dus! Het Beatlesrepertoire komt tot leven, handengeklap, voetengestamp, meezingen, meeswingen, en hier en daar enkele enthousiastelingen die zich op de dansvloer wagen.
‘RAIN’ brengt ook nummers die The Beatles nooit live brachten.
Ze beheersen elk nummer, ze proberen elk gebaar, elke nuance te benaderen om zo een prefecte, treffend gelijkende prestatie te brengen. Hier en daar lukt dit aardig, hier en daar moet ik toch de wenkbrauwen fronsen.
Beatlesmuziek is mijn spirit, mijn inspiratie en de muziek van The Beatles zijn mijn drugs ... dus ja het optreden sleurde me mee, elk liedje gaf me een warm gevoel ... maar echt laaiend enthousiast was ik niet. Misschien zat het optreden van Sir Paul van vorige week nog iets te veel in mijn hoofd, en had ik de prachtige performances van de gitaristen Brian en Rusty nog te veel in mijn oren zitten, stond die show nog te veel op mijn netvlies gebrand. Sir Paul en zijn bandleden geven elk nummer net dat extraatje om het ‘super’ te vinden ... Natuurlijk weet ik wel dat je dit optreden niet mag en kan vergelijken met dat van Sir Paul, maar als je jezelf de naam geeft ‘de beste ter wereld te zijn’ dan denk ik dat je als publiek toch hoge verwachtingen mag stellen! Of niet dan?
Ja hoor, ‘RAIN’ was goed, hier en daar zelfs heel goed maar met superlatieven kan ik niet komen aandraven. Ik heb genoten, ik heb meegezongen, ik heb in de handen geklapt ... het avondje uit deed me dus deugd en bracht The Beatles en hun muziek weer eens even tot leven.
Wij hoorden in de jaren zestig tot de gelukkigen die het allemaal ‘echt’ mee mochten maken, en nu kunnen we het allemaal nog eens herbeleven. Love, Peace, A little help from your friends ... meer heb je toch niet nodig he!
(Janien Nuijten-Colans)
