Chris O’Dell was geen vage bekende van rocklegendes als de Beatles, de Rolling Stones, Bob Dylan en Leon Russel; ze heeft voor hen gewerkt, ging met ze op tournee en had in sommige gevallen romantische betrekkingen met hen.
Sporen van haar aanwezigheid zijn terug te vinden in songs, platenhoezen, en het refrein van Hey Jude.
O’Dell, schrijfster van Miss O’Dell: My Hard Days and Long Nights with The Beatles, The Stones, Bob Dylan and the Women They Loved, geeft een openbare lezing over haar persoonlijke ervaringen met rockidolen uit de muziekindustrie en drugsverslaving in de Downtown campus van de Arizona State University, als onderdeel van een reeks voorjaarslezingen die worden georganiseerd door de School of Letters and Sciences en ASU Project Humanities.
'Ik was me er sterk van bewust dat ik me in een zeer unieke en waarschijnlijk benijdenswaardige positie bevond', aldus O’Dell. 'Ik keek toe hoe muziekgeschiedenis werd geschreven, maar ik realiseerde me niet dat al die jaren later mensen nog steeds hierin geïnteresseerd zouden zijn.'
Haar twintigjarige carrière in de muziekindustrie begon toen ze ergens in de twintig was en voor het platenlabel van de Beatles in Londen werkte. Ze zat in de studio toen ze Let It Be en Abbey Road aan het opnemen waren.
Op een avond terwijl ze toekeek hoe Paul McCartney Hey Jude opnam, kwam hij de trap opgerend om mensen te ronselen die het refrein moesten meezingen.
'We zaten met een paar mensen rond de microfoons en Paul gaf min of meer de maat aan', zegt O’Dell. 'In het begin deed ik net alsof ik meezong, want ik wilde niet degene zijn die vals zong. Maar na een tijdje was het zo leuk dat het onmogelijk was niet hardop mee te zingen.'
Alhoewel haar stem te horen is op Hey Jude, zijn er andere nummers die de gevoelens van artiesten over O’Dell verwoorden.
Leon Russell, een voormalige geliefde van O’Dell, schreef Butterfly and Pisces Apple Lady over haar, waarin hij zingt: ‘I know that I love her ‘cause she can brighten up a smoggy day’.
Haar goede vriend George Harrison had er genoeg van dat zij hem nooit in Los Angeles opzocht, en schreef het lied Miss O’Dell, waarin hij zingt: ‘Why don’t you call me, Miss O’Dell?’. Alhoewel de rest van het lied verder niks met haar te maken heeft, stelt O’Dell dat het wel een geweldige ringtone is.
Tijdens haar werk als tourmanager en personal assistant zag O’Dell deze rocklegendes in goede en slechte dagen. Aangezien haar eigen geschiedenis boordevol zit met verhalen over deze legendarische mensen, heeft O’Dell uiteindelijk besloten om die momenten vast te leggen in haar boek.
'Ik realiseerde me er door dat de geschiedenis van die gebeurtenissen waardevol waren', zegt ze.
Normaalgesproken is de aandacht bij optredens van O’Dell gericht op de verhalen uit het verleden, maar haar optreden bij ASU zal ook gericht zijn op de drugsverslaving die ze overwonnen heeft nadat ze de muziekindustrie verlaten had.
'Nu moeten studenten en leden van de samenleving meer dan ooit geïnformeerd worden over drugsmisbruik in de entertainmentindustrie', aldus Mirna Lattouf, die de reeks lezingen organiseert. 'Terwijl drugsmisbruik nog steeds wordt verheerlijkt, geeft Chris O’Dell ons een kijkje in de harde werkelijkheid achter de schermen.'
Drugsgebruik tierde welig in de muziekindustrie gedurende die jaren, en het was moeilijk een verslaafde te herkennen omdat iedereen om je heen hetzelfde deed, zegt O’Dell.
Het gebruik van lsd en het slikken van pillen was zo ingeburgerd in de muziekwereld dat O’Dell het ophalen van drugs voor de musici voor wie ze werkte als ‘onderdeel van haar takenpakket’ zag.
'Er zal veel aandacht worden besteed aan de overtuigingen en fabels dat drugsgebruik een belangrijk onderdeel is van het creatieve proces', zegt O’Dell, die tegenwoordig een verslavingsvoorlichter is in Tuscon en haar persoonlijke overwinning op drugsverslaving gebruikt om anderen te helpen. 'Misschien dat een paar mensen er aan overhouden dat het high-zijn niet per se de beste weg tot creativiteit vormt.'
Het onderkennen dat er een probleem is, kan echter het grootste probleem zijn.
'Toentertijd was het moeilijk om terug te kijken en te zeggen: ‘Dit is een probleem’, want als je op de achterbank van een limousine zit en iedereen rookt hasj en drinkt en neemt cocaïne, wat is het probleem?' zegt ze. 'We gaan naar een optreden. Elke avond luisteren we naar muziek. Hoe verschrikkelijk kan je leven zijn op dat moment? Het is lastig een probleem te onderkennen wanneer alles om je heen goed lijkt te zijn. De meesten van ons beseffen dat ze een probleem hebben wanneer de dingen misgaan.'
Dat moment kwam voor O’Dell toen ze haar dagelijkse verantwoordelijkheden kreeg toen ze moeder werd. Dat was haar moment van zich goed te gaan gedragen.
O’Dell kan nog steeds herinneringen ophalen aan de rock ‘n’ roll-dagen, maar het is haar eigen ervaringen met het overwinnen van haar drugsverslaving die andere verslaafden kan helpen.
(bron: ecollegetimes.com)
(Vert.: Liesbeth te Boekhorst)
