John Lennon en Ringo Starr kijken toe hoe Paul McCartney de 'moves' laat zien aan Ed Sullivan, 1964.
Het is zeker een rare wereld als zelfs Paul McCartney niet het respect krijgt dat hij verdient. Ja, hij is de helft van het beste songwritingteam dat ooit bestond. En ja, zijn bandje The Beatles heeft het gezicht van popmuziek veranderd toen ze de bestverkopende en meest geliefde act werden sinds de uitvinding van de fonograaf. Oh, en hij heeft zo'n beetje elke prijs gewonnen die een mens kan winnen. Kort gezegd: hij heeft het allemaal gedaan.
Maar zijn handige basspel dan? Wie praat daarover? Eerlijk gezegd doen veel mensen dat - en dat al bijna 50 jaar lang, sinds The Beatles een ongekende culturele kracht werden. Het is bij Paul McCartney gewoon makkelijk om het belang van hem als basgitarist over het hoofd te zien. Hij heeft zoveel talenten en zoveel bereikt.
Wat interessant is, is dat McCartney niet van plan was om bassist te worden. Hij pakte het instrument in 1961, met wat tegenzin, toen de eerste 'echte' bassist van The Beatles, Stu Sutcliffe - John Lennon's vriend van de kunstacademie - besloot om de band te verlaten en in Hamburg te blijven, waar de band een serie afmattende optredens had gedaan.
Bijna meteen bleek McCartney een natuurtalent op het instrument te zijn en veranderde hiermee zichzelf en The Beatles in vernieuwers en trendsetters. Het beeld van McCartney met de vioolachtige Hofner 500/1 basgitaar is een beeld dat altijd in de hoofden van muziekliefhebbers zal bestaan - de Hofner wordt zelfs de 'Beatle bas' genoemd.
Macca zit in een geheel eigen klasse - hij speelt gitaar, piano, drums, viool, saxofoon, lepels, wasbord, elektrisch hek, bandenlichter, rode paprika en waarschijnlijk alles wat je verder nog in zijn handen stopt.
All My Loving (1963)
Hij realiseerde zich al dat de standaard achtste noten in rock 'n' roll niet zouden voldoen in zo'n levendig nummer, dus McCartney speelde kwart noten en die maakten het nummer af.
Zijn keus van noten, samen met de aanstekelijke dynamiek, benaderde zowel R&B als jazz - een perfect contrapunt met de klinkende gitaren en Ringo's hi-hat.
Wat nog bijzonderder is dan McCartney's intuitieve manier van spelen (wijzigingen tijdens het refrein en tijdens de gitaarsolo) is dat hij het allemaal kon - en nog steeds kan! - terwijl hij ook nog zingt... en zonder te kijken naar zijn gitaar. Doe hem dat maar eens na!
(Bron: musicradar.com)
(Vert.: Ellen Clement)
