George Harrison was de ‘stille Beatle’ - althans, tot hij een elektrische gitaar inplugde en, om een andere beroemde gitaarheld uit dat tijdperk te parafraseren, ‘zijn freakvlag liet voeren’.
Een van de belangrijkste instrumenten van Harrison’s gitaararsenaal was ‘Lucy’, een verwante van B.B.King’s geliefde ‘Lucille’, maar met een massiever lichaam. Lucy is een van ’s werelds bekendste Gibson Les Paul Standards, hoewel haar geboortedatum voorschrijft dat ze haar leven begonnen is als een Les Paul Gold Top.
Eric Clapton heeft de gitaar aan Harrison gegeven in augustus 1968, en Harrison heeft het donker kersenrode instrument ‘Lucy’ genoemd naar de populaire roodharige comedienne Lucille Ball. De elegante toonmachine maakte haar debuut in de studie tijdens de ‘White Album’-sessies, hoewel het eerste nummer wat Harrison ermee speelde, ‘Guilty’, de cd niet gehaald heeft. Kort daarna maakte Harrison’s Lucy haar Tv-debuut in de promotievideo voor ‘Revolution’, die bij ‘The Smothers Brothers Comedy Hour’ in première ging.
{qtube vid:=Imb4tYOk8GE ap:=0}
Lucy is de bekendste Gibson gitaar die Harrison bespeeld heeft, maar ze is niet de enige. Toen Harrison’s spel zich ontwikkelde en hij steeds geïnteresseerder werd in instrumenten met een betere controle over de feedback en toonwarmte en -diepte, richtte hij zich steeds meer tot Gibsons. Al bij de ‘Please Please Me’ en ‘With the Beatles’ albums tokkelde Harrison op een Gibson J-160E voor de akoestische nummers. Zowel Harrison als John Lennon hadden een J-160E gekocht voor ze de studio in gingen om ‘Please Please Me’ van de Beatles op te nemen. Hun manager Brian Epstein heeft voor beide mannen moeten medeondertekenen zodat ze de ‘sunburst’ gitaren via het afbetalingsstelsel van een muziekwinkel in Liverpool konden kopen. De J-160Es zijn duidelijk te horen op ‘Love Me Do’. Nadat Lennon’s J-160E aan het eind van 1963 was gestolen, leende hij vaak die van Harrison, en speelde er op in de Beatlesfilm ‘A Hard Day’s Night’ voordat hij een vervangende gitaar kocht.
Harrison bleef op de zijne spelen, op ‘Beatles for Sale’, ‘Help!’, ‘Rubber Soul’, ‘Revolver’, ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hears Club Band’, ‘Magical Mystery Tour’, ‘the White Album’ en ‘Yellow Submarine’. Als gitaren toch eens zouden kunnen praten.
Zoals vermeld begon Lucy’s iconische geschiedenis bij ‘the White Album’, en ze is te horen op de buitengewoon roerende solo in ‘While My Guitar Gently Weeps’, zij het in de handen van Clapton. Harrison was destijds onzeker over zijn lead spel, maar hij wist dat hij iets briljants wilde voor het nummer wat hij geschreven had. En briljantheid was iets wat Clapton altijd voorhanden had. Terug in de handen van haar nieuwe meester, verscheen Lucy ook op ‘Let It Be’ en ‘Abbey Road’, waar ze de middelste solo op het eind van ‘The End’ verkondigt.
Harrison nam de gitaar ook mee op tournee toen hij in 1969 meeging met Clapton en Delaney & Bonnie.
Lucy had al een interessant leven gehad voordat ze in handen kwam van E.C. De details zijn niet zo duidelijk, maar het lijkt er op dat de gitaar werd gekocht door John Sebastian van Lovin' Spoonful en daarna is doorverkocht aan Rick Derringer die toentertijd in de McCoys zat en bijna een half decennium later in de band kwam van Gibson Firebird legende Johnny Winter. Derringer herstelde de gitaar naar zijn oorspronkelijke goudkleur in de Gibsonfabriek in Kalamazoo, Michigan, maar hij klonk en voelde niet hetzelfde daarna, dus ruilde hij hem in voor een Gibson Les Paul Sunburst in de gitaarwinkel in Manhattan waar Clapton Lucy vond.
In de 70'er jaren werd Lucy gestolen tijdens een inbraak in Harrisons huis in Bevery Hills en kwam aan de muur te hangen in het Hollywood Guitar Center. Hij werd gekocht en kwam in Mexico terecht, maar kwam uiteindelijk weer in Harrisons handen na een aantal onderhandelingen en de bezorging van een Les Paul Sunburst uit '58 en een basgitaar. De gitaar bleef voor de rest van zijn leven in Harrison's bezit.
Een andere belangrijke Gibson in Harrinsons muzikale leven was een Gibson SG Standard uit 1964 waar hij op speelde op de 'White Album', Revolver, Rubber Soul en meer. Hij is ook te zien in de videoclips van 'Paperback Writer', 'Rain' en 'Lady Madonna'. Hij gebruikte de SG ook om 'Hey Bulldog' mee op te nemen voor Yellow Submarine.
Voor Help! en Rubber Soul gebruikte Harrison een Gibson ES-345. Er is weinig bekend over dit instrument. Het gerucht ging dat het een cadeau aan Harrison was van Justin Hayward van The Moody Blues in 1965, maar er zijn foto's van de Beatle met het instrument vóór die datum. Een ander belangrijke Gibson die in het bezit was van Harrison is de J-200 acoustic die hij gebruikte vanaf 1968 voor While My Guitar Gently Weeps samen met Clapton voor de 'White Album' en voor de nummers 'Long, Long, Long' en 'Piggies'. Die grote gitaar speelde ook een grote rol tijdens het schrijven van de het solo meesterwerk van Harrison 'All Things Must Pass'.
Uiteraard is Harrison's geschiedenis met zijn Epiphone Casino goed vastgelegd. Zowel Lennon als Harrison bemachtigden Casino's uit 1965 nadat ze de Casino van Paul McCartney gebruikten tijdens de productie van Rubber Soul, maar het model werd pas echt goed gebruikt tijdens de Sgt Pepper sessies. Gedurende de 'White Album' liet zowel Lennon als Harrison zijn sunburst Casino's polijsten omdat ze dachten dat het proces ten goede kwam aan de toonkwaliteit. Lennons instrument leek wat rauwer te worden, terwijl Harrisons geluid, zoals altijd, geoefend en prachtig bleef.
(Bron: gibson.com)
(Vert.: Frances Vermeulen, Malou Oldenhof)
