Ik hoorde het White Album voor het eerst op Eerste Kerstdag 1978. Ik was in shock. Ik belde meteen mijn beste vriend Louis en zei hem dat hij zijn familie moest laten zitten en naar mij moest komen om nu naar het album te luisteren.
'Geen Elvis, Beatles en Rolling Stones in 1977,' zong The Clash op de B-kant van 'White Riot'. Maar eind jaren '70, toen eigentijdse popmuziek eindelijk uit de schaduw van de jaren '60 begon te kruipen, ontdekten we The Beatles. We verslonden hun rode en blauwe dubbelalbums en ook 'Sgt. Pepper' en 'Abbey Road'. Maar niets kon ons voorbereiden op het White Album.
Om te beginnen is er de witte hoes, ontworpen door de inmiddels overleden Richard Hamilton. De hoes gaf niets weg, in tegenstelling tot de vele hints die Peter Blake's gedetailleerde collage voor 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' liet zien. Als 'Sgt. Pepper' een hoogwater waarschuwing was voor Britse psychedelica, dan was 'The Beatles' (de oorspronkelijke titel van het 'White Album') een overstroming. En de eigen ontbinding van The Beatles werd voor het eerst duidelijk op het 'White Album'. Opnamesessies waren vaak apart, ieder lid werkte apart aan zijn eigen nummers in plaats van met zijn vieren, zoals tijdens het Beatlemania tijdperk.
Veel van het album is geschreven met akoestische gitaren tijdens het bezoek aan Rishkikesh (zie video: http://www.guardian.co.uk/music/video/2011/sep/15/beatles-maharishi-rishikesh-india-video) en gaven nummers als 'Dear Prudence', 'Blackbird' en 'Mother Nature's Son' een idyllisch gevoel.
Andere nummers - 'Yer Blues', 'Birthday', 'Everybody's Got Something to Hide Except for Me and My Monkey' - zijn pure rock die de weg leidden naar het noodlottige 'Let It Be' project. Er was moeiteloze nabootsing - van de Beach Boys op 'Back in the USSR' en doo-wop op 'Happiness Is a Warm Gun'. De duizelingwekkende innovaties van 'Sgt. Pepper' werden gemeden en vervangen door kale introspectie. Terwijl 'Sgt. Pepper' baadt in zonnige nostalgie, is het White Album angstig - verlangend naar een terugkeer naar de veiligheid van de jeugd (het ondergewaardeerde verborgen nummer 'Can You Take Me Back') en naar wat rust ('I'm So Tired').
Ik ben gek op alle Beatles albums, maar ik ken ze zo goed dat ik er tegenwoordig niet vaak meer naar luister. Het White Album is de enige die ik vaker opnieuw beluister. Ik ben het eens met de suggestie dat het White Album een enkele plaat zou moeten zijn geweest. De fouten maken de plaat interessanter. En de wildgroei, de eindeloze variatie en de avonturen van The Beatles in hun onderbewustzijn maakt het onkenbaar.
Het White Album is eclectisch, net als eerder albums van The Beatles, maar op dit album zijn de nummers niet in harmonie met elkaar. Ze botsen met elkaar, sommigen in je gezicht ('Helter Skelter'), anderen wachten in de schemering op ontdekking ('Long, Long, Long'). Waarom was ik in eerste instantie geschokt door het White Album? Ik vond - en dat vind ik nog steeds - het slot van het album verwoestend: de muziek van 'Revolution #9', de top van de introductie van radicale kunst door The Beatles, wordt gevolgd door het sentimentele slaapliedje 'Good Night'. Het contrast is onvoorstelbaar. The Beatles wisten hoe ze een album moesten afsluiten.
(Bron: guardian.co.uk/Jon Dennis)
(Vert. Ellen Clement)
