Ik was blij verrast toen ik hoorde dat Julian Lennon na lange tijd weer de studio ingedoken was.
Ik vond hem altijd al een fijne vent en ik heb bijna al zijn eerdere werk in huis. Volgens berichten was hij gestopt met muziek maken omdat hij nare ervaringen had met de zakelijke aspecten van muziek maken.
Ik herinner me de eerste keer dat ik een nummer van Julian Lennon hoorde. Dat was in 1984. Ik deed de koptelefoon op, sloot mijn ogen en had het gevoel dat zijn vader John weer terug op aarde gekeerd was. Of dit mijn interesse in Julians muziek vergroot heeft? Uiteraard, maar buiten dat maakt hij ook gewoon erg goede muziek.
De nieuwe nummers bevatten minder vocale gelijkenis tussen Julian en John. Toch zal elke fan met wat Beatleskennis gemakkelijk Johns invloed herkennen, evenals die van Paul McCartney en George Harrison.
De titelsong is het openingsnummer van de CD, met daarin de verklaring dat de wereldhard is, maar dat mensen kunnen veranderen en het een betere plek kunnen maken. Zoals veel andere nummers op deze CD is dit een langzaam liedje, dat opent met alleen piano en daarna zang. Tijdens de refreinen wordt het nummer gevuld met strijkers en zelfs een synthesizer. Een fijn openingsnummer.
'Lookin 4 Luv' is meer mid-tempo, opent weer met alleen piano en breidt uit in het refrein. De tekst beschrijft de zoektocht naar liefde en gevoelens over liefde. Het middenstuk is briljant met prachtige harmonieën. De laatste stukken van het liedje omvatten iets wat klinkt als een achterwaarts gespeelde gitaarsolo (invloed van 'I'm Only Sleeping' van the Beatles?) en herhaalt de titel van het nummer meerdere malen (weer een Beatles-invloed?)
'Hold On' opent zacht met strijkers die leiden naar een pianosolo, waarna lichte percussie is toegevoegd. Het nummer verhaalt over liefde en het proberen te overtuigen van een ex-geliefde om terug te keren, en het helen van een gebroken hart.
'Touch the Sky' opent ook met strijkers, en vertelt over het verleden achter je laten en jezelf uit een negatieve spiraal zien te trekken. Het refrein verheft het nummer weer. Er is een gitaardeel wat Harrison-achtig is, evenals verscheidene geluidseffecten. Tekstueel gezien is dit een van de beste liedjes van deze release en waarschijnlijk mijn persoonlijke favoriet.
'Just for You' bespreekt de beproevingen in de liefde en verwarring. Er zijn meer tempowisselingen in dit nummer dan in de andere liedjes.
'Always' schijnt een liedje voor John te zijn, voor als hij nog zou leven. Het gaat over de ellende van oorlog, hebzucht en angst, er is de hoop op een oplossing, maar er gebeurt niets. 'The universe will cry until we get it right'.
Er is ook een sneer naar religie ('Imagine'?) en politiek. Muzikaal gezien is het nummer eenvoudig en kalm qua tempo.
'Disconnected' klinkt weer als George Harrison, wellicht uit het Sgt. Pepper tijdperk van de Beatles. De tekst doet ook denken aan Harrison, en richt zich op hoe te leven en wat het leven je kan geven. Er is een verlengd einde, en het nummer nadert 'Hey Jude' in lengte, met een tijd van 6:45.
'Never let you go' zou je kunnen doen denken aan George, John en Paul. De rustige opening wordt geleid door een sitar, Ã la George. De tekst verwijst naar 'All You Need is Love' van de Beatles en 'Venus and Mars' van Paul. De zang wordt ondersteund door piano- en gitaarspel van losse noten. Er wordt ook gebruik gemaakt van een echo en het geluidseffect van zingen door een megafoon.
'Guess It Was For Me' is een nummer wat persoonlijke groei aangeeft; niet meer de wereld de schuld geven voor de wereldproblematiek. Misschien is dit Julian’s manier van zijn eigen verhaal vertellen. Het nummer heeft een middelmatig tempo, en een sterke, maar korte, gitaarsolo.
Het langzame nummer 'Don’t Wake Me Up' begint met alleen een piano en wat drumvegen, maar die worden later bijgestaan door een gitaar en drums. Ik vind het een opgewektere versie van 'I’m Only Sleeping'. De tekst richt zich ook op een mooie droom van een bijzondere liefde, en het niet onder ogen willen komen van de realiteit van het verlies van die liefde.
Ik beschouw het finalenummer 'Beautiful' als een liefdevol eerbetoon van Julian aan zijn vader. De verkrampte ballade wordt voornamelijk geleid door een piano, en zwelt aan in het refrein. Julian lijkt zich naar zijn vader in de hemel te richten, en hem te vertellen dat de liefde en levenslust die hij op aarde vertoonde door zal blijven leven in de toekomst. Ik kan me gemakkelijk voorstellen hoe John dit lied gemaakt en gezongen zou hebben.
In de hoofdgroep voor de nummers zat naast Julian ook Grant Ransom (tevens medeproducent van Julian) en Peter Vetesse op de gitaar, bas, drum en keyboard, met Vetesse ook in het achtergrondkoor. Ook Matt Backer deed mee, op de gitaar en sitar, Gregory Darling op de piano en het keyboard, Vanessa Freebairn-Smith op de cello, Guy Pratt op de bas, Mark ‘Tuffy’ Evans op de gitaar, en Tim Ellis in het achtergrondkoor. Guy Chambers bespeelde de gitaar en bas op 'Never Let You Go', Justin Clayton op de gitaar en bas op 'Beautiful', en een bijna compleet andere band speelde op 'Always'. De eer van het schrijven van de nummers is verspreid vooral onder Julian, Vetesse en Darling, met aanvullende bijdragen van anderen binnen en buiten de muzikanten.
Deze verzameling is ongeschikt voor mensen die een cd vol rockmuziek zoeken. Maar er staan sterkte teksten op en het is een genot om er alleen, met een koptelefoon op, naar te luisteren en je erdoor te laten inspireren. Het is geweldig om Julian terug te hebben, en helemaal met nieuwe muziek.
(Bron: bloggersnews.net/John Cherry)
(Vert.: Ruby Van Den Bergh, Frances Vermeulen)
