Regelmatige lezers van deze column weten dat ik mijn best doe om een eerlijk assortiment motoren aan u te tonen, van de een liter runabouts tot de domme-geldverslindende supercars, maar wat me echt gek maakt zijn de klassieke oldtimers.
De baas laat mij er niet vaak over schrijven - u wilt toch geen 52 beoordelingen per jaar lezen over oldtimers - maar deze week is een speciaal geval. Nu gaat het over de Ferrari van John Lennon.
Als je van het uiterlijk van een wagen houdt, moet je nu stoppen met lezen. En dan neem je best de telefoon om te bellen naar Bonhams. Ze verkochten hem vorige maand van een kerel die op het laatste momentje wroeging kreeg en de verkoop tegenhield. Als er genoeg mensen geïnteresseerd zouden zijn, zou hij van gedachten veranderen.
Misschien zou je best willen wachten op de verkoop, maar ondertussen zal ik je vertellen hoe het voelt te rijden met een oude Ferrari.
Het eerste wat je moet weten is dat Ferrari's als goede wijn zijn: sommige wijnen zijn beter dan anderen.
Binnen veertig jaar, zal de huidige 458 Italia nog steeds een briljante auto zijn- net als de 275 GTB die in mijn garage staat. Hij heeft een V12-motor uit de jaren zestig, en toen ik hem ongeveer een jaar geleden kon kopen, duurde het alleen enkele korte testritten voor ik overtuigd was en de koop beklonken was.
Om eerlijk te zijn, ik was verkocht toen ik hem voor het eerst zag: de 275 heeft rondingen van de voorkant naar de achterkant en ziet er aerodynamisch uit van elke hoek.
Maar dit is een 330, geproduceerd naast de 275.
Het is nog steeds een front-motor, een auto met achterwielaandrijving, met een langere wielbasis en een meer krachtige V12 motor die 330cc per cilinder verplaatst, vandaar de naam.
Tot dusver ging alles goed. Maar dan begon Ferrari te klungelen met de formule die het bedrijf had gemaakt tot de meest succesvolle tien jaar in de auto-ontwerp geschiedenis.
En de nieuwe Yank ontwerper Tom Tjaarda gaf het quad-koplampen geïnspireerd door Renault, hij had dit had gezien toen hij werkte voor Ghia.
Dus, terwijl het er prima uitziet vanaf de zijkant, lijkt het aan de voorzijde alsof hij een puntig-omrande zonnebril op heeft van een kindermeisje. Later liet de 330S deze look vallen.
Het is niet een echt goede oldtimer, maar deze behoorde wel toe aan John Lennon. In feite was het de eerste auto die hij bezat, ook al deed hij zijn rijexamen pas nadat Beatles For Sale uitkwam.
De kranten hadden dit gemeld en de volgende ochtend krioelde het van op geld beluste autohandelaars buiten aan zijn huis in Surrey (Kenwood in Weybridge, zeven maanden geleden gekocht voor 20.000 pond). Je kunt je de scènes voorstellen. Hij kreeg Maserati's, een Aston Martin DB5 en een E-Type Jag aangeboden, maar hij koos voor deze wagen.
Nu, ik denk dat John een goed oog had voor motoren. Kort na de aanschaf van deze auto, kocht hij een Mini om in rond te dolen in en de beroemde Rolls-Royce Phantom V, die hij had geschilderd in psychedelische kleuren en tekeningen — beide wagen waren briljante keuzes.
Maar door deze 330 te verkiezen boven een DB5, kan hij alleen verblind geweest zijn door de badge met het steigerende paard op de voorkant. Ik ken het gevoel. Zoals je ziet zijn er ook enkele leuke dingen te vertellen over deze auto: de gepolijste Borrani spaakwielen, de verchroomde ventilatieopeningen aan de zijkant, de grille ... de glimmende bits.
(Bron: dailymail.co.uk)
(Vert: Janien Nuijten-Colans)
