Het was ‘a hard day’s night’ in het Lincoln Center op donderdag 22 september jl. toen de in gala geklede beschermheren van het New York City Ballet zaten te wachten om een glimp van Sir Paul McCartney te zien.
Veel van de aanwezigen hadden royaal betaald voor dat voorrecht, maar de ex Beatle verscheen eerst op het podium na de première van 'Kingdom Ocean's', de nieuwste mislukking van de choreograaf Peter Martins, de vaste choreograaf van het Lincoln Center.
McCartney, die de partituur schreef, was het laatste lid van het creatieve team om een buiging voor het publiek te maken. Nadat ballerina Sara Mearns met open armen het publiek toetrad, wist het publiek dat hierna McCartney op het toneel zou verschijnen. Ondanks dat de gerimpelde Beatle niet langer tienermeisjes huilend op zich ziet storten, stond het publiek toch op om hem beter te kunnen zien.
Een vrouw gilde voor dit glorieuze moment. Daar stond hij, een kwieke oude man met geverfde lokken een beetje luchtgitaar te spelen.
Daarna was de lange avond wachten om iets van McCartney te zien voorbij. De spanning viel weg, het was volbracht.
Hoewel de kas van het City Ballet weer wat voller was, zou het mooi zijn geweest als er meer was. Een nieuw meesterwerk zou mooier zijn geweest.
De muziek voor 'Kingdom Ocean’s' is net zo aangenaam bruikbaar als filmmuziek, ze roept donker golvende golven op, diepe mysteries en zonnige landelijke landschappen, met een finale die doet herinneren aan het exotische gekletter en gezang van de nationalistische Russische componisten.
Het verhaal is zwak, het draait allemaal om de hoofdpersoon Scala (Georgina Pazcoguin), een mysterieus persoon die de Oceaan prinses Honorata (Mearns) verraad door haar uit te leveren aan de wellustige koning Terra (Amar Ramasar).
Scala krijgt echter berouw en drijft Honorata in de veilige armen van haar grote liefde Prince Stone(Robert Fairchild). De meeste slechteriken in het ballet hebben een simpel motief, ze zijn jaloers, ze zijn door lust bezeten en of erg beledigd als ze niet op de gastenlijst staan maar Scala wisselt van stemming zonder enige verklaring.
En dan is er de ,...ahum…de choreografie. Martins komt McCartney slechts een klein stuk tegemoet met een aantal gevoelloze professionals die met hun armen wuiven, een aantal dansers die aan de kant staan en zonder emotie staren naar de hoofdrolspelers, en een rommelig optreden van een stel dansers die onder andere dronken heren moeten voorstellen die zonder doel en humor ronddwalen.
Behalve Daniel Ulbright,is er geen een andere danser die met flitsende passen laat zien dat ze ervaring met dans hebben en het ballet strekt vreugdeloos de benen en neemt een paar zinloze sprongen.
Helaas is de vrouwelijke hoofdrol, Honorate een stuk vlees zonder emotie en wordt zij gemanipuleerd en uitgebuit door middel van eindeloze wandelingen samen met haar partner Prince Stone, die de octopus is in deze onderzeese tuin.
Na de ontsnapping van Honorata ontmoeten ze elkaar weer op een hele kleffe manier en in plaats dat ze rent voor haar leven valt ze flauw en ziet ze er uit als een moot doorgekookte vis.
De kostuums van Stella McCartney voegen wel wat toe aan het hele spektakel alhoewel er niet echt een lijn in valt te ontdekken. Aan de ene kant doen ze aan de musical Hair denken met allerlei hippiekleuren, aan de andere kant zijn er ook dansers die als Punkers met tatoes zijn versierd.
Honorata's gevangenis, gecreëerd van lichtbalken en mist rondom, was indrukwekkend (dankzij Mark Stanley). Maar verder was het vaag en primitief.
Maar toch is er fris, nieuw balletmuziek ontstaan, samengaand met veel publiciteit. Misschien dat een betere choreograaf zijn kans ziet.
Wat laatste opmerkingen: City Ballet deed het voorheen vrij goed op muziekgebied. Het had Tchaikovsky en Ravel, en de oude vertrouwde Stravinsky kon ook altijd op gerekend worden. Later kwam er het American Music Festival. Hoewel deze interesse in concertmuziek meer een hype leek te zijn, lijken die dagen net zo ver weg als de jaren '60 'mod look' van Carnaby Street. De huidige regisseur Martins verbergt net zo min zijn doel om zoveel geld en bekendheid te vergaren als dat een micro minirokje benen bedekt.
Voor de aanvang van het optreden, konden bezoekers nog wel eens verbaasd opgekeken hebben toen muziekregisseur Fayçal Karoui de muziek van McCartney al hielenlikkend analyseerde. Was de reden hiervan de veel gewaagdere première van het Stravinsky ballet 'Agon' in 1957? Denkt het management dat de beschermheren van het gala kinderen zijn? Hoe dan ook, McCartney uitnodigen was een uitstekend idee.
Wat de balletwereld misschien het meest nodig heeft is een pretentieloze musicalproducent die kan zorgen voor fijne en dansbare liedjes met sprookjesscenario's die over hedendaagse zaken gaan, zoals de dreiging voor het leven in alle oceanen, of maak iets wat gaat over echte menselijke emoties. Maar Peter Martins is niet de nieuwe Petipa om choreografie te maken voor zoiets als McCartney.
(Bron: nj.com)
(Vert.: Han Hagen. Danielle de Lignie, Malou Oldenhof)
