Hij is, op de Queen na, waarschijnlijk de beroemdste Brit op de planeet. Zijn jongensachtig gezicht, zijn donkere lokken, zwart pak met bijpassende schoenen, dat is allemaal even iconisch als zijn muziek.
Hij is de meest succesvolle musicus en componist in de popgeschiedenis, schilder, dichter, een van de rijkste inwoners van het land en kan wel worden betiteld als een nationaal kroonjuweel. Sir Paul McCartney wordt dit jaar 70. Hij viert ook meteen de 50e verjaardag van de eerste Beatles-single Love Me Do en is volgens berichten de hoofdster bij zowel het diamanten jubileum van de Queen als de Olympische Spelen in Londen deze zomer.
Volgende maand komt zijn 24e album uit sinds zijn afscheid van de Beatles. Het heet Kisses On The Bottom en bevat 12 covers van liedjes uit zijn jeugd in Liverpool, waaronder Bye Bye Blackbird en Paper Moon. Er zijn ook twee nieuwe nummers, een daarvan is Only Our Hearts, een duet met de legendarische Stevie Wonder. Het is de eerste keer sinds ze dertig jaar geleden de hit Ebony And Ivory opnamen dat beiden weer samenwerken. ‘Het is een beetje afwijkend’, zegt McCartney, ‘maar Stevie is zo’n genie’. Hij vertelt erbij dat het album met nummers uit de jaren ’30 en ’40 een plaat is die hij altijd had willen maken met John Lennon. ‘Dit waren de liedjes die ons inspireerden bij het schrijven van nieuwe nummers. Maar we kwamen er nooit aan toe omdat we het altijd druk met onze eigen albums hadden. En na de Beatles was er altijd wel iemand die me net voor was. Omdat ik geen meelifter wilde lijken schoof ik het dan maar weer op. Maar nu heb ik al dat soort overwegingen opzij gezet en het gewoon gedaan.’
De toelichting lijkt zijn herwonnen zelfvertrouwen te onderschrijven, al klinkt dat vreemd voor iemand die al een halve eeuw zo’n succesvol popidool is. Sinds zijn derde huwelijk — hij gaf afgelopen oktober het jawoord aan de Amerikaanse erfgename Nancy Shevell — doet hij weer denken aan de Beatle die in de sixties op het hoogste wereldpodium stond. Toen de Beatles de toppen van hun roem hadden bereikt, kon niemand tippen aan John Lennon en Paul McCartney. Zij waren de componisten en leiders. Je was of een John-fan of een Paul-fan. De beide andere Beatles stonden op het tweede plan. Paul was de droom van elk meisje en wekte de jalousie van alle jongens. Hij had geen gelijke… behalve John dan.
Na de breuk werd het hommeles tussen beiden. John Lennon werd een rock god, de held van de anti-Vietnam beweging en de lieveling van het trendy establishment, dat McCartney afdeed als een smartlappenschrijver. In How Do You Sleep? Viel Lennon hem ook aan: ‘The only thing you did was yesterday; and since you gone you're just another day’. Een referentie aan Paul’s classic Yesterday en aan zijn eerste solo-single Another Day.
Lennon had het gevoel dat het beste werk van McCartney achter hem lag.
Ondanks het succes van Wings, de nieuwste band van McCartney —de groep had 12 nummers in de top 10 — begon hij als ster minder te schitteren. Sommige van zijn nummers waren niet echt hoogtepunten en de Beatlesfans keurden het ook niet goed dat zijn Amerikaanse echtgenote Linda deel uitmaakte van de nieuwe groep.
Er zijn satirische verwijzingen naar Wings die vergeleken worden met The Beatles.
De komische creatie Alan Partridge van Steve Coogan is een grote bewonderaar van Wings en beschrijft ze als de band die The Beatles had kunnen zijn.
Door de dood van John Lennon in 1980 werd de auteur van Imagine en andere klassieke soloalbums het grootste icoon van de geschiedenis van de popmuziek en verdween McCartney een beetje in zijn schaduw.
Plotseling werd het werk van Lennon dat alom gevierd. En de gebrilde, rebelse, vredelievende Lennon werd plots beschouwd als het genie achter The Beatles. McCartney, was nog steeds een begrip, maar werd eerder beschouwd als meeloper.
En toen vier maanden na de dood van Lennon, Wings als groep ontbonden werd, bleef Paul een beetje verloren achter. Hij deed geen live concerten meer, hij was zenuwachtig en dacht dat hij de volgende zou zijn die vermoord zou worden. Het meeste van zijn tijd bracht hij door met samen te werken met andere kunstenaars.
Het was tijdens het Live Aid concert, toen hij Let It Be bracht, geruggensteund door Bob Geldof, Pete Townshend en David Bowie, dat hij de plaats aan het firmament, waar hij recht op had, terug nam.
En dit succes trok hij drie jaar later door met een wereldtournee, waarin hij veel van zijn oude Beatlesnummers bracht.
In de jaren 90 leek hij weer van het toneel te zijn verdwenen, hoewel hij in 1997 nog tot ridder werd geslagen voor zijn bijdrage aan de muziek. Hij bracht het grootste deel van dat decennium door met het maken, het componeren van klassieke muziek.
Hij werkte nauw samen met The Royal Liverpool Philharmonic Orchestra en het koor van de Liverpool Cathedral, en hij werkte ook samen met operazangers als Dame Kiri Te Kanawa.
Het was het goede doel dat hem weer in de schijnwerpers bracht toen hij een leidende rol speelde in het organiseren van het Concert For New York City, een concert ter nagedachtenis van de terreuraanslagen van 11 september op het World Trade Center.
Sindsdien trad hij regelmatig op, zo onder andere op een concert ter nagedachtenis aan de eerste verjaardag van het overlijden van George Harrison en op het grootste sportevenement in Amerika, de Superbowl.
Hij kreeg nu de erkenning die hij verdiende als een van de grootste Engelse muzikanten en in een recente poll van de BBC werd hij de grootste componist van het millennium genoemd.
Maar hij moet ook afrekenen met de slechte publiciteit dat zijn rampzalige huwelijk met model en activiste Heather Mills hem bezorgde. Hij huwde met haar in 2002, vier jaar na de dood van zijn enige echte liefde Linda. Maar in 2006 eindigde het huwelijk in een publieke, bittere (v)echtscheiding en dit kostte hem een fortuin.
Zijn nieuwste album is het eerste dat hij maakt sinds zijn huwelijk met Nancy.
En het feit dat hij verwijst naar hoe hij en John Lennon dit samen hadden kunnen maken, toont aan dat hij werkelijk met een nieuw leven begonnen is.
Hij is grootvader van zes kleinkinderen, zijn kinderen betekenen heel veel voor hem en in 2010 ontving hij de Gershwin prijs voor het populaire lied uit handen van President Barack Obama.
Sinds 50 jaar vertegenwoordigt Paul McCartney de hoop en de aspiraties van de vele mensen die geboren werden tijdens het babyboomtijdperk. Caitlin Moran, schrijfster, schreef onlangs: 'We aanschouwen McCartney met het ontzag, het respect en het vertrouwen van een kind.'
En het is zeker, de ex-beatle was nog nooit zo populair —of zo in vrede met zichzelf!
(Bron: express.co.uk)
(Vert.: Frank Kremer, Janien Nuijten-Colans)
