Paul McCartney verlaat de gitaar en brengt een hulde aan de muziek uit zijn jeugd. John Lennon deed Paul McCartney's hang naar concertzaal muziek minzaam af als "leuke volkse liedjes voor de oudjes".
Maar de aanpak van de Beatles maakte zich zowel schuldig richting Tin Pan Alley's 'klankgilde' als naar de zuivere Rock en ook de experimentele kant, lessen in klassieke muziekstructuren had de generatie van hun ouders ze met de paplepel ingegeven.
Voor zijn 35e uitgave na de Beatles periode (inclusief Wings, de klassieken, filmmuziek en elektronisch werk ), brengt McCartney een hommage aan de nummers die hij zijn vader vroeger hoorde spelen op de familie piano. Het heeft de sfeer van warme gezellige heimwee, versierd met de kwaliteit van magie en emotie die we zo kennen van McCarney's eigen werk. Hij is gek op deze muziek en dat hoor je.
De ogenschijnlijke gewaagde titel is stiekem uit het openingsnummer gelicht, de Fats Waller klassieker "I'm Going To Sit Right Down and Write Myself a Letter", rolde eruit als een losse, lichte Jazz vlucht met een kabbelende piano solo van Diana Krall.
Zichzelf omringd met een Band van Jazz sterspelers kiest de multi-instrumentalist voor het eerst in zijn carrière alleen voor de vocale rol.
Wij denken bij McCartney bijna nooit aan een zanger omdat hij duidelijk veel meer dan dat is. Met het oog op de interpretaties hoor je de leeftijd in zijn stem, die wordt wat dunner in de hoge registers maar hij vertolkt ze met tederheid en nuance: ingetogen, akoestisch gekruide arrangementen geven hem de ruimte om met zachte precisie te zingen. De lagere toon van Irving Berlin's "Always" past hem en hij brengt deze toegewijd naar een lang verwachtte liefde met de overtuiging van een bedwelmde en verblindde oude losbol. Als hij verzucht " my heart is forever yearning", in "When Shadows Fall" is het onmogelijk om hem niet te geloven.
Ondanks alle speelsheid in nummers zoals het zacht swingende "Its Only A Paper Moon", verbuigt McCartney het niet tot een schalkse nabootsing.
Het grootste compliment wat je McCartney's twee eigen nummers kunt maken is dat het onmogelijk is om ze eruit te pikken als eigentijds tussen de oude covers.
"Only Our Hearts" is misschien wat gewoontjes op het handelsmerk van Stevie Wonder's harmonica solo na, maar "My Valentine" klinkt als een klassieker, met een heerlijke aflopende cadans en perfect hellend romantisch sentiment, verguld met een lichte akoestische solo van Eric Clapton.
Anders dan Rod Stewart en andere pop idolen op leeftijd die zichzelf hebben omgeschoold tot retro crooners, voelt McCartney zich niet geroepen om een nieuwe carrière op te bouwen met het zingen van oude covers en de CD is daar een bewijs van.
Het klinkt als een romantisch cadeau aan zijn nieuwe vrouw en een gevoelige groet naar zijn eigen jeugd, een klein juweel van een groots talent. Ik denk dat de 'oudjes' niet de enigen zijn die het zullen koesteren.
LUISTER DE HELE CD — LIVE STREAM.
(Bron: telegraph.co.uk)
(Vert.: Trix van Trigt)
