Mijn wereld van alledag stond gisteravond even stil (en ik denk dat samen met mij enkele duizenden andere muziekfans dit kunnen beamen).
Sir Paul McCartney en zijn band brachten een wervelende show. Een afgeladen vol sportpaleis genoot van begin tot einde!
Hoe het allemaal begon? De kaartenverkoop begon en wij geraakten niet aan kaarten. Jammer! Ik zocht het beatlesnieuws bijeen voor BNFL en kwam plots op een Israëlische site terecht waar ik een aankondiging zag dat je via JBL tickets kon winnen ... zou ik het wagen? Nu ja, toch maar proberen. De opdracht was ‘zeg ons waarom we jou de tickets zouden geven!’. Ik vroeg de tickets voor mijn man, die heeft het moeilijk nadat onze oudste dochter nog niet zo lang geleden besliste om uit het leven te stappen. Ze was 30. Mijn man kon het allemaal moeilijk plaatsen en zat barstensvol schuldgevoelens. Hij is een hele grote Beatlesfan en vooral van Paul McCartney en heel misschien kon Sir Paul voor een positieve injectie zorgen.
En dan was het 15 maart ... een mailtje van JBL, ik schreeuwde het uit, net zo hard als wanneer de rode duivels een goal maken (doen die dat nog wel eens?). En dan drong het tot me door ... het was wel een heel speciale prijs. We kregen een heuse VIP-behandeling ... een nachtje slapen in het Hilton, plaatsen vooraan, VIP-ontvangst vooraf en een afterparty. Best spannend ... zoiets hadden wij nog nooit meegemaakt!
28 maart ... de dag! Eerst even gaan inchecken in het hotel en dan richting sportpaleis. Toen we daar aankwamen liepen er al heel veel fans rond. De verschillende Beatles T-shirten vertelden een eigen verhaal ... alle Beatles kregen we te zien op de buik van vele hard-die fans. Gitaarakkoorden weerklonken en Beatlesliedjes werden enthousisast gezongen ... het was nog maar 5 uur, nog enkele uurtjes voor de sportpaleisdeuren zouden open gaan en toch stroomden de mensen aan. Jong, oud, man, vrouw, rastakapsels, dames op hoge hakken en met het haar netjes in de plooi, jonge kinderen bij papa aan de hand met ogen vol verwachting ... verschillende generaties vonden de weg naar de ex-beatle.
Dan maar even zoeken naar de VIP ingang ... en daar kregen we een warme, hartverwarmende ontvangst. Bas van JBL stelde ons op ons gemak. Ook met de andere prijswinnaars, twee Amsterdammers, muzikanten die ook een beetje overdonderd waren door het winnen, hadden we een prettig contact. We waren door het lot uitgekozen ...
Een overvloed van vegetarische hapjes werd ons aangeboden en drank à volonte!
En toen zochten we de weg naar onze stoelen. Een plekje op de twaalfde rij ... wow een zitje vlak voor het podium, zo dichtbij hadden we nog nooit bij Paul gezeten.
Eerst een filmpje met leuke nostalgische beelden verschenen op de videowall. Een opwarmertje terwijl de laatste laatkomers nog snel op zoek gingen naar hun zitplaatsje.
En dan ... daar was hij ... een staande ovatie van iedereen, een oorverdovend applaus en ohlala hij had nog geen noot gezongen, dit belooft een spetterend concert te worden met een enthousiase meute kijkers. En dan de eerste noten ... een kwieke zeventiger die als een jonge spring in ’t veld over het podium huppelt. Hij gaat vaak in interactie met het publiek, reageert op pancartes, en vertelt ons leuke weetjes. De ene song na de andere knalt de zaal in ... Wingsnummers,een nummer van Fireman, de ballad die hij schreef voor Nancy Shevell (My Valentine), een eerbetoon aan John (Here Today, A Day in the Life, Give Peace a Chance), dan eentje voor George (Something), en ja hoor Antwerpen houdt ook van Ringo (Yellow Submarine) en heel veel Beatlesnummers ... de liedjes geven kriebeltjes en worden nog in kleur gezet door de prachtige beelden die op de schermen achteraan op het podium verschenen (oude wagens, russiche dansers, prachtige natuurtaferelen, ... ).
Ik vond ‘Blackbird’ een wondermooi moment, het nummer dat hij schreef om de burgerrechten in Amerika in de kijker te plaatsen. Een nummer met een gouden randje errond!
Nog enkele rocking rocknummers ... En dan is het gedaan, maar neen het publiek wil meer, veel meer! En hij komt terug ... een eerste keer en ook een tweede keer. Dan dwarrelen de snippers met de kleuren van de belgische vlag over de hoofden van de vele muziekliefhebbers ... en dan is het echt gedaan. Tot de volgende keer! Tot de volgende keer?
Hij verraste ons met heel veel ‘vlaamse’ zinsneden die hij met enige moeite aflas van de autocue ...ik goa probieren een bietje vloams te sprieken - alles kits? Achter de rits? Wij gaan naar huis was zijn slotzin en een daverende ‘neen’ volgde ...
Sir Paul verdient veel lofbetuigingen maar heel veel lof moeten we toch ook toezwaaien aan de bandleden ... Rusty Anderson en Brian Ray , gitaristen, Paul ‘Wick’ Wickens, toetsenist en Abe Laboriel jr de drummer. Abe verraste ons met een vrolijk dansje ... wel leuk om eens op een andere manier een drummer in beeld te brengen.
En Paul hij blijft verwonderd toekijken naar alles wat op hem af komt. Voor mij straalt hij vaderlijke veiligheid uit, maar tevens de kinderlijke blijheid, hij blijft wat hij doet met liefde, heel veel liefde doen en dat merk je song na song. Hij brengt de beatlesnummers die in het collectieve geheugen staan van veel mensen die de sixties als tieners meemaakten met schwung. Ik voelde me even weer 16 ...
Vuurwerk ... letterlijk met ‘Live and Let Die’ ... de zaal schrok en barstte dan los ... Sir Paul zorgde voor figuurlijk vuurwerk 3 uur lang, een marathonconcert zonder pauze! Hoedje af voor Paul en voor iedereen die er aan meewerkte.
Samen zorgden zij voor een onvergetelijke, hartverwarmende avond. Vrolijk werd ik er van en ja hoor, de positieve injectie die we zo hard nodig hadden, kregen we!
Tot volgende keer?! Sir Paul we kijken er alvast naar uit!
(Janien Nuijten-Colans)
