Het jaar 2012, wat betekent dat precies voor jou? Voor liefhebbers van tijd, kalenders en data betekent 2012 een schrikkeljaar! Dat klopt, dit wordt geen doodgewoon 365 dagen feest. In plaats daarvan krijgen we een extra dag die normaal niet bestaat! Kom maar op 29 februari!
En dit jaar zullen onbehouwen Engelse voetbalfans zich op kunnen maken voor de vliegreis naar Polen en Oekraïne om getuige te zijn van hoe de jongens gaan verliezen tijdens het EK 2012.
Maar het massale wereldevenement waar we allemaal hartgrondig verveeld van raken is de Olympische Spelen van 2012. Net zoals bij een sportdag van school, maar dan op een grotere schaal, kunnen miljoenen mensen van over de hele wereld zien hoe Londen er een potje van zal maken. Dit met de hulp van een zingende, dansende, gerimpelde Paul McCartney.
Laatst wilde de minister-president van de UK David Cameron meer steun zien van de televisieomroepen zodat de Britse filmindustrie rooskleurig kan opbloeien zoals een bos bloemen naast het graf van een kankerslachtoffer. We hebben allemaal de suggesties van de minister-president smalend uitgelachen, maar we zouden toch willen dat dezelfde gedachtegang bij de Olympische Spelen zou worden toepast.
Wij Britten houden wel van een goed stuk nostalgie. Het is eerlijk gezegd onbegrijpelijk dat een of ander modieus bedrijf nog geen manier heeft gevonden om de dierbare herinneringen die je hebt, uit je hersens te zuigen en dit te verbouwen naar een soort walgelijk glinsterend cupcakeje. Stel je eens voor dat wanneer je je eens verdrietig of eenzaam voelt; je dan een heerlijk plakje nostalgie naar binnen kan schrokken om dat blije gevoel weer in je buikje te krijgen.
We zijn duidelijk geobsedeerd door het verleden omdat de UK niks heeft om naar uit te zien. We hebben onze piek al gehad. Van het winnen van de Wereldbeker in 1966 of de herinnering aan de tijd waarin een van onze prinsessen in een tunnel in Parijs tot puree geplet werd, je kan er prat op gaan dat geen sensatieblaadje de kans voorbij laat gaan die gebeurtenissen te noemen. In de muziekwereld is Paul McCartney iemand waar we, naar verluidt, geen genoeg van kunnen krijgen. Voor iemand die in een band speelde, vernoemd naar zijn favoriete type insect, die niet eens zo goed waren als de Beach Boys, is hij verbazingwekkend populair en, ten tijde van schrijven, nog niet voor zijn eigen bestwil in een tehuis gestopt.
Groot-Brittannië is een natie die te bang is om zelfs maar over de grenzen van het bekende terrein te kijken, ongeveer als de gemiddelde vakantieganger die erop staat friet bij zijn kip curry te nemen, in plaats van rijst. Als je eenmaal een gewoonte ontwikkeld hebt, is die moeilijk te breken. Ga maar na, we hebben Paul McCartney in 2002 ook naar voren gerold tijdens het gouden jubileum van de koningin. Hoewel we aannemen dat ze Freddy Mercury genomen hadden als hij niet aan AIDS overleden was.
Toen McCartney het over een mogelijke Olympische betrokkenheid had, zei hij: 'Ik zie die man omdat er iets is wat ze willen dat ik doe. Ik doe misschien iets tijdens de Olympische Spelen. Ik zie het wel.'
(Bron: hecklerspray.com)
(Vert.: Frances Vermeulen)
