Om de beste producer te vinden voor zijn 17e solo-elpee, 'Ringo 2012', hoefde hij alleen maar in de spiegel te kijken, zegt hij.
Jammer genoeg is wat je in de spiegel ziet niet altijd de juiste weergave, en Starr had misschien beter op zoek kunnen gaan naar iemand die deze uitgave wat interessanter had kunnen maken.
'Ringo 2012' is deels overpeinzingen, deels oude kost. Het onderwerp, voornamelijk door anderen gecomponeerd, betreft Starrs warme herinneringen aan voorbije dagen, met hier en daar een make-love-not-war-gedachte als extraatje. Wanneer je Starrs droge vocalen hoort, hoor je dat de meeste nummers de glans missen waarmee dit album net wat beter was geweest.
'Ringo 2012' is blues, rock&roll en een beetje honky-tonk. De melodieën zijn niet slecht. Ze zijn alleen afgezaagd. Vanaf het eerste nummer, 'Anthem', tot de laatste knaller, 'Slow Down', is er niets dat erop duidt dat Starr buiten het bekende pad treedt. 'Wings' is een leuk nummer, maar dat heeft hij jaren geleden ook al op zijn zesde album uitgebracht.
Op sommige momenten is de zang prima, zoals bij 'Rock Island Line'. Dit bluesachtige nummer kwam onder de aandacht van Starr door Lead Belly en de zogenaamde skifflebands uit Liverpool, waar Starr is begonnen in de Eddie Clayton Skiffle Group.
Het nummer krijgt een opkikker door bluesgitaar-virtuoos Kenny Wayne Shepard, die sensationeel is.
Op 'In Liverpool' laat Starr ons iets van zijn leven in zijn geboortestad zien, wanneer hij naar de Iron Door Club loopt om op te treden met Rory Storm. Zijn stem wordt warmer wanneer hij herinneringen ophaalt aan zijn dagen voor de Beatles. Om eerlijk te zijn, er staat weinig op het album dat aan de adembenemende Fab Four-tijd doet denken. Het lijkt erop dat Starr een vroegere tijd in zijn carrière meer waardeert, en hier blijkt dat overduidelijk.
Ringo Starrs video 'Never Without You'
{qtube vid:=Zr2w1CAt_U0 ap:=0}
(Bron: dailyherald.com)
(Vert.: Liesbeth te Boekhorst)
