Ik ging naar de West End musical 'Backbeat' in de verwachting vermaakt te worden - maar het bleek een geschiedenisles te zijn.
Het verhaal van de vroege jaren van The Beatles wordt NIET verteld tussen de grootste hits van de Fab Four door.
Eigenlijk gaat het helemaal niet over de Fab Four. Of over hun hits. Eigenlijk is het niet eens een musical.
Misschien moet ik het even uitleggen.
Backbeat is afgeleid van de film met dezelfde titel en concentreert zich op de tijd die de nog net niet beroemde Beatles in Hamburg doorbrachten met zijn vijven - John Lennon, Paul McCartney, George Harrison, Pete Best en Stuart Sutcliffe. Eigenlijk gaat het vooral over de relatie tussen Lennon, Sutcliffe en Sutcliffe's geliefde Astrid en hoe de vijfde Beatle twijfelt tussen het spelen in de band en het achterna gaan van zijn geliefde en zijn liefde voor schilderen.
Maar hoe slecht het ook klinkt - zeker vanwege Lennon's duidelijke bewondering van zijn vriend - was ik niet zo geinteresseerd in dit stukje Beatlesgeschiedenis. Ook al weet ik er nu ALLES van.
Er werd te weinig tijd besteed aan hoe de band hun geluid vond in de donkere kroegen en bordelen van Hamburg. De kleine dingen die ik ontdekte over de relatie tussen Macca en Lennon voelden aan alsof ze er tussen gepropt waren nadat het stuk al klaar was.
Verder bestond de muziek (en er was veel muziek) bijna alleen maar uit de covers die de jongens toen zongen. Hun eigen nummers waren in die tijd tenslotte nog niet uitgebracht. Dus dan luister je naar Johnny Be Goode en Good Golly Miss Molly, die overigens FANTASTISCH werden gespeeld door de cast.
En ook al waren het dan niet de hits waar je op hoopte, ze hielpen ons niet alleen prettig door de scènes heen, ze werden ook nog eens met enthousiasme gespeeld.
Van het wanordelijke geluid in het begin van het stuk tot de Beatles vibe aan het eind van het stuk: het is duidelijk dat er veel tijd is gestoken in het verschil in geluid.
Lennon en Macca worden goed neergezet door respectievelijk Andrew Knott en Daniel Healy, al is Healy's stem nog iets beter dan de echte.
Wat ik zelf erg grappig vond, was dat Lennon een beetje op Stevie Gerrard leek en Macca een beetje op Pete Doherty.
Alles bij elkaar is dit een goed en serieus stuk met goede muziek, ontroerende momenten en prima acteerwerk.
Maar het is geen Beatles knaller waarbij je kunt meezingen, meer een stuk voor een Beatleskenner.
(Bron: dailystar.co.uk)
(Vert.: Ellen Clement)
