Als ex-Beatle is Paul McCartney altijd cool geweest. Maar hij laat een ander soort cool zien in 'The Love We Make', een documentaire die de rol van McCartney laat zien in de organisatie voor het 11 september-concert voor New York.
De gelegenheid nodigt niet uit voor 'Hard Day's Night' taferelen en er is geen frivoliteit in deze film, die onlangs is samengesteld uit materiaal van Albert Maysles van tien jaar geleden. Maar desondanks komt McCartney vaak over als onbereikbaar en soms ook geïrriteerd door de eisen die te maken hebben met zijn beroemdheid en status.
Een scene laat hem zien als hij door een straat in New York loopt en geniet van de manier waarop mensen hem aanspreken. "Ik voel me net een politicus in de race voor burgemeester,' grapt hij. Maar andere scenes laten zien hoe hij manieren zoekt om fans te ontwijken, hoe hij zijn chauffeur vertelt om 'ze kwijt te raken' en hoe hij klaagt dat mensen zijn handtekeningen willen verkopen.
In een andere scene, terwijl hij zich voorbereidt op een interview met Dan Rather op CBS ter promotie van het concert, hoort hij het geluid van de camera en zegt hij dat hij zich net een hond aan een halsband voelt.
Ongetwijfeld voelt hij zich soms zo. Maar McCartney werkt al bijna 50 jaar hard en goed aan zijn imago van de charmante en plezierige man in openbare gelegenheden, dus het is interessant dat iemand die zijn imago zo belangrijk vindt een film zou goedkeuren die hem laat zien terwijl hij zich irriteert aan fans.
Het is vooral interessant omdat de film gemaakt zou zijn om niet zozeer te focussen op een beroemde muzikant, maar op voorbereidingen voor het concert.
McCartney's 11-september-verhaal is dat hij in een vliegtuig zat op weg naar Engeland. Het vliegtuig kwam niet verder dan de taxibaan en werd toen, net als andere vliegtuigen in Amerika na de aanslagen, teruggeroepen naar de terminal.
Omdat hij niet naar Manhattan kon gaan, keek McCartney de gebeurtenissen op tv thuis bij een vriend in Long Island.
Tijdens een discussie over 'wat kunnen we doen om te helpen' ontstond het idee voor een concert en enkele vrienden van McCartney wilden daaraan meewerken. De lineup voor het 6 uur durende concert was zeer indrukwekkend met grootheden als The Who en Bruce Springsteen. De film laat stukken van de show zien en geeft zo een beeld van de muziek en de stemming. De beroemde 'Osama Bin Laden kan mijn koninklijke Ierse k... kussen'-uitspraak zit erin alsook Jim Carrey's genante brandweergrappen.
McCartney lijkt de katalysator van het geheel te zijn en op het podium is het duidelijk dat hij en zijn liedjes nog steeds hoog staan aangeschreven. Buiten het podium komt hij af en toe over als een man die toe is aan een pauze.
(Bron: nydailynews.com)
(Vert.: Ellen Clement)
