Een kleine 19 jaar geleden (09-10-1993) was ik als 6 jarig jongetje getuige van een concert van Paul McCartney in Ahoy- Rotterdam.
De filmbeelden op het grote doek, de knallen van Live And Let Die, de toen voor mij al herkenbare Beatles nummers, het mooie geluid en de sympathieke legende Paul McCartney deden mij gisteravond 24 maart herinneringen ophalen naar die 19 jaar geleden.
Ik ben ondertussen 25 en Paul bijna 70 en toch kreeg hij het gisteravond weer voor mekaar om mij drie uur lang te boeien met een afwisselende show en als je Paul ziet optreden zoals gisteravond zou je bijna denken dat je over 19 jaar weer bij een concert van hem zal staan met evenveel plezier. Het viel op dat hij ongekend veel energie heeft en met heel veel gevoel een show aan het publiek gaf. Een compliment valt hier ook zeker te geven aan de ijzersterke bandformatie die Paul om zich heen heeft verzameld waarvan alleen Wickens (Wix) er in 1993 ook bij was.
De show begon met een dj-set die nummers van de Beatles in een behoorlijk nieuw jasje had gestoken, sommige nummers kwamen er als Drum & Bass versie en in begin van de set bevatte voornamelijk nummers van John Lennon.
Na een film van circa 20 minuten waarin een groot deel van Paul zijn grote geschiedenis werd getoond kwam hij op en begon hij net als in de Gelredome in 2003 met Hello Goodbye. Ik stond zelf schuin voor het podium in de Arena en zag en merkte dat het publiek door de herkenning direct in vuur en vlam stond.
Zoals Paul vaker deed begroette hij het publiek in het Nederlands ; 'Goedenavond Rotterdam en Alles Kits' werden lachend ontvangen door de fans.
Oude Beatles-klassiekers zoals All my Loving and Paperback Writer, maar ook The Night Before van het album Help, waarvan Paul aangaf het nummer in Nederland nog niet eerder gespeeld te hebben. Emotionele woorden en tevens een zichtbare geraakte Paul waarin hij bij het nummer Here Today aan John Lennon terugdenkt en bij het nummer Something aan George Harrisson.
Back in the USSR beviel mij qua ruige klanken erg, maar ook een piano-nummer zoals Maybe I'm Amazed was het luisteren waard.
Meezingers doen in het in Nederland vaak goed en zo scoorde Paul goed met Mrs Vanderbilt en Ob la-di Ob la da en gaven de fans Paul een voorzetje om Yellow Submarine even ten gehore te brengen en daar ging hij vrolijk in mee. De knal van 1993 van Live at let Die werd herhaald in tienvoud naar mijn idee; of de medewerkers van Ahoy het ook een mooie vuurwerkshow vonden leek te betwijfelen want na het nummer stond de zaal blauw van de damp.
Na twee en een half uur verliet Paul kort het podium terwijl de zaal nog vrolijk verder ging met het einde van Hey Jude. Hij keerde terug met de vlag van Nederland om nog wat krakers te spelen zoals Get Back en in de tweede toegift het pittige Helter Skelter met daarna een schitterende medley die ook de cd Abbey Road van The Beatles doet afsluiten. Met op de video schermen een sfeervolle zonsondergang werd geëindigd met The End.
Na drie uur show verliet Paul het podium en als ik nu terugdenk aan de energieke man die mij gisteravond zo vermaakt heeft, hoop ik stiekem op nog een vervolgtour de komende jaren waarin hij Nederland weer met een bezoek vereert.
25 maart 2012
Thomas van der Es
(Foto´s: Ed van der Es)
