De onvoorspelbare muziek van 'Strawberry Fields Forever' was mogelijk door het gebruik van in die tijd baanbrekende productie- en montagetechnieken.
Fans van de The Beatles zullen waarschijnlijk nooit hebben opgemerkt dat het nummer uit twee opnamen bestaat met verschillende toonhoogtes die aan elkaar werden geplakt. Jason Brown van de Dalhousie universiteit uit Canada onderzocht de opnamen van het nummer. John Lennon schreef het nummer in 1966 toen hij op vakantie in Spanje was. ‘Strawberry Field’ was overigens de naam van een weeshuis dat vlak bij zijn woonhuis — als kind — lag. In de grote tuin/bos die daarbij hoorde, was hij veelvuldig te vinden. De naam sprak hem blijkbaar erg aan.
Er werden een aantal opnames gemaakt van het nummer, waarbij het niet ongebruikelijk was dat een nummer in fragmenten werd opgenomen en later in de montagesessie aan elkaar werden geplakt. Normaal gesproken is dat niet zo ingewikkeld, maar de twee delen die John het beste vond, bevonden zich in verschillende toonsoorten en verschillende tempo’s.
George Martin, de producer van de Beatles, zag zich voor een probleem gesteld door — in die tijd — de beperkte beschikbaarheid van verfijnde opname- en montagetechnologie.
Met de opname en montagesystemen van vandaag de dag is het eenvoudig om de toonhoogte, toonsoort en tempo onafhankelijk van elkaar aan te passen. Toentertijd was het slechts mogelijk om de snelheid van de opname te beïnvloeden.
De snelheid verhogen van de ene opname zou leiden tot een verhoging van zowel de toonhoogte als het tempo, terwijl het verlagen van de snelheid van de andere opname zou leiden tot verlagen van de toonhoogte en het tempo. Uiteindelijk koos George Martin er voor een combinatie van het verhogen van de snelheid van de ene opname en het verlagen van de snelheid van de andere (voor de die-hards respectievelijk takes 7 en 26) om de verschillen te compenseren en ze daarna aan elkaar te plakken.
Dr. Jason Brown, een gitaarliefhebber en professor in Mathematica aan de Dalhousie universiteit is een grote fan van de Beatles. Door gebruik te maken van wiskundige modellen trok hij internationale aandacht toen hij in 2008 het mysterie oploste van de openingsakkoorden van ‘A Hard Day’s Night’.
Samen met Robert Dawson, professor bij Saint Mary’s universiteit eveneens in Canada ontsluiert hij de opnameproblematiek van ‘Strawberry Fields Forever’ in een rapport dat door de Canadese ‘Mathematical Society’ werd uitgegeven.
De gemiddelde luisteraar zal zeer waarschijnlijk de aan elkaar geplakte delen niet van elkaar kunnen onderscheiden, tenzij ze een bijzonder gevoel voor ritme hebben. “De montage was een slimme oplossing van het probleem van de twee opnamen. Het eindresultaat was niet perfect, maar zeker goed genoeg.� Zo zegt Dr. Brown.
Gegeven de ritmiek en de wiskundige opbouw van muziek kon Dr. Brown een wiskundige formule opstellen waarin het probleem van George Martin werd vervat. De formule bevestigt dat de montage niet perfect was, maar wel werkte.
Gebruik makend van de vergelijking in de formule zou het nummer geheel ritmisch zijn als de snelheid zou zijn verlaagd tot 43 beats per minuut. Dat zou het originele vier minuten durende nummer tot een acht minuten durende weeklacht hebben gemaakt.
(Bron: sciencedaily.com)
(Vert.: Han Hagen)
