De publiciteit voor deze film gaf kijkers het idee dat ze een persoonlijk antwoord van Sir Paul McCartney konden verwachten na de tragedie van 11 september.
We verwachtten te zien waarom hij besloot mee te doen aan een benefietconcert in New York, dat plaatsvond in Madison Square Garden op 20 oktober 2001. Er is veel te doen geweest over het feit dat hij in New York was op het moment dat de Twin Towers instortten en dat dit hem heeft geïnspireerd tot zijn lied 'Freedom'.
Maar over het algemeen gaat de documentaire vooral over een muzikant die toevallig op die plek was en bereid is om een paar nummers te spelen voor de brandweermannen. De rest gaat over McCartney die gevolgd wordt door een filmploeg om zo een paar dagen van het leven van een voormalig Beatle vast te leggen, die praat met iedereen die toevallig voorbij komt.
Ik denk dat de reden voor deze film, die geregisseerd is door Albert Maysles en Bradley Kaplan, McCartney's betrokkenheid bij de organisatie van het concert is geweest. Maar als we afgaan op wat we zien, dan was de rol van McCartney vooral een van de optredende artiesten en had hij weinig van doen met de organisatie. Het resultaat is dat we het eerste uur van de film McCartney zien die met vreemden praat, McCartney die met medemuzikanten en vrienden praat en McCartney die op de radio praat met Dan Rather en Howard Stern over allerlei dingen die niets te maken hebben met 11 september. Nee, hij heeft geen Beatles laarzen in zijn kast en hij beantwoordt geen vragen over nachten met zwarte vrouwen. in plaats daarvan promoot hij een album en een band die snel proberen om een korte set voor het concert samen te stellen. Uiteindelijk zien we dus vooral McCartney die laat zien wat hij in het openbaar doet als de camera aanstaat.
Voor Beatles liefhebbers zijn er kleine juweeltjes. Bijvoorbeeld de schrijnende laatste momenten als McCartney aan de brandweerlieden vertelt dat het zien van hun werk hem hielp om zijn vaders werk tijdens de Tweede Wereldoorlog te begrijpen. We horen Bill Clinton toegeven hoe vreemd het is dat al zijn rockidolen van dezelfde leeftijd als hij zijn. McCartney prijst Ringo's zoon Zak, die samen met The Who optreedt. Sir Paul en James Taylor vertellen opnieuw hoe 'Jimmy' een Apple artiest werd. Nadat hij in het Beatlesverleden dook met Rather is het duidelijk dat McCartney een doorgewinterde veteraan is wat betreft de media. Het droevigste, en onbedoeld ironisch, is dat McCartney dacht dat 'Freedom' een nieuwe lofzang zou worden en dat het uitbrengen ervan de grootse muzikale finale van dit project zou worden. Het nummer is, net als de film, met goede bedoelingen gemaakt. De kijker zal moeten beslissen of deze bedoelingen 90 minuten inclusief verzendkosten waard zijn.
Het moet gezegd worden dat er maar weinig van het concert te zien, maar natuurlijk is dat verkrijgbaar op een aparte dvd-set. Eigenlijk zou deze documentaire een bonusdvd moeten zijn bij de concert-dvd's, want deze film op zichzelf zul je niet meerdere malen bekijken. Er is weinig geschiedenis geschreven; de liefde uit de titel was vooral voor McCartney zelf.
(Bron: blogcritics.org)
(Vert.: Ellen Clement)
