John Lennon's tragische dood was in december 1980 toen een schutter hem neerschoot in New York City buiten zijn appartement in het Dakota gebouw. Maar op een creatieve manier 'overleed' John Lennon lang voor zijn lichaam stierf.
Veertig jaar geleden, tijdens de herfst van 1971, was het nummer 1 album aan beide zijden van de Atlantische Oceaan - en vele andere delen van de wereld - 'Imagine' van John Lennon.
Het album, met het prachtige titelnummer was een onvervalst commercieel en artistiek succes en leek een nieuw tijdperk te betekenen voor de ex-Beatle, die net was verhuisd naar de Verenigde Staten.
Lennon's vorige album, 'John Lennon Plastic Ono Band', uitgebracht in december 1970, werd alom geprezen door critici, maar kwam commercieel gezien niet van de grond, vanwege het rauwe geluid en de grimmige teksten.
Maar met 'Imagine', dat was gevuld met melodieën, rijke orkestratie en complexe arrangementen, leek Lennon weer terug op zijn Beatlesniveau te zijn - briljante liedjes met poetische beelden en met de commerciële karakteristieken waar de onverzoenlijke popmarkt om vroeg.
Het album leek Lennon ook te 'verdedigen' en gaf hem de positieve publiciteit die hij zo hard nodig had na drie jaar bijna constante negatieve media-aandacht vanwege zijn verschillende bizarre en onplezierige acties - zoals zijn relatie met Yoko Ono, breed uitgemeten in de pers, de bittere manier waarop The Beatles uit elkaar gingen, de 'Bed-ins' voor de vrede en de wereldwijd verafschuwde 'experimentele' avant-garde albums.
Maar met 'Imagine' kwam de liefde van het publiek voor Lennon weer terug en was er weer hoop dat hij zulke goede muziek zou blijven maken. Zelfs zijn voormalig 'partner' Paul McCartney, met wie hij openlijk bleef bekvechten de laatste twee jaar, prijsde het 'Imagine' album.
Maar helaas, 'Imagine' leek een soort creatieve 'vrijbrief' te zijn voor Lennon in plaats van een voorbode voor betere tijden. Na het uitbrengen van 'Imagine' produceerde Lennon (die zich inmiddels voorgoed in New York had gevestigd) een serie albums die matig waren ('Walls and Bridges') tot gewoon afschuwelijk ('Sometime in New York City').
Hij had zijn talent en muze verloren. Lennon trok zich in 1975 terug uit de muziekbusiness, volgens eigen zeggen om ‘huisman’ te worden. Vijf jaar later ontwaakte hij natuurlijk uit zijn winterslaap en kwam met het album ‘Double Fantasy’ — een weinig opwindende maar onderhoudende plaat, die waarschijnlijk eerder goed verkocht vanwege zijn tragische dood een aantal maanden later dan om de muzikale kwaliteit.
‘Imagine’ zou best nog een magisch sausje kunnen hebben, minstens twee nummers ervan — ‘Jealous guy’ en ‘Oh my love’ — waren feitelijk eind jaren ’60 geschreven, toen Lennon nog Beatle was (een periode waarin hij om zo te zeggen muzikaal bijna niks verkeerd kon doen). Maar er is wel enige controverse rond dit album. Hoewel het bij McCartney in de smaak viel, was een van de songs een bittere tirade tegen hem. Lennon verklaarde later in een interview over ‘How do you sleep?’: ‘Ik heb mijn wrok tegen Paul gebruikt voor een lied, niet voor een langdurige en felle vete. Ik bezing daarin mijn afscheid van Paul en de Beatles, maar het is niet zo dat ik dit soort gedachten voortdurend in mijn hoofd heb.’
In het album was ook nog een kaart bijgevoegd, waarop Lennon een varken vasthield (een verwijzing naar een recente plaat van McCartney waarop Paul met een schaap stond afgebeeld). Opmerkelijk was dat George Harrison gitaar speelde op een aantal songs, inclusief het eerder genoemde anti-McCartney nummer. En tot slot was ‘Imagine’ ook nog eens geproduceerd door niemand minder dan Phil Spector, de man die Paul verantwoordelijk hield voor het ruïneren van ‘Let it be’ het jaar daarvoor.
Rockmusici kunnen hun instrumenten eindeloos blijven bespelen, maar het vermogen om tijdloze muziek te componeren is aan verandering onderhevig.
Van 1962 tot 1971, een sterke periode van tien jaar, schreef Lennon honderden songs, waaronder tientallen klassiekers. Zoals een atleet zijn krachten verliest, boet ook zo’n talent in. Het wordt bijna onmogelijk om opnieuw te verrassen met iets heel origineels en vernieuwends (en jezelf niet te herhalen). Dat is waarom ik vind dat John Lennon in 1971 ‘stierf’ - Paul McCartney zou zijn creatieve ‘graf’ twee of drie jaar later vinden.
(Bron: uk.ibtimes.com)
(Vert.: Ellen Clement en Frank Kremer)
